Executie en voetbal

Voetbal en het Midden-oosten houden nu de mensheid bezig. De ene op een plezierige wijze, de andere met angst en beven. En de kranten staan er vol van, vooral van het laatste. Het Midden-Oosten houdt de gelederen bezig, de angst spat uit alle commentaren en columns, de ergernissen ook. Niet helemaal onterecht. Het respect voor het leven van anderen, anders gelovigen en nationaliteiten is tot nihil gedaald en wordt met de voeten betrapt. Er circuleerde gisteren weer een video boodschap uit Irak. Ik wilde het niet zien, ik wist wat ik zou aantreffen maar ik besloot om te starten met het zien en op tijd te stoppen, om de gruwelen te mijden. Iemand filmde blijkbaar met zijn iPhone en had zijn camera niet horizontaal maar verticaal. Dan krijg je maar half beeld. Maar daar gaat het niet om hoe het gefilmd is. Het ging eigenlijk om het commentaar van de cameraman die genoot van wat hij zag en wat hij zag liet hij de kijken ook zien. Mannen lagen op de grond, dorre grond. Ze droegen (nog) schone kleren. De mannen die schone lange Arabische jurken droegen lagen op de grond, op hun buiken en met de handen op de rug geboeid. Ze waren geboeid met hun hoofddeksels, beter bekend als de Palestijnse sjaal maar dan met rode kleur. Het waren Iraakse politieagenten die gevlucht waren en onder weg naar huis om blijkbaar niet te willen vechten, het vechten dat ze er zat van waren. Ze werden door mannen met bedekte gezichten geslagen en vernederd. Ze reageerden niet. De gemaskerde mannen sloegen met soort zwepen maar schopten ook gewoon tegen de hoofden die op de grond lagen. Er arriveerde een auto, blijkbaar van een commandant, ook gemaskerd. Ik voelde onheil en wist wat er ging gebeuren toen ze bij elkaar in een kring verzameld werden. Ik spoelde door om niets te horen en niet te zien wat me nachtmerries ging opleveren. Tijdens het doorspoelen zag ik in close gezichten die blijkbaar bekentenissen aflegden of smeekten. Ik spoelde sneller door en zag lijken met verse bloedvlekken rond de hoofden en borsten.