De stoet maakt veel los

De stoet vertrekt. Live op diverse tv-zenders. Tientallen camera's volgen veertig lijkwagens die in colonnes rijden. De camera's van uit de lucht vliegen over Nederland. Een mooi land. Een georganiseerd land. Woongebieden omringd door groen. Blauw en groen gaan hand in hand. De wegen zijn perfect gelegd. Alsof ik dat voor het eerst zie. Althans ik besef pas hoe dit land zo geweldig eruit ziet. Drieëndertig jaar heb ik regelmatig die route gereden maar het lijkt alsof ik voor het eerst die wegen zie. Het is werkelijk dat ik dit voor het eerst meemaak. Dat beaamt ook de tv-commentator. Het zijn ongekende beelden die voor het eerst plaatsvinden, in Nederland. De mensen langs de wegen, langs de bochten, langs de autowegen, onder en boven viaducten. Mensen die een glimp willen vangen van de zwarte colonne die veertig lijken vervoert. Veertig nog onbekende lijken. Misschien delen van lijken. Er worden bloemen gegooid naar de lijken, naar mensen die ze niet kennen maar ineens wel geliefd, zonder ze te spreken. 

De camera vliegt steeds boven Nederland. De structuur die je ziet is niet in een dag, in een jaar of zelfs in een eeuw opgebouwd. Het is een structuur die eeuwen er aangewerkt is, een structuur die respect afdwingt.

Ja, ik ben vaak kritisch, zelfs cynisch maar wat ik zie, live op tv, is meer dan een eye opener. En ik vraag me af waarom het Nederlandse volk klaagt, kankert en bijna nooit tevreden is. Ik besef dan ook dat gekanker misschien helpt, heeft geholpen. Ik weet het niet. In ieder geval ik ben overdonderd en denk aan de onverzettelijkheid van de Nederlanders. Het is een krachtige vertoning, een signaal dat een terroristische daad het land en haar volk niet klein kan krijgen. En over terroristen gesproken, als ze ook hebben gekeken dan zijn ze zeker geschrokken. Ik geloof dan dat ze de moed in hun schoenen zagen zakken. Dat wil niet zeggen dat ze niets gaan ondernemen om gaten in de ziel van dit land te maken maar ze moeten beseffen dat alles wat simpel, naïef en vriendelijk lijkt is niet zo naïef en simpel. De bijna overgeorganiseerdheid in dit land zal geen ruimte geven om dit land kapot te maken. Misschien wordt hen de ruimte gegeven zodat ze tot inzinking komen maar ze krijgen de gelegenheid niet mensen op de knieën te krijgen, de structuur te vernielen. 

Ja, ik ben er van overtuigd. Of schiet ik nu in mijn enthousiasme kort door de bocht? Vergeet ik nu de groeiende olievlek van verschillende soorten extremisten? Vergeet ik de grote wijken waar terroristen mensen bang maken? En mijn enthousiasme krijgt weer een klap als ik de ochtendkrant in de trein lees en zie dat Joden in Frankrijk aangevallen worden, brand wordt in hun wijken gesticht omdat ze jood zijn. Omdat in Israël en Gaza een oorlog woedt. Moeten ze ze niet eerst een advies vragen aan de negen miljoen gevluchte Syriërs? Moeten de Nederlanders dan de Oekraïners en Russen die in Nederland wonen aanvallen en hun huizen in brand steken omdat daar boven hun oorlogsveld Nederlanders zijn gedood? 

Ik kijk uit het raam van de trein die door het groen rijdt en ik kijk omhoog en zie vliegtuigen dalen om te landen. Het lijkt alsof de vliegtuigen eerst buigen om respect te tonen voor de zee bloemen die daar ligt voor de slachtoffers van een oorlog die eigenlijk geëindigd moet worden. 

Ik hoop dat mensen in plaats van haat, wraak en oorlogen proberen liefde in hun hart en vergiffenis te kweken. Het kan in het begin moeilijk gaan maar het kan want niet alleen haat en wraak heftig kan zijn. Ook liefde kan erg heftig zijn. En dat moeten we ervaren!