Sluw

Het conflict in Syrië is een soort bal die leeg geprikt is maar blijft in het spel met alle consequenties van dien. Bij het zien van de beelden van vernietigingen in dat land wordt je moedeloos. En bij het zien van de beelden van martelingen en uitgemergelde doodgemartelden wordt je van walging vervuld. Je wordt overmeesterd door pijn en machteloosheid. 

Syrië is een apart land. Al ruim vijftig jaar heerst de baa'th partij, een Arabische socialistische en nationalistische partij. De regering van dat land heeft altijd dubieuze rollen gespeeld en was altijd sterk betrokken bij de conflicten in het Midden-Oosten. Begin jaren zestig van de vorige eeuw vormde Syrië samen met Irak en Egypte een pan Arabische verbond maar dat kwam niet verder dan één vlag voor de drie landen en het bestrijden van de Irakezen Koerden. Na een korte tijd haalde Syrië een ster weg van de vlag. Egypte verving de drie sterren met een ander symbool.  Alleen Irak bleef die vlag van drie sterren trouw en tijdens de tweede Golfoorlog voegde Saddam, die niet in Allah geloofde, de rekest Allah u Akbar aan de vlag toe.

Syrië en Irak, beide door de baa'th Partij geregeerd, probeerden in 1979 weer een eenheid te vormen en beide landen tot een groot land te smelten. Maar de twee dictators Saddam en Assad (vader van de huidige Assad) prefereerden hun persoonlijke ego boven de ideologie waarin ze geloofden. Saddam vermoorde velen van zijn kameraden die pro-Syrië waren en ketende een 8 jaar durende oorlog met Iran. Assad van Syrië steunde Iran en gaf ruimte aan alle Iraakse oppositie partijden en groeperingen om vanuit Syrië te opereren. 

Syrië ging later verder. Ze deed mee aan de internationale troepenmacht om Irak uit Koeweit te verdrijven in 1991 maar gaf onderdak aan zowel de pro- en anti-Saddam vluchtelingen. 

In 2003 werd Saddam door de Amerikanen en de Britten van de macht in Irak gestoten. De Iraakse opposities die tot nog toe in Syrië waren gingen naar Irak terug om te regeren. Je zou denken dat Syrië de nieuwe machthebbers zou steunen en alles er aan doen om chaos in het gebied te voorkomen. Maar Syrië deed niets tegen de islamitische groeperingen en al kaida die via Syrië Irak binnen drongen en een burgeroorlog ontketenden. Syrië hielp ze zelfs. Het zou logischer zijn wanneer Syrië de sjiitische nieuwe machthebber van Irak zou helpen omdat Assad Alawiet is (een soort sjiiet) en met Iran goed bevriend is. En de sjiitische leiders die in Irak aan de macht kwamen waren zeer goed bevriend met Iran. Syrië koos om Irak te destabiliseren. Omdat Iran een grote rivaal van Saoedie Arabië is probeerde Saoedie Arabië de soenitische moslims te mobiliseren tegen Assad, in het kader van de Arabische lente. Assad raakte in het nauw tot hij zijn vrienden van al-kaida en ander islamitische groeperingen hem te hulp schoten en de Syrische opposities in een kwade dag licht brachten door te doen alsof de fundamentalisten aan de macht kwamen. Maar die zogenaamde fundamentalisten zijn in feite goddeloze soldaten onder het ene of andere vlag. En zo redde Assad niet alleen zichzelf van het instorten maar redde ook haar vriend Iran van het internationale isolement. 

En nu zitten Amerika en het westen met de handen in de haren.