Het Lichaam...

Ik wilde schrijven over de orkaan die tienduizenden lichamen levenloos maakte en uit de oppervlakte van de aarde voorgoed liet verwijderde. Ik wilde over het leed vertellen van het laatste moment, van een weerloos mens die door Tyfoon werd meegenomen. Ik vond het te heftig. Tyfoon was te snel en te gewelddadig en ik hou niet van gewelddadigheid op een groot schaal. Toch was ik voornemens het te gaan proberen. Dat deed ik gisteravond niet. Ik ging naar een film kijken, een lange prachtige film met een aangrijpend verhaal over de (on)veranderlijkheid van de mens. Ik stelde het uit en dacht in de ochtend een poging te wagen.
Vroeg in de ochtend las ik op FB een berichtje van een FB-vriendin die mijn website regelmatig leest. Ik las dat ze kanker heeft. Ik heb niet gekeken wanneer het bericht geplaatst is maar ik las het als eerst op de eerste werkdag van de week, voor ik mijn ontbijt nam. Het enige wat je kunt doen is een berichtje schrijven en de persoon sterkte wensen. Machteloos zijn we en we zullen helaas zo blijven. 

Het lichaam, ons lichaam gaat vreemd, met de onzichtbare ziektekiemen, bacteriën en tumoren. Ons lichaam doet dat achterbaks, liever zo stil mogelijk zodat we niets van kunnen merken. Ons lichaam wil niet dat we te veel lijden. Bij sommige mensen geeft het lichaam eerder signalen bij anderen, niet of te laat. Dat het lichaam ooit sterft is normaal, het hoort bij het leven. Dat bepaalde lichamen het zo heimelijk doen heeft ook voordelen. Ik zou niet willen dat mijn lichaam stiekem vernietigende levendigheid binnensluipt, er mee vreemdgaat. Ik zou liever neervallen zonder ziektes en als ik toch door een ziekte zal sterven laat dan het lichaam geen signalen afgeven, tot het moment aanbreekt en ik er bij neerval. Zonder pijn. Is het de angst voor de pijn of is het de pijn die angst veroorzaakt? Bij zo’n bericht denk je verder aan verschillende soorten ziekten, aan de strijd tegen sterven.
Niet alleen de kanker levert soms een marathon strijd maar vooral speerziekten zijn wat dat betreft kampioenen.
als eenmaal de dag met iets beging gaat het dan verder. Toeval of niet. Van een vriendin kreeg ik een link met de wens of ik iets erover wilde schrijven.
Ik opende de link. Ik zag een man, een kleine bijna vervormde man in een rolstoel met een uitdagende blik die onder de slappe speren van zijn gezicht probeerden te stralen. Een dergelijk bericht komt bij je binnen denderen. Het was een artikel over de gerenommeerde Britse natuurkundige, kosmoloog en wiskundige Stephen Hawking die (71) is geworden en 50 jaar lang de speerziekte in zich draagt. Hij heeft een autobiografie geschreven waarin hij vertelt dat zijn leven meerdere keren is gered door verschillende vrouwen.
Hij schrijft dat zijn eerste vrouw vreesde dat hij snel zou sterven en wilde iemand die haar en de kinderen kon steunen als hij er niet meer zou zijn. En hij stemde in en de nieuwe situatie leidde uiteindelijk tot een pijnlijke scheiding.
Zijn andere huwelijk met een verpleegkundige eindigde na 12 jaar eveneens in een scheiding. Hij beweert dat die huwelijk was gepassioneerd en stormachtig.
Wat moet ik me bij “stormachtig” voorstellen? Heftige seks? In dat geval is de enige speer in zijn lichaam die blijft werken de heilige speer, zijn penis, moet zijn of begrijp ik niet hoe het universum werkt. Want Hawking beweert: 'Als je begrijpt hoe het universum werkt, kun je het op een bepaalde manier beheersen.'
In ieder geval wees er van bewust dat je lichaam je in de steek kan laten of je het universum begrijpt of niet…