Ook Ilse en Waylon konden me niet raken, weet je waarom?

Met het ingetogen liedje Calm After The Storm hebben Ilse DeLange en Waylon de tweede plaats op het Eurovision songfestival veroverd.

Als ik de Nederlandse commentatoren en bekende Nederlanders mocht geloven zou het niets worden. Iedereen vond het tam, niets zeggend en sommigen vonden het ronduit kut.

Als ik heel eerlijk ben heeft het liedje mijn ziel ook niet geraakt. Nu ook niet, na het behalen van de tweede plaatst. Dat Ilse een prachtige zangers en mens is dat staat buiten discussie. Waylon kende ik niet tot hij, samen met Ilse met het lied Nederland gingen vertegenwoordigen. Aan zijn gezicht en houding te zien heeft hij een soort ingehouden arrogantie. Dat kan. Hij ziet er goed uit, voor de dames en homo's, zelfs sexy. Als je denkt dat ik een beetje jaloers ben zal ik maar toegeven, ja een beetje. Ik zou nog zijn leeftijd willen hebben, niet alleen in mijn hoofd maar uiterlijk. Over uiterlijk gesproken het blijkt dat dat erg belangrijk is, bijna doorslaggevend. Niet alleen in oosterse, verre en derde wereld culturen maar ook in de culturen van de democratische en ontwikkelde landen, de tweede- en eerste wereld landen. Zou de winnaar niet gewonnen hebben als ze niet bekend was als de vrouw met de baard? Het zijn achteraf praatjes. Ik heb de hele avond gekeken naar de liedjes, de 26 liedjes die in de finale stonden. Na een half uur kreeg ik nekpijn. Als ik nekpijn krijg betekend dat ik niet geraakt wordt in mijn hart maar in mijn nek die stijf wordt. Toch was ik vastberaden de aller "mooiste liedjes" te zien en beluisteren. Alle liedje werden prachtig in beeld gebracht. Tientallen camera's hebben het mooie spectaculaire werk gedaan. De beste musici waren aan de slag. En toch werd ik niet geboeid, niet geraakt. Mijn ziel ging op de bank liggen, naast mijn hondje, en sloot de ogen dicht. Mijn ziel begon te ijlen in zijn slaap. Ik geloof dat hij nachtmerries had. Mijn nek en mijn lichaam zonder ziel bleven keken hoe die zangers en zangeressen hun best deden. Het wilde bij mij niet in. Vlak voor het optreden van Ilse en haar partner met de zwarte hoed wilde ik melancholie tanken, mijn ziel van de bank oprapen en wakker schudden om met een goede moed naar de Nederlandse inzending te luisteren. Ik luisterde naar een melancholische maqam die mijn ziel raakte. Mijn ziel kroop weer in mijn lichaam en we luisterden naar Ilse en Waylon. Prachtig beeld, mooi geregisseerd en ook goed beleefd. Maar ik kon het niet horen. Waarom weet ik niet. Wie de reden kan raden mag het zeggen.

Ik hoop dat heel Nederland straks ook niet van te voren juicht voor Oranje die in Braziel gaat spelen, misschien dan halen ze de finale. Ach of dan mijn ziel raken is niet belangrijk. Ik zal juichen als ze dan echt gaan scoren...