Kindermoordenaars uit verschillende culturen 2

Ik schreef gisteren onder de titel ‘Kindermoordenaars uit verschillende culturen’ over het achtjarig Jemenitische bruid die tijdens haar huwelijksnacht door seksueel geweld om het leven is gebracht. Een paar minuten eerder had ik een foto van het meisje gezien en op facebook gedeeld. Die link werd weer door FB-vrienden verder gedeeld. Ik zag hetzelfde verhaal met een andere foto. Een foto en een verhaal dat ik maanden geleden er aandacht had besteed. Ik wil helemaal niet tasten aan de ernst van de zaak want die blijft. Mijn vragen over cultuur en religie en dat de staat zulke huwelijken toestaat blijven van kracht, als een paal boven water. Alleen ik ben bang dat we met zijn allen een foto van een meisje hebben verspreid, een meisje dat MISSCHIEN helemaal niet Jemenitisch is, helemaal geen achtjarige bruid is geweest en helemaal niet vermoord is. Ik hoop dat we met zijn allen ongelijk hebben en dat ze bij haar ouders dolgelukkig leeft. Maar goed, de aandacht van de zaak is gemaakt, terecht of niet terecht. We waren met zijn allen overdonderd door dat nieuws. We hebben ons geuit op de achterlijke gewoonten van bepaalde culturen en religiën. Een dergelijke gruwelijkheid heeft met de mens en zijn zieke geest te maken. Natuurlijk is cultuur en religie een goede grond die bepaalde dingen toestaat maar het is uiteindelijk het individu dat uitvoert. In onze westerse culturen gebeuren regelmatig van die gruwelheden. We moeten Robert M, de kinderverkrachter en handelaar in kinderporno had ruim tachtig kinderen tussen 1 en 3 jaar verkracht. Gelukkig zonder dodelijk gevolgen. Ik schreef een essay over die zaak in Letter&Geest van dagblad Trouw over het leed van de ouders een van de slachtoffers van Robert M. Robert M’s daden hadden niets te maken met zijn religie of cultuur. 

En die Oostenrijker die zijn dochter 24 jaar in een kelder had opgesloten en kinderen van haar baarde handelde ook niet volgens zijn cultuur of religie.
Het tweede deel van mijn verhaal over de drie vermoorde zonen door hun eigen vader dat niet zo veel reacties kreeg, is wel een rotsvast feit, zonder foto’s. En dat verhaal bleef toch in mijn hoofd malen. Hoe een man tot een dergelijk besluit kan komen. Hoeveel tijd gaat vooraf. Hoe durft hij zelfs het idee te hebben om zijn kinderen van het leven te beroven? Ik denk dat zijn daad niet het resultaat van een blinde woede was maar een wraak is geweest. Wraak op zijn eigen partner, de moeder van zijn kinderen. Hij offerde dus het aller mooiste en liefste van het leven, het leven van al zijn kinderen en van zichzelf voor de wraak op zijn (ex) geliefde. Misschien hield hij tot op het laatste moment van haar maar dat hun relatie zodanig verziekt was dat er geen terugweg was, dat hij die stap nam en die onmenselijke brute daad uitvoerde. Ik weet het niet. Ik kan wel gissen. Ik moest aan het toneelstuk Othello denken, van Shakespeare, wanneer Othello zijn geliefde vrouw Desdemona om het leven brengt en een monoloog houdt, terwijl ze slaap. Zou de vader uit Schoonloo een monoloog voor zijn kinderen hebben gehouden en zijn liefde had geuit. Had hij hen eerst slaappillen gegeven zodat ze geen pijn voelden of protesteerden. Zou hij tot op het laatste moment twijfels hebben gehad? Zou hij gehuild hebben. Hoe vaak zou hij hen gekust en geknuffeld hebben, voor hij hen dode? Heeft hij eerst de tweeling van 10 omgebracht hebben en dan rustig de tijd had genomen om alleen met de jongste van twee gepraat te zijn? Feit is, hij en de drie zonen zijn weg, voorgoed. Ze komen nooit meer terug. Ze blijven wel de moeder achtervolgen, misschien ook niet. Ik weet het niet.