De mens is zo facinerend, zo leuk...

In Sinaï woedt een oorlog, tussen de moslims onderling. Het Egyptische leger, een moslimleger, voert daar de grootste militair operatie, sinds de oorlog met Israel in 1973 tegen andere moslims, de djihadisten, die trachten van de Sinaï een thuis basis te maken, een enclave waar ze de Sharia willen toepassen. Ik lees in de krant dat ze van ver komen en hebben lange haren. Dat ze bruter en brutaler worden. Ze schieten iedereen dood die kritiek op hen heeft of in hun weg staat. Ze beschuldigen bewoners van Sinai, normale moslims, die elke dag vijf keer bidden en alle islamitische regels naleven dat ze géén goede moslims zijn.
Dat is, op zijn zachts gezegd. een dilemma voor de bevolking daar. Je zou je afvragen waar het heen gaat? Welke kant het ook mag gaan zal het veel slachtoffer opeisen. En oorlog brengt noot vooruitgang en ontwikkeling, alleen vernietiging en haat en bloedvetes. Het bizarre is dat bepaalde mensen, het doden, de vernielingen en de redenen die de oorlogen brengen, rechtvaardigen. Dat is blijkbaar de mens eigen en van alle tijden. En die mensen wonen en leven overal, ook in Nederland.
Hoe werkt de doctrine van een geloof of een ideologie op mensen? Wie zijn die mensen die in simpele dingen geloven? Spelen de economische, culturele, religieuze aspecten een rol? Of zijn het alleen mensen met simpele geesten?
Simpel of niet ze zijn mensen, hebben gevoelens, worden verliefd, raken gefrustreerd net als elk mens. Maar er zijn er die daarin extreem in gaan, tot het doden in staat zijn en de dood verheerlijken. En daar ligt de crux. De crux die eigenlijk niet mag komen maar wel opgevoed wordt, door mensen met geesten die niet simpel zijn. Mensen die intelligent zijn maar in het kwade en geweld geloven.
De wereld had in 1945 genoeg van geweld en oorlogen. De vernietigen van de tweede wereld oorlog liet bijna de hele wereld smachten naar vrede. Maar omdat het in de mens zit gaat de oorlog nooit voorbij.
In dezelfde krant las ik dat het ‘Manusje van alles bij Hitler, Rochus Misch, op 96 jarige leeftijd is overleden. De man die van alles deed bij Hitler, de laatste die bij hem was in de bunker voor hij zelfmoord pleegde. Misch vond alles wat Hitler deed goed. Hij twijfelde aan de vernietiging van de Joden omdat hij Hitler daar over nooit hoorde iets vertellen. Misch was verdrietig toen hij na zijn tachtigste ontdekte dat zijn echtgenote een Jodin was, dus automatisch ook zijn kinderen. Oeps!
Zouden onder de djihadisten Joden zijn, van Joodse moeders geboren zijn?
Mensen in het Midden-Oosten geven alle schuld, van alles, zelfs van hun diaree en verstoppingen aan Israel en Amerika.
De mens is zo fascinerend, zo leuk.