Verkeerde keuze?

Tijdens mijn avondwandeling in de koude wind probeerde ik mijn gedachten te concentreren op een onderwerp voor mijn column. Ik had min of meer beloofd te schrijven over de geleerde Saoedische professor die ten onrechte beweerde dat wanneer de vrouwen auto rijden dat negatieve invloed op hun inwendige vrouwelijke organen heeft. Maar vóór mijn wandeling zag ik een uitzending van de Wandeling. De aflevering ging over een vrouw die haar baby afstond aan een adoptie gezin. Ze leefde wild maar kreeg spijt en trachtte contact met haar zoon te maken. De zoon wilde niet. Ze wachtte tot hij achttien werd en deed nog een poging maar ook na zijn achttiende wilde hij niets van zijn moeder hebben, de moeder die hem had afgestaan. De moeder leefde in de hoop dat haar zoon ooit van gedachten zal veranderen. Ze wist zeker dat haar zoon haar ging zoeken. En dat gebeurde ook. Haar zoon die zelf twee kinderen kreeg en de leeftijd van veertig passeerde voelde behoefte zijn moeder te zien. De ontmoeting was intens en het geluk van de hereniging was ontroerend.
Edoch, na mijn wandeling en voor ik aan het schrijven begon keek ik eerst naar FB en ik zag deze foto. De foto was gedeeld door een goede oude vriend en oud collega uit Bagdad. En deze had het van een andere oud collega regisseur, een gezamenlijke oud collega. De foto wordt begeleid met een beschrijving. De foto zou van een straaljager piloot zijn. Een piloot die in 1991 zou geweigerd hebben de opstandelingen, die na de Golfoorlog tegen Saddam opkwamen, te bombarderen. Als gevolg daarvan had Saddam de vrouw van de piloot en hun kinderen geëxisteerd. De piloot werd gevangengenomen en werd gezien als een geestelijk gestoorde. Hij bracht vijf jaren in de gevangenis en werd daarna in een gekkenhuis geplaatst.
Na de val van Saddam is hij wel vrij gekomen maar niemand bekommerde zich om hem. Blijkbaar is de man zelf erg trots dat hij weigert hulp te vragen en weigert aalmoezen. Als hij honger heeft loopt hij in een restaurant en eet een maaltijd. Hij slaap op straat.
In 1991 kwamen de sjiieten in het midden en zuiden van Irak in opstand. In het noorden (Koerdistan) kwamen de Koerden in opstand. Saddam was aan de verliezende hand. Om dat te voorkomen besloot de Amerikaanse president van toen George Bush sr. om Saddam toestemming te geven zijn luchtmacht weer te gebruiken. Deze piloot heeft geweigerd de sjiieten en/of de Koerden te bombarderen. Nu is de premier van Irak een sjiiet, de president een Koerd. Je zou denken die moeten wel waardering hebben voor de man die zijn familie opofferde voor hen die toen in opstand waren, voor zijn landgenoten en voor zijn menselijke waardigheid.
Zou deze piloot wanneer hij de opdrachten van Saddam niet had geweigerd nu in Irak of elders een goede leven hebben gehad?
Ja, dat is zeker. Want de piloten die met chemische wapens de Koerden hebben bestookt kregen hulp van de regering en genieten in Europa van hun vrijheid, waarschijnlijk van onze belasting centen.
Zou deze zwervende piloot, die alles verloor, nu spijt hebben van zijn heldendaad, van zijn principes en waardigheid?