13. mei, 2014

'Je kunt me verkopen, vermoorden maar niet klein krijgen'

Ik zag iets, heel korts, van een video op de tv, tijdens het nieuws. In de lens van de camera spreekt de leider van Boko Haram in Nigeria. Een jonge man, met een camouflage jas, spreekt in Arabisch, een klassiek Arabisch die hij waarschijnlijk uit zijn hoofd heeft geleerd om indruk te maken. Als je hem niet kent en weet niet wie hij is zou je denken dat hij een komiek is, een clown waar om je moet lachen.  Maar hij is alles behalve grappig, misschien wil hij zo voordoen en zo overkomen. Hij wil de ontvoerde schoolmeisjes vrijlaten in ruil voor zijn gevangen kameraden. Zijn mannen hadden ruim tweehonderd schoolmeisjes ontvoerd en zouden die onder andere verkocht hebben. In het zelfde nieuwsitem was een shot van de schoolmeisjes die op de grond zaten. Allemaal gesluierd. De shot ging snel voorbij en ik keek niet met aandacht.

In de krant zag ik een foto van de ontvoerde meisjes waar een meisje close in beeld in de lens van de camera kijkt. De blik in haar ogen dwingt je te kijken. In haar blik zie ik geen zielig meisje dat ontvoerd is. Ik zie wel een machtige, vastberaden blik die tegelijk als een vulkaan van woede op uitbarsten staan, uit machteloosheid. Haar blik zegt: 'Je kunt me slaan, je kunt me vermoorden maar je krijgt me niet klein krijgen.' 
Als de man die haar fotografeerde in haar ogen had gekeken en die blik had gezien zou hij anders over de vrouwen denken, dat ze alleen maar een middel voor lustobject zijn. Maar die man die fotografeerde zou waarschijnlijk een bendelid zijn van Bako Haram en die zal niet in de ogen van het meisje hebben gekeken toen hij haar fotografeerde. Of zulke mannen überhaupt in de ogen van de meisjes kijken is de vraag. Ik kan bijna met vaste overtuiging stellen dat dat ze dat nooit doen. Ze denken alleen maar aan het kruis, haar- en eigenkruis. 
Als je verder op de foto kijkt zie je vrouwen die niet echt op schoolmeisjes lijken. Met name aan de rechterkant van de lezer, linkerkant van de foto. En je ziet aan hun houding dat het leven doorgaat. Er lijkt er op alsof een jonge vrouw met haar nagels bezig is, dat ze al een paar dagen haar nagels niet geveild heeft.
Het kan, alles kan. Niets is de mens vreemd. Ook in zulke situaties die schrijnend zijn waar ze in de ogen van de dood kunnen kijken kan de mens aan iets heel anders denken dan aan de dood. 
Welke gedachten die mensen op dat moment, het opname moment, hebben staat los van het feit dat de wereld, vooral eigen land, hun leven en hun ontvoering niet serieus had genomen. Gelukkig spreekt nu de hele wereld over hen. Misschien ligt daar wat te halen, politiek gezien. Schoolmeisjes als handelswaar?