Bekerfinale: Zwolle van harte...

Het lukt mij bijna nooit om naar de bekerfinale te kijken die bijna altijd op de eerste van de twee paasdagen begint. Het is ook de enige wedstrijd die om zes uur op de avond begint. En elke keer voor ik het besef is de wedstrijd achter de rug en de winnaar is bekend. Bij de laatste bekerfinale wilde ik het zien. Ik zag namelijk een reportage over de voorbereidingen van PEC Zwolle. Ik zag hoe de bevolking van Zwolle ermee bezig was. Dat het voor hen een historie zou zijn. En ondanks het feit dat ik een Ajaxfan ben gunde ik de Zwollenaren een feest vreugde, wetende dat Ajax de landstitel, een vierde op een rij bijna in de zak heeft en dat is belangrijker dan die bekerfinale die in feite niet heel veel voorstelt. Ik wist dat Zwolle met vuur gingen spelen. Dat ze gingen strijden alsof hun leven er van afhing. Zoals gewoonlijk ontglipte me de tijd en toen ik naar de tijd keek was al twintig minuten over zes. Ik zette de tv aan en zocht naar de zender die de wedstrijd rechtstreeks uitzond. Edwin van der Sar liep boos in beeld, hij overhandigde de microfoon aan iemand en liep verder door een tunnel. Een moment van ontwarring bekroop me en ik wist even niet waar ik er naar keek. De uitzending was live vanuit de kuip in Rotterdam. Er lagen zwarte brandwonden in het gras. Mensen aan het werk om het veld te herstellen. Langzaam kon ik naar het commentaar luisteren. Ik begreep dat bepaalde Ajax-supporters vuurwerk hadden aangestoken en voetballen onmogelijk hebben gemaakt. Dat Ajax met 1-0 voorstond door een prachtige gool. En ik zag de spelers van Zwolle uit de kleedkamer komen, door een lange gang lopen. Ondanks dat ze voorzichtig liepen was duidelijk dat de vloer waarop ze liepen niet voor voetbalschoenen bestemd was. Daarna kwamen de Ajax spelers uit hun kleedkamers en liepen nog voorzichtiger. Aan hun gelaat zag ik verlies. Het leek of ze niet de finale gingen spelen maar even, uit verveling, een balletje trappen. De wedstrijd werd hervat. Zwolle scoorde. Ik dacht dat is mooi voor de spanning. Dat Ajax gaat nu serieus spelen. Maar Ajax werd lam. Het waren geen spelers meer in het veld maar lammetjes die alle kanten op gingen rennen. De spelers van Zwolle werden wolven en vielen aan. Ze scoorden bijna uit elke schot. De tijd duurde en duurde. In de pauze keek ik naar cijfers op het boord dat het pijn deed aan mijn geloof. Je hoopt natuurlijk dat de jongens in de pauze een beetje vuur gingen tanken maar ze kwamen van de pauze terug met verlammende benen. Ze konden bijna niet lopen. Toen het bijna 6-1 dreigde te worden deed ik de tv uit. Samen met de hond ging ik wandelen en wilde niet aan voetballen denken. Ik dacht wel aan het plezier van de Zwollenaren, aan de van ongeloof huilende Zwollenaarse vrouwen. De zon zakte langzaam en keek in het kanaal. De zon nam water in de mond en gorgelde, dat heb ik met mijn iPhone vast gelegd en op Facebook geplaatst, daarmee vergat ik even het voetbal.