Egyptische buikdanser

Dat je van dans houdt is een feit, zonder enkele twijfel. Dat je niets aan doet is ook een feit. Dat je niet actief gaat op zoek naar dansvoorstelling is weer een feit. Daarvoor ben je te passief. Passief is misschien niet het goede woord. Je stelt geen prioriteiten om tijd vrij te maken en actief op zoek te gaan naar dans voorstellingen. Je moet er bij vertellen dat Flamencodans en de oriëntale dans altijd je voorkeur hebben gehad en dan in dezelfde volgorde. De oriëntale, lees buikdans, is een dans die puur door vrouwen gedanst wordt. Met die dans heb je kennis gemaakt via de Iraakse tv in de jaren zestig toen je als kind in Bagdad terecht was gekomen. En die dansoptredens waren vooral Egyptisch. Egypte, wat cultuur in het algemeen betreft en dans in het bijzonder, kan zich als leider noemen van de Arabische wereld. De buikdans is vanuit Egypte geëxporteerd naar andere Arabische en islamitische landen waaronder Turkije en Iran. De buikdans heeft zich in de westerse wereld gedrongen. Je was dan op 30 april aangenaam verrast toen je dicht bij je woonplaats, zo maar op een plein in Amsterdam Noord een aantal dansvoorstellingen zag. De nostalgie zegevierde een feest. De dans was misschien bedoeld voor de troonwisseling maar dat was een bijzaak. Het ging er om dat de schoonheid van het vrouwelijke lichaam zich door muziek liet begeleiden en een genot voor het oog, oor en ziel betekende. En daar waren de Egyptische invloeden zicht baar in de danskostuum en muziek.
De liefde voor flamencodans en flamencozang drong zich in je wezen ergens eind jaren tachtig. Je raakte zo bezeten er van dat je zelf een cursus flamencodans volgde.
In Spanje informeer je weleens of er een flamencodansvoorstelling ergens te zien is.
En je liep langs een boulevard en zag een affiche, een reclame voor eenmalig voorstelling. Festival oriëntale Arabische dans. Je reserveerde en je ging er heen. De zaal bijna vol. Dansers uit Egypte. Ja, Egypte dat vecht om de politieke machten, om democratie en bekend is geworden met altahrierplein en na de afzetting van president Morsie sinds drie maanden ook met Rabiaplein is op het podium sterks aanwezig. En dat op het moment dat in Egypte demonstratie en gevechten plaatsvinden.
En in de havenstad waar de tempratuur aangenaam doet de stadschouwburg de deuren open. Het begint lekker swingend. Duidelijk dat de danskostuums zijn minder bloot dan de jaren zestig van de vorige eeuw. En ineens verschijnt een buikdanser, ja een man. Je ziet voor het eerst een man die buikdans uitvoert. De man draagt twee stukjes danskostuum. Een lapje dat zijn borsten bedekt en een broek. Zijn buik steekt tussen beide stukjes kostuums uit. Beide stukjes kostuum zijn van het stof dat de vrouwen dragen tijdens de buikdans. Het is bizar maar je kunt er niet aan wennen dat een man buikdanst. Je weet niet of hij de gebaren voor de grap van de homoseksuelen nadoet of het is echt. In ieder geval technisch is hij een geode buikdanser, een hele goede zelfs. De vijf nummers die hij uitvoert stegen qua inzet en techniek boven de rest. De vergelijking is niet helemaal terecht maar je moet toch iets schrijven om het duidelijk te maken. En je kon je lach niet inhouden. Het was komisch en onwennig tegelijk. Je lach is een hoest geworden en je stikte er bijna in. Je lach werd harder door dat een aantal mannen demonstratief de zaal verlieten en maakten gebaren die je maar niet wilt zien. Ze konden namelijk niet naar een homoseksueel kijken die mooie buikdans uitvoerde. En de danser was de ellende in zijn land niet vergeten. Hij danste en aan het eind van zijn acts wapperde hij met de vlag van Egypte.
Alles went, ook een man die buikdanst. Alleen als ik hem een advies kon geven had ik hem gevraagd om te sporten en die dikke buik weg te werken. Die buik was geen porem, echt waar.