Spotprenten en cynisme

Stel je voor, je hebt een gave, je kunt spotprenten maken maar je woont in een land waar angst heerst. Waar een dictator met harde hand regeert. Wat zou je doen? Zou je je met spotprenten bezighouden die je niet in problemen brengen of doe je toch iets en gok je met je leven. Op een dag zie je dat mensen de angst beu zijn. De mensen gaan protesteren en schreeuwen om verandering. Ze gaan de straat op met gevaar voor eigen leven. De getallen van de mensen die de angst overstijgen groeit samen met de getallen van de doden. Je doet mee, je bent blij en je tekent wat je wilt. Je maakt spotprenten die het wel toedoen. Je maakt van de dictator een karikatuur. Je werk wordt gewaardeerd, op handen gedragen en verspreid zich over de stad, het land en komt buiten de grenzen. De dictator wordt zwak, het volk en de opstandelingen winnen terrein en je bent blij, je bent gelukkig. Je gaat door met tekenenen. De dictator is sluw. Hij laat extremisten in het verzet infiltreren. De extremiste krijgen de overhand en maken de dictator sterker. De angst komt terug in je stad, in je straat en in je huis. Maar je ziet geen weg terug. De stap is gezet en de vrijheid staat buiten bereik. Je wil de vrijheid bereiken en uit de klauwen van angst ontsnappen. Je richt je vizier niet meer alleen op de dictator maar ook op de strijders die zogenaamd de dictator bestrijden. En die zitten overal. Op een dag staan twee gewapende mannen, die bij het verzet zouden moeten horen, je op te wachten. Je ziet de ogen van de man die een kalasjnikov op je richt en je ziet de kogel je richting komen. Je borst wordt doorboord en de kogel schiet langs je hart, zonder hem te raken. Je wordt door meerdere kogels getroffen en je valt op de grond. Je denkt dat de dood komt kennis maken en je meteen mee zal nemen. In plaats van de dood komt een ambulance. Je denkt ach, zo zit het in elkaar. De dood is niet gekomen en je wilt verder de dood uitdagen. Elke ochtend als je de auto wil starten kijk je niet en je doet bij het draaien van de sleutel je ogen dicht. Je wil niet zien hoe je ledenmannen de lucht ingaan. Iedere keer als de auto start en je kijkt dat je nog heel bent bedank je de heer, je bedankt het lot dat je nog een dag langer het leven gunt, een dag langer spotprenten maken. Je overwint de angst definitief en je spot met de dictator, je spot met de extremisten en je spot met de wereld die de vernietigingen laat voortduren. Je hebt geen keus en je wordt een cynicus. En je denkt 'spotprenten is apriori cynisch.' 

Het verhaal van de spotprenten tekenaar Read Fares gaat door merg en been. Zijn spotprenten zijn simpel, duidelijk en direct. Hij spot niet alleen met de Syrische dictator maar ook met de twee machtigste jongens die op een of andere manier Assad beschermen. Poetin zit in een roeiboot , probeert het Syrische gat met zijn hand te dichten terwijl achter zijn rug het water schiet omhoog, via het gat dat Oekraïne heet. Doeltreffender is Obama met een lange neus. Aan die neus heeft de Syrische dictator Assad zijn schommel opgehangen en zit op een raket te schommelen.