3. sep, 2013

Nostalgie of Melancholie

Ik zit rustig op de bank! Onderuitgezakt. Koffie op. Buik vol. Een film kijken. Dead Man, de filmkeuze van de laatste Zomergast. Een melancholische zwart-wit film. Dominante muziek, constant. Nostalgie naar Western. Tikkeltje surrealistisch met een knipoog. In het begin dacht 'ik schiet op, dat hebben we gezien'. Maar dat was de stijl: rustige traagheid. 

Op de bank ligt ook de hond, hij legt zijn hoofd op de afstand bediening. TV springt op zwart. De hond is niet geïnteresseerd. De hond wil uit. Hij krijgt zijn zin. De stikker eruit. 
De film gaat door vanaf het punt dat hij was gestopt. Ik blijf kijken. Het lijkt dat er niets gebeurt. Elf doden, maar toch. Het doet je niets. De film is ontspannend, ontwapenend. Klinkt bizar als ik bij vertel dat hij ook verbrande Indianen dorpen laat zien. Alles lijkt op een droom, een poëtische droom in rustig vaarwater. Het moorden hoort erbij. Het is Amerika. Niet van nu.
Een dag eerder was het anders. De film heet: Klass. Zie deze link: http://m.imdb.com/title/tt0988108/
De film is tenenkrommend, spannend vanaf het eerste moment tot en met de aftiteling. Het gaat over het pesten op school. De film zuigt je mee. De film moet verplicht worden op scholen maar niet zonder begeleiding. De film is overigens gebaseerd op een echt gebeurt verhaal.
Halverwege de film wordt gebeld. De hond blaft. Ik stop de film en loop naar de deur. Twee meisjes in de leeftijd van van 13-14 staan voor de deur. Ze collecteren voor kankerbestrijding. Ze zien er lief en aardig uit. Altijd geeft ik wat klein geld. Deze keer niet. Ik zeg: sorry, ik doe niet mee en sluit de deur. De aimabele glimlach, de vergeving in de ogen van een van hen spuit spijt in mijn ziel. Na het sluiten van de deur blijf ik staan. Stil, verdrietig en machteloos.