Waar onderdrukking is, is armoede en waar armoede is, is drank en waar drank is, is verslaving!

De regen tikt op het raam, ritmisch en zacht. De regen tikt heel lang op het raam, mijn lievelingsmuziek. Ik droom. Ik droom niet. Ik droom en ik droom niet, tegelijk. De regen, met zijn getik, is niet alleen in bed heerlijk. Het getik van de regen op het water, op de bladeren en in de bomen. Daar moet je een keertje ernaar luisteren, de tijd voor nemen. Buiten is het getik een ander muziek, als hij op de paraplu valt. Weg met de paraplu, ik wil de regen voelen, op mijn schouders, op mijn hoofd, in mijn haren, op mijn nek. Ik wil de regen voelen tot op het bot. Ik loop in de regen. Ik sta in de regen. Ik luister in de regen. Ik houd van de regen, op deze vroege zaterdagochtend. Niets is mooier dan de regen. De regen wast mijn haren, mijn gezicht, mijn handen en dringt door tot in mijn ziel, die ligt te slapen.

En nu genoeg van de regen die ik probeer tot een god te verheffen, althans tot een religie. Genoeg over de natuur, hoe de natuur ook mooi kan zijn. Terug in de ochtend ritueel opzoek naar voedsel voor de maag en de geest.
Voor de verandering neem ik yoghurt in plaats van amandelpasta met honing. De thee laat ik niet in de steek en geef de koffie een perspectief voor een uurtje later; ‘na mijn blog oké?’ De koffie antwoordt niet, hij blijft naar buiten staren, naar de regen. Misschien wil de koffie ook naar buiten, de regen voelen. Tot op het bot. Je zou denken: ‘wat is dat voor een gezwam in de ruimte, in de vroege zaterdagochtend.’ Daar kan je gelijk in hebben als je de dingen zoals koffie, eten en drank niet als mensen ziet, met een ziel of zodanig behandeld. Ik ben niet de enige die zo naar dingen kijkt die we tot ons nemen. Nee, ik heb het niet over de prinses die met de bomen praat. Ik heb het vandaag over een foto van AFP die een artikel van Carolien Omidi in dagblad Trouw bijstaat met de titel: ‘Iraniërs spugen er niet, erkent nu ook de regering.’
Op de foto zie je twee Iraanse politieagenten die blikjes bier openen en leeggieten. Een blikje Heineken trekt de aandacht, met haar groene kleur en de witte melkachtige straal, centraal in de foto. Samengevat kan de Iraanse regering niet ontkennen dat er alcohol gedronken wordt, door de Islamitische volkeren van Iran. In Iran kan je, volgens het artikel, binnen 22 minuten aan drank komen, de drank die officieel streng verboden is.
Waar onderdrukking is, is armoede  en waar armoede is, is drank en waar drank is, is verslaving. Vraag dat aan Russen, die weten er alles van.
Toen ik klein was en in Bagdad woonde waren de bars legaal en de drank was overal te koop. Alleen de imams en de moellahs moesten tegen het volk zeggen dat de drank van Allah mocht niet, haraam. Maar die geestelijken zelf hadden altijd hun fles arak (sterke nationale drank te vergelijken met jenever, met een verschil: jenever lijkt niet op melk als je water bijdoet) onder hun eigen bed of bureau staan. Er werd, door het volk, gezegd dat die geestelijken, die aan de ene kant alcohol verboden verklaard hadden, aan de andere kant hun alcohol uit hun tulband of uit een schoen dronken. Dat duidt op verslaving.
De vraag is waar verbergen de Iraanse geestelijken en functionarissen hun sterke drank? De Saoediërs hebben muren waarop soera’s uit de koran staat schitteren maar met een druk op een knop draait de muur om er wordt een bar getoverd.
Proost!