Brave regen...

Waarom is de regen zo gul en lief, waarom? En waarom is de regen gul en lief en onophoudelijke voor onze kleine mooie maar vooral natte landje? Vannacht, tijdens het slapen dacht ik er aan. Het geluid van het tikken op het raam was hypnotiserend. Het klonk als de slaapliederen van mijn moeder. En ik sliep lekker diep, rustig en vergat al het andere.
De regen was nog steeds voor me aan het zingen toen de wekker mijn bed omhoog tilde en hard neer liet ploffen. Ik stond op en keek uit het raam. Er lagen plassen waarin de regen speelde en ik had geen last van. Ik dacht laat de natuur maar eigen gang gaan. Niet dat ik een bepaalde macht over de natuur heb maar als mens zeg je soms wat. Als mens denk je dat je wat kunt. Maar in feite, wat natuur betreft, stel je niets voor. Misschien omdat je niets kunt probeer je de eer aan je zelf te houden en dan zeg je: ‘Oké, laat maar gaan.’
Nee, werkelijk. Wie ben jij om te denken dat je de regen kunt hinderen te vallen. Wie ben jij om de regen te laten overtuigen dat hij beter er aan doet om ergens anders, op een droog gebied te vallen. Ergens te vallen waar de aarde van droogte verscheurd is en waar dieren liggen van dorst te kripperen en doodgaan. Hoeveel levens kan de regen redden als hij even ergens anders op vakantie gaat. Ik weet dat de regen is verknocht aan dit landje en dat begrijp ik ook maar dan zeg ik: ‘regen, ga in godsnaam een luchtje scheppen, ergens anders. Vraag de wind om je even verder te blazen. Ga naar Afrika. Je hoeft niet bang te zijn voor terroristen of malaria of aids of wat dan ook. Ga maar er heen en leeg je helemaal uit, leef je uit en laat leven. Laat de jonge wolken hier even rustig spelen, omhoog gaan en weer omlaag zonder te druppelen.
Ja, soms denk je dat je god bent maar dat ben je gelukkig niet. Er moet een rede zijn dat de regen hier neervalt en niet in een drooggebied. Als de regen daar gaat vallen dan is het geen drooggebied meer. Om droge gebieden van uitsterven te redden blijft de regen hier vallen, zonder pauze.
Ik heb alles binnen gedaan wat er gedaan moest worden en het moment ontbrak, het moment dat ik naar buiten moest. En ik voelde de regen mij kussen. Ja, de regen kan heerlijk kussen. De regen kan je haren wassen, je gezicht en als je nog langer buiten blijft wast de regen je kleren, dringt zich door in je huid op weg naar je botten. De regen valt niet te verwijten. Jij hoeft niet naar buiten te gaan. De regen is een eerlijke strijder. Hij blijft actief en het is aan jou om te beslissen hoe je naar je werk gaat. Sommigen gaan te fiets, met of zonder regenpak en iedereen is vrij in zijn keuze.
Ik kies voor de auto om het gevoel van de nacht mee te nemen. In mijn hart koester ik een kleine hoop dat de regen straks pauze neemt. Nee, niet als ik aan het werk ben. En dat ben ik. Maar als ik straks ga wandelen of vanavond ga optreden mag de regen pauzeren. Als hij niet wil pauzeren mag hij even verder vallen en van verte luisteren. Dat hoop ik. Je mag ook je hoop en je wensen aan de regen kenbaar maken, over wanneer het jou goed uitkomt dat de regen stopt.
Ik hou van de regen, echt. Ja brave regen, deal?