13 december

Bepaalde data ankeren zich in je geheugen. Ze ontroeren je ziel. Op 13 december 33 jaar geleden verliet ik, heel vroeg in de ochtend, het gebergte van Koerdistan waar de verschillende Koerdische oppositiepartijen hun tenten en krotten tussen de bergen hadden opgeslagen. Bijna elk jaar schrijf ik over die datum. Ik scheef over de barre toch die ik op die dag beleefde, overleefde. Weg van het verzet, het primitieve verzet waardoor mijn idealen doodvroren en ik die elders moest zien te reanimeren. Binnenin me woede jaren lang een gevecht over mijn besluit. Mijn hoofd wist dat het een goed besluit was maar mijn hart huilde. Mijn hart luchtte zich op als ik iets deed, in de vorm van een theater, artikel of iets dergelijks, voor de mensen die ik in het gebergte achter had gelaten. Ik beschouw dan ook, na wieken en wegen, het getal 13 als mijn geluksgetal, een geluk dat nooit echt 100% geluk is. Mijn vertrek op de 13de december 1980 was het begin van de tweede fase van mijn vlucht. Ik was een paar maanden eerder gevlucht voor de Iraakse dictator Saddam Hussein, de dictator die nu bijna vergeten is. Hij werd tien jaar geleden op 13 december gevangen genomen, wat een datum. Ik moest dus exact 23 jaar na mijn vertrek uit het gebergte wachten op de zegeviering van de rechtvaardigheid. Beter laat dan nooit!

En nu tien jaar na de arrestatie van Saddam en bijna zeven jaar na zijn executie moddert Irak nog steeds met al haar volkeren in het moeras van geweld, zonder enkel perspectief. Het enige wat geweld in Irak zou kunnen stoppen en de burgeroorlog met zijn verschillende facetten kan beëindigen is een opdeling van Irak in verschillende staten gebaseerd op geografische, religieuze en nationale aspecten.
Als je op Google 13 december zoekt kan je o.a. zien dat op de zelfde dag maar 54 jaar eerder Mies Bouwman de allereerste inzameling actie op de Nederlandse tv presenteerde onder de titel 'red een kind' voor de Algerijnse vluchtelingen in Marokko. Vluchten, ellende maar ook redings pogingen blijven aan de mensen kleven, eeuwig...