5. sep, 2013

Facebook afschaffen of niet

Sommige dingen lukken niet bij sommige mensen. Het lijkt of het lot daar, in die pap, een dikke vinger heeft. Twitter, dat is iets niet voor mij, helemaal niet. Ik heb geen enkele feeling met de Twitter. Ik had wel ooit een account gemaakt maar daar blijf het bij. Wekelijks krijg ik een aantal mails van Twitter om deel te namen, van die reclame. En ik wijs die e-mails gelijk naar de prullenbank. 

Ik heb meer dan genoeg aan Facebook, Whatsapp, sms, telefoon een e-mails. En eerlijk gezegd ik heb heel vaak gedacht om Facebook af te schaffen. Waarom? 90% van mijn facebook vrienden ken ik niet persoonlijk. Bepaalde FB-vrienden plaatsen bijna elk 10 minuten een bericht of een foto, dat is allemaal hun recht en ik gun ze alle plezier van de wereld maar ik krijg het op mijn nieuwspagina. Natuurlijk kan ik dat negeren maar soms zijn dingen die je niet kunt negeren en als combinatie van beide raak ik geïrriteerd en verwijder ik de persoon van kwestie. Tijdje terug verwijderde ik ruim honderd FB-vrienden. Misschien onterecht maar ik had een bui en die bui heeft het gedaan, niet ik. Het was ook niet persoonlijk bedoeld.
Na dat ik sinds een maan weer (ja, ook dat nog, want mijn eerdere websites werden gehackt) aan een website ben begonnen en dagelijks een litteraire diaree krijg en die elke dag naar mijn facebook link krijg ik een enorme irritatie aan mezelf. Ik vraag me telkens af “waarom doe ik dit?” Ik overweeg dan elke dag om mezelf te ontvrienden, te verwijderen. Met andere woorden te stoppen en dan opeens besef ik dat het wel ook een middel is om nuttige dingen te doen.
Gister plaatste ik een bericht in het Koerdisch over waarom de Koerden niet opzoek gaan naar de oorlogsmisdadigers die afgelopen decennia grote misdaden zijn begaan tegen het Koerdische volk. Ik kreeg een paar reactie. De reacties zijn alleen maar frustraties. Kortom geen animo om de beulen te gaan zoeken. Dat is wel heel anders bij de Joden. Wie kent de klein Jood Simon Wiesenthal niet, de grote nazi-jager na de tweede wereldoorlog. Zijn stichting is nog steeds actueel. Ik schreef een paar jaar geleden een essay erover in Trouw onder de titel: ‘Wachten op Simon Wiesenthal’ Maar de Koerdische wiesenthal heet ‘Godot’. Ik had toen gehoord dat de piloten die hun lading chemischebommen boven het stadje Halabdje hadden geworpen door Koerden zelf waren geholpen naar het buitenland te vluchten. Ze vroegen asiel en kregen ze die, zonder berecht te worden. Nu, ik dit schrijf stijgt mijn frustratie tot een kookt punt, in mijn borst en jaagt niet de misdadigers maar mijn bloeddruk op. Ik ga een frisse lucht halen, naar de kinderen kijken hoe ze lopen, fietsen en door (een van) hun (groot) ouders naar school gebracht worden. Ik ga frisse lucht halen en de stralende zon kijken.
Dat zal misschien even de lucht van de chemischewapens uit 1988 wegwaaien maar niet van nu waar. De gifgaslucht die in Syrië gebruikt is waarover de grote machten bakkeleien, tot treurnis toe.
Ik hou dus voorlopig Facebook actief.