Op de laatste dag van december 1980 kwam ik in Teheran aan. Na een overnachting daar moest ik naar een vluchtelingenkamp. Iran leefde in chaos. Iran trad de rechten van de mens met voeten. De zogenaamd Islamitische revolutie die bijna twee jaar
eerder was geslaagd om de Sjah van Iran te verdrijven en een van de meest conservatieve regeringen van de twintigste eeuw te installeren verkeerde in oorlog met Irak en daarmee eigenlijk bijna met de hele wereld. Het Iraanse leger en de islamitische gaarde
marcheerden met kun kisten over de vlaggen van Amerika en de Sovjet Unie en riepen daarbij dood aan Amerika etcetera. Ze riepen in feite dood aan de hele wereld. In die tijd zaten de medewerkers van de Amerikaanse Ambassade gevangene, gegijzeld door zogenaamd
islamitische studenten. In Teheran was de anarchie ten top, in heel Iran. Niemand wist wie regeerde, elke kazerne had eigen regime. Chaos ten top. En het bloed van de standrechtelijke executies was bijna nog zichtbaar, vooral in Koerdistan. De taaiheid van
de Iraniërs en de sluwheid van hun leiders kreeg de wind mee door de oorlog tegen Irak. Die oorlog maakte hen sterker, steeds kwam er meer eenheid. Alsof ze stilzwijgend hadden afgesproken: eerst tegen de buitenlander en dan de interne geschillen uitvechten.
De Iraanse regering bleef oppositieleiders niet alleen in Iran oppakken en executeren maar ook in het buitenland. Dat nu ruim drieëndertig jaar later schijnt dat de wereld de wandaden van Iran gedoogd heeft is onbegrijpelijk. Nu nog steeds zijn bijna
dagelijkse executies, in het openbaar. Homoseksuelen, Koerden en mensen die verdacht worden van overspel worden gewoon in de Iraanse straten opgehangen. Het bizarre is dat de wereld protesteert niet. Het lijkt alsof de wereld de kreten uit Iran niet hoort
of niet wil horen. Alsof men gewend raakt wat Iran sinds 1979 zich permitteert te tolereren. Als je gewoon op Google 'Iran en executie' tikt zul je getrakteerd worden op honderden filmpjes. In de meeste films ondergaan de slachtoffers gelaten hun lot. Of het
gaat om steniging, ophanging of vuurpeloton.
Onlangs zag ik via Facebook een video-opname van een Koerd die zich niet zo maar liet ophangen. Hij ging zijn lot niet gelaten tegemoet. Het leek of ik naar een gespeelde film keek maar dan zonder
mooie shots. En de films meestal hebben in zulke situaties positief verloop maar hier was de werkelijkheid en die was bitter dodelijk. De jonge Koerdische man schopte de provisorisch gerichte galg omver, schopte zijn cipiers van de executie plank. Hij kon
ondanks zijn boeien, als een leeuw, vechten. Hij schreeuwde dat hij zijn moeder niet in het publiek wilde zien, dat zijn dood haar bespaart moet blijven. Maar zijn moeder moest juist de ophanging van haar zoon zien. Die jonge man vocht, dapper, maar hij kon
niet winnen van een horde getreinde moordenaars. Ik stopte de video en ik wilde zijn dood niet zien. Hij blijft leven, in mijn hoofd.
Behalve een paar likes op Facebook blijft het stil om zulke misdaden van Iran.
Weet iemand waarom Iran
vrijuit gaat?
Meest recente reacties
Zo trots op iemand zoals u, die ons bekend maakte bij nl bevolking in zeker in jaren 90. Ik ben zeer benieuwd naar uw boeken , erg veel succes
Als je niet de liefde, toewijding en aanbidding krijgt die je verdient of als je geliefde de interesse in je lijkt te verliezen, dan kan ik eerlijk zeggen dat je hulp nodig hebt om dingen goed te make
In 1960 is mijn naam.Joyce ook geweigerd bij de burgerlijke stand in Diemen. Ambtenaar kon de naam niet. En daardoor heet ik nu officieel Jolanda.
Ik wil mijn prachtige getuigenis delen over hoe ik mijn Echtgenoot van mijn leven terugkeerde, ik wil de mensen vertellen dat er een echte spell caster online is en is krachtig en oprecht, Zijn naam i