4. jan, 2014

Columnisten en een vermoorde journalist

Ik wilde mijn blog van vandaag besteden aan de Canadese tweeling die in 2013 en 2014 werd geboren. Het ene meisje werd een paar minuten voor het einde van het jaar geboren en haar tweelingzuster werd dertig seconden na de dood van het jaar 2013 geboren en daarmee het eerste geborene van Canada werd, van 2014. Ik wilde dat vergeleken met de geboortes van kinderen in mijn eigen cultuur, in Koerdistan. Dat het dorpshoofd bepaalde welke leeftijd hij iemand gaf om hem wel of niet in militaire dienst te laten gaan. Mijn vader beweerde dat hij viertenig was toen het dorpshoofd besloot hem 18 jaar te maken en hem in dienst te laten gaan. Waarom? Omdat hij lastig was en met de dochter van het dorpshoofd flirtte. Ik zelf was volgens moeder in de tijd geboren waar tomaten rijp werden. 

Mijn voornemen om zo iets te schrijven heb ik laten varen toen ik de column van Sylvain Ephimenco las waarin hij de oren van zijn collega (gast) columnist en mede-Allochtoon, Murat Isik, met een ruwe Turkse handwas doekje waste. Natuurlijk kon Murat over iets anders schrijven dan over racisme en de zwartepiet. Misschien had hij dat artikel ook een paar maanden geleden geschreven maar niet kon publiceren tot hij in deze "feest" dagen de kans kreeg. En natuurlijk is het Turkse racisme niet met het Nederlandse te vergelijken. Turkije, wat racisme betreft, is het (een soort) Nederland van 300 jaar geleden. Ik lees regelmatig de scherpe en gedurfde columns van Sylvain maar ik begrijp niet dat hij zijn zaterdagcolumn aan dat artikel van Murat besteedt. Ik had hem, als een ervaren columnist, eerder een persoonlijk bericht verstuurt en hem gewaarschuwd en geadviseerd. Dan waren ze inderdaad als allochtonen onder elkaar. Maar misschien wilde hij Murat aan zijn volgende column helpen. En dan krijgen we straks een serie van zwartepieten columns. Dat is voor mij gunstig. Ik hoef dan alleen maar de eerste regels te lezen en dat bespaart tijd. 
Wat me vandaag geen tijd heeft bespaard is wel een artikel van Judit Neurink. Judit schrijft naar aanleiding van de moord op de Koerdische journalist Kawa Garmyani (vermoord op 6-12-2013) over haar frustratie, de corruptie en de uitzichtloze toekomst voor een vrije pers in Koerdistan en zegt: 'Ik betrap mezelf op zelfcensuur, omdat de Koerdische media inmiddels wel de kaas op mijn boterham betalen.' En die Koerdische media zijn van de regerende partijen of er van afhankelijk zijn. Een citaat in haar artikel valt op: 'De slachtoffers van kritische berichtgeving weten dat ze ongestraft wraak op journalisten kunnen nemen.' 
Het gaat hier niet om Murat Isik die zich slachtoffer voelt van de kritische column van Sylvain Ephimenco. Die slachtoffers van de kritische berichtgeving zijn, als ik haar artikel goed lees, bekende corrupte leiders die ze niet bij de naam noemt. 
Kawa is de tweede leerling van Judit die vermoord werd. Dat ze niet meer de Koerdische journalisten opleidt is jammer maar dat ze daar blijft om Nederlandse toeristen in Koerdistan rond te leiden is een goede zaak. Je zou je misschien af gaat vragen waarom vind ik dat een goede zaak. Ik vind het een goede zaak omdat ze haar kennis op de (Nederlandse) toeristen overdraagt. Ze blijft voor Trouw schrijven. Misschien binnenkort een artikel over de verhoudingen tussen Turkse en Koerdische ministers. Dan kan ze duidelijk maken dat de kinderen van de Koerdische ministers en leiders niet te vergelijken zijn met de kinderen van de ontslagen Turkse ministers (over het laatste schreef Erdal Balci in Trouw). Maar wat ook belangrijk is, ze gaat zich niet mengen in de zwartepieten discussies.