Nostalgie, goede en slechte films

Al twintig jaar bezoek ik elk jaar het International Rotterdam filmfestival. Er is keuze van honderden films. Sommige films zijn erg goed maar er zijn er ook die niets voorstellen, helemaal niets. Diegene die zulke films maken zonder verhaal, plot of mooie beelden vind ik, vanuit hun optiek gezien, gedurfd. Reimon is zo iets. Het is gedurfd om bijna veertig minuten lang te zien hoe een jonge vrouw die een hond heeft haar geld met huishouden verdient. Je ziet niemand anders maar je moet bijna vijf minuten kijken hoe mevrouw een bed opmaakt. Erg interessant en dan van een camerapositie dat gericht is op het bed. Eerst worden de twee kussens aangekleed en dan de hoeslaken. Je moet bijna vijf minuten kijken naar de vrouw die met haar hond langs huizen loopt en andere honden naar haar hond blaffen. Daarna moet je kijken naar totaal twee nieuwe personages. Een echtpaar dat in bed ligt en delen, grote delen uit een boek voorlezen, over en weer. Na vijftig minuten kon ik het niet volhouden en de film in zijn geheel duurt 75 minuten. 

Hoe zulke films door de selectie komen weet ik niet maar ik vind dat diegene die zo'n film toelaat verplicht moet worden om de film drie keer achter elkaar te zien. Want ik geloof niet dat de selecteur de film gezien heeft. En in die drie uur en drie kwartier zal een marteling zijn. En men moet de selecteur wakker houden. Hij of zij moet verplicht kijken. 

Hèhè, het is even uit. En nu de goede films die ik gezien heb. Ik heb inderdaad drie mooie films gezien. In de poëtische en sympathieke Edén gaat Alma op zoek naar de moordenaar van haar vader. Heden en verleden gaan gepaard door elkaar. 

De Koreaanse spionage film Secretly Greatly was spannend en met veel acties. Komisch en niet geloofwaardig maar wel mooi gemaakt en maakt het dilemma van een soldaat van een totalitair regime duidelijk.

In de Afscheid van de maan, een Nederlandse film die vandaag in première is gegaan heb ik me geamuseerd. Mooi camerawerk. Mooie beelden uit de vrijheid blijheid van begin jaren zeventig vanuit de optiek van een kind. Het dilemma van liefde en scheiding is tot het absurde getoond. De hoofdrolspeelster die de rol van Piet, de vrouwelijke slachtoffers, speelt, de vrouw die machteloos kijkt hoe haar man door haar nieuwe buurvrouw ingepikt wordt is subliem en draagt een ijzersterke rol. 

Padre is een beklemmende stop-motionanimatie over angst en de dood. Argentinië 1983. De dictatuur is zojuist verdreven uit het land, maar niet uit het leven van de dochter van een hoge officier. Terwijl de vrijgevochten staatsburgers schreeuwen om gerechtigheid, verzorgt zij op een dwangmatige manier haar vader. 

Ja, ik heb dit jaar weer nostalgie beleefd. Exact 20 jaar geleden ging mijn eerste speelfilm de zwijgende reiziger (DZR) in première. Hij scoorde hoog bij het publiek. Wat Nederlandse films van dat jaar betreft scoorde DZR het hoogste. Mijn twee lange speelfilm Omet werd een paar jaar geleden niet toegelaten.