Onverbeterlijk

Je zit op het balkon. Je kijkt naar de zee. Je kijkt naar de rondzwervende wolken. Je kijkt naar het uiteinde, naar de horizon. Je blijft zitten kijken, staren. Je wilt in stilte blijven kijken, de gedachten uitschakelen. Je wilt even alleen zijn met de stilte. De zee is onmetelijk, rustig. De wind is vriendelijk. De warmte verdwijnt. De zwervende wolken aan de hemel veranderen van kleur. De wit wordt grijs, donkergrijs en oranje. Oranje veranderd in rood en alles wordt opgeslokt door het duisternis. Niets is te zien, geen wolken, geen horizon en de zee is een grote donkerte. Alleen het geluid blijft. De zachte golven, de zachte wind en de rijdende auto’s in de verte. 

De leegte heerst vooral binnenin je. Stemmen uit het verleden. Beelden uit het verleden. Beelden uit het recente verleden, beelden van het nu dat straks weer verleden is. Je probeert een opsomming van de dag te maken, van de gebeurtenissen van de dag. Niet wat jij hebt gedaan. Je hebt niets gedaan behalve de dagelijkse routine. Opstaan, rennen, zweten, scheren, douche ontbijten en naar de zee kijken. Je hebt jezelf vaak gewaarschuwd: ‘kijk geen tv, luister naar geen radio.’ Maar koppig als altijd ben je opzoek naar het nieuws.
De Turkse premier is sluwer dan de duivel. Stapje voor stapje sticht hij het grote Turkije. Die term noemt hij een paar keer, althans als de Arabische tolk het correct tolkt. Straks mogen vrouwen hoofddoek dragen in bijna alle regeringsgebouwen in Turkije. Dat is democratie zou je zeggen. Dat doen ze ook in heel Europa. De Koerden mogen in hun taal zich onderwijzen maar dat moeten ze zelf betalen. Was de premier vergeten dat de Koerden na honderden jaren van onderdrukking en verbod op hun taal een systeem nodig hebben met gigantische budgeten om dat voor elkaar te krijgen en dat een onmogelijke taak is. Nee, de premier bied geen excuus voor de onderdrukking en het verbieden van de taal. Nee, hij compenseert het niet voor hen. Ze horen wel bij de staat maar als ze onderwijs nodig hebben horen ze niet bij de staat. De taal van 30 miljoen mensen is een privé zaak. Bravo, sluw moslimvos.
Je kijkt live naar de VN vergadering. De dikke grijze Syrische minister van buitenlandse zaken kan je, als je de gruweldaden van zijn regime niet kent, bijna tot tranen toe roeren. Hij doet alsof Syrië bijna het enige land is dat in de oorlog verkeert met de terroristen, de islamterroristen. Alsof niet zijn regering was die dezelfde terroristen onderdak gaf, geld gaf en middelen om de buurland Irak te terroriseren, jaren lang. Nu de terroristen zich zogenaamd tegen het regime keren is weer in het voordeel van de regering. De wereld vergeet het leed van de Syrische volkeren die bijna spontaan in opstand kwamen en nu klem zitten tussen de regering en de terroristen. Nu sleuren ze het veilige Iraakse Koerdistan mee in hun oorlog. Daar lieten de terroristen vijf autobommen in het Koerdische hoofdstad Erbil ontploffen.
Je schakelt naar de Nederlandse televisie. De televisiering blijft het Nederlandse nieuws beheersen.
Je blijft in de stilte naar de zee kijken, naar de grote zwarte donkerte. Het nieuws blijft in je hoofd klinken. Morgen moet je geen nieuws kijken of luisteren of ben je onverbeterlijk!