Hij knuffelt haar en haalt de trekker...

Schrijven! Schrijven is een medicijn tegen migraine, tegen heimwee, tegen verdriet, tegen frustratie en is bevredigend. Schrijven is therapie. Je creëert en je kunt alles weer de prullenbak indoen. Je roept de personage op maar de personages die in de lucht ergens in je aura hangen fluisteren en dringen zich op, het is wederzijds.
Het is laat op de avond. Ik wil aan een hoofdstuk van Rob van Liempt werken. Iedere keer weet ik beslist niet wat ik ga schrijven. Gelukkig iedere keer verschijnen de demonen. Ze zijn de poppenspelers en nemen mijn handen over. Ik laat ze hun gang gaan. Ik zie mijn vingers op de toetsenboard dansen, tikken en stil blijven staan. Alles in ritme. Er zijn altijd de anti’s die het schrijven proberen te saboteren.
Ja, het is nog steeds laat op de avond. Ik zet mijn laptop op mijn schoot, surf eerst op internet. De tv is aan. Als ik schrijf kan de tv negeren en soms wat flarden horen. Als die stoort dan zet ik hem uit.
Ik wil een hoofdstuk schrijven maar ik merk dat ik niet weet waar ik gebleven was. Ik lees het vorige hoofdstuk en weet weer wat ik schreef maar weet niet wat ik ga schrijven. Ik staar naar de tv en naar het internet en wacht op de demonen, de poppenspelers. Ze liggen te slapen, denk ik. Als het schokkend nieuws van de man die zijn dochter van drie jaar ontvoerd heeft weet ik wat ik ga schrijven. Mijn hoofdpersonage, Rob van Liepmt, die in het echt Klaas Top heet had al die poging gedaan, eind jaren negentig. Hij was van plan zijn vrouw en hun dochtertje van het leven te beroven en dan de hand aan zichzelf slaat. Dat had hij niet gedaan en ik die in oktober 2000 met hem op reis ben op hetzelfde eiland probeer er achter te komen hoe en wat. Dus dat nieuws, hoe afgrijselijk ook klinkt, helpt mijn personage een handje om zijn verhaal te vertellen over de reden die hem dwaas maken en naar een wandaad dreven. Gelukkig voor mijn personage die dat niet heeft gedaan en het is vreselijk voor het gezin uit Roermond.
Ik zap als het nieuws over relatie Rusland en Nederland komt en zie Humberto Tan op RTL4. Hij en zijn gasten zitten te lachen en zich schamen. Ik zie bijna iedereen zijn of haar mond afschermen met de hand. Ik wil weten waar het over gaat. Het gaat over de vrouwen viagra en over hoe lang de clitoris van de vrouw is en hoe die er uit ziet.
Maar het verhaal van de man die eerst zijn vrouw verwonde en daarna zijn dochtertje ontvoerde dringt zich op. De poppenspelers hebben mijn hand overgenomen. Ik zie dat ik een hoofdstuk schrijf dat ruim 1300 woorden telt. Ik stop met schrijven en kies een fragment dat geïnspireerd is door het dodelijke familiedrama. Wanneer ik het fragmentje op mijn site plaats staar ik voor me uit. Dan pas begint het drama, van de man die zijn dochter een half uur wilde knuffelen, zich in me door te dringen.
Ik zie hem daar zijn dochtertje aan zijn arm, tegen zijn brost dragen. Ik zie hem door het raam kijken naar de politie die het huis omsingeld. Ik zie hem het gezicht van zijn vrouw in paniek zien wanneer hij haar neerschiet en ze op de grand valt. Ik zie hem in wanhoop zijn dochter op de grond leggen. Ik zie hem naar haar kijken en zijn onherstelbare relatie zien, als een film. Ik zie hem denken dat het leven met haar moeder een hel voor hen kan zijn. Ik zie hem denken dat de vrouw nu, misschien, dood is dat hij in de bak terechtkomt. Ik zie hem denken dat zijn dochter een afgrijselijk leven ging leden. Ik zie hem zijn dochter knuffelen, heel lang. Terwijl hij haar knuffelt haalt hij de trekker van zijn pistool…