Stiekem mijn doden herdenken...

Elke jaar op de 4 mei avond kijk ik naar de dodenherdenking. Ik luister naar de muziek, naar de twee minuten stilte, naar het gedicht van een jonge dichter maar vooral naar het publiek die in de stilte staat, fascineert kijkt en respect toont. Dat doe ik al drieëndertig jaar. En dertig jaar gelden kon ik bijna niet geloven dat Nederland al bijna veertig jaar hun doden intens herdenken om de dag erna de bevrijdingsdag heel mat te vieren. Mat is misschien niet het goede woord. Ontspannen is waarschijnlijk een beter woord. Nu, bijna zeventig jaar na de bevrijding wordt de ceremonie steeds met dezelfde bezieling gevierd. Respect! Ik heb niet meer dan respect hiervoor. En dat ik al drieëndertig jaar, soms actief met een optreden, mee doe aan het dodenherdenking vind ik niet meer dan normaal. Toch, elk jaar, op de memorabele avond bekruipt me een gevoel van boosheid, verdriet en machteloosheid. Mijn verleden, mijn afkomst en mijn oorspronkelijke volk en land, die steeds in mijn hart leven, doen me pijn. Ze voelen zich jaloers. Terecht. Als je het dodengetal van de Nederlanders met dat van de Koerden vergelijkt komt het dodengetal van Koerden vele malen hoger uit. Natuurlijk is bijna niet met elkaar te vergelijken maar ik heb gemerkt dat elk mens die gevallen is voor Nederlanders zwaar telt. Dat de Koerden kunnen leren van bepaalde Nederlandse principes en gewoonten. Na de oorlog werd in Nederland een jacht gemaakt op de landverraders. In het zuidelijke Koerdistan (Irak) was het bijna anders om. De mensen die tot in hun ellebogen in het bloed van Koerden zaten en de onderdrukkers hebben geholpen kregen de macht en ze hoefden alleen maar van de naam van de partij te veranderen. Alle leden van de nationalistische socialistische Arabische Baa'th partij werden leden van een van de twee grootste Koerdische partijen die de macht hadden en kregen voor het zeggen binnen die Koerdische partijen. Sterker nog die partijen beloonden die Koerdische landverraders die tot dan het Koerdische volk met alle middelen besteden door hen hoge positie en macht te bieden. De twee Koerdische partijen waren blind door hun rivaliserende posities en bang dat die volksverraders naar de andere partij zouden gaan en elke partij op haar beurt gaf de verraders ruimte om schaamteloos door te gaan.