Gemiste kans om het koningspaar en de premier vrolijk te stellen

De foto is opgenomen na de bijeenkomst met de nabestaanden van de vliegramp met MH17. Waarom kijken ze niet in elkaars ogen? Ik geloof dat ze op dat moment niet meer durven te doen. Ze zijn bang in huilen uit te gaan barsten en dat kunnen ze niet maken, zeker niet voor de ogen van de hele wereld die mee kijkt. Stel dat ze dat gedaan zouden hebben hoe zou dat ontvangen zijn? Ik zag de koning, tijdens zijn speech, wel van binnen huilen. Ik zag de premier zijn woede en frustratie beheren. Alle media technieken die hij ooit heeft gehad kwamen wel van pas. 

Ik kan bijna niet meer naar die beelden kijken. Al dagen volg ik elk beeld, elke nieuwsuitzending. Niet alleen de Nederlandse maar ook de buitenlandse. Het doet me denken aan de beelden van het gebruik van de chemische wapen tegen Koerden in 1988. Ik heb zo vaak naar die beelden gekeken en ze gebruikt in een toneelstuk en in een film dat ik overvol er van raakte, dat ik een emmer werd en elke fractie van een van die foto's zou de druppel zijn die me deed overlopen. 

Even terug naar de foto waarop de drie belangrijkste mensen van ons land staan, verdrietig, machteloos, onderdrukken hun emoties en schudden elkaar de hand met gebogen hoofden. 

Ik krijg de neiging de krant tegen de wand te smeten of verfrommelen, uit machteloosheid. Dat doe ik gelukkig niet. Ik sla de pagina's over opzoek naar iets minder verdrietig. Op zoek naar lucht. Ik blader terug en zie een klein berichtje met een pasfoto van Arnon Grunberg. Ik lees: 'Ter gelegenheid van het twintigjarig jubileum van zijn debuut roman Blauwe maandagen organiseert veilinghuis Catawiki een Arnon Grunberg-veiling. De schrijver treedt op als veilingmeester en heeft ook zelf stukken ingebracht, zoals eerste drukken, gesigneerde boeken en bibliofiele uitgaven. Bovendien kan er ook op Grunberg zelf worden geboden. De hoogste bieder mag met Grünberg in Amsterdam op excursie langs de plekken die hij in het boek heeft beschreven.'

Mijn stemming veranderd, ik word erg blij. Ik vergeet alle ellende van de wereld. Ik vergeet de ISIS, ik vergeet de Koerden. Ik vergeet de vernietigende oorlogen in het midden-oosten. Ik vergeet de vliegramp van MH17. Ik ben zo gelukkig met dat bericht. Ik kus de krant. Ik kus de pasfoto van de grote schrijver. Ik spring op de tafel en dans. Ik besluit de hoogste bieder te worden om een dagje met de nieuwe veilingmeester Arnon Grunberg in Amsterdam op excursie te gaan. 

Na dat ik tot rust ben gekomen denk ik: Als iemand dat berichtje over Grunberg had opgehangen bij de uitgang van de plaats waar het koningspaar en de premier de nabestaanden hadden ontmoet, hadden we die verdrietige foto niet gezien. Misschien wel een foto van vrolijke strijdbaren. Gemiste kans...