Een oude man als sluipschutter

Het liet lang op zich wachten tot er beelden vanuit de belegerde Koerdische stad Kobané kwamen. Beelden die je aan de ene kant graag wil zien maar aan de andere kant wil je niet zien om er geen trauma van te krijgen. Je bent namelijk nieuwsgierig wat er in een stad gebeurd, een stad in de oorlog en belegerd is door de bloeddorstigste, meest extremistische en respectloze organisatie dat er in de wereld bestaat. Je bent nieuwsgierig naar wie zijn die mensen die als leeuwen vechten tegen dat wrede gevaar. Maar je wil het niet zien omdat je de resultaten vreest van die gruweldaden. Je wil geen lichamen zonder hoofden zien, zeker niet van kinderen en vrouwen. En ik krijg een link te zien, via Facebook, een reportage. Ik speel het af met mijn hand klaar, mijn wijsvinger naast de knop om te stoppen als het bloederig dreigt te worden. De camera ziet burgers snel de weg oversteken om niet geraakt te worden door sluipschutters. De camera steekt ook de weg zelf, snel, over. De camera loopt in een geruïneerde stad. De stem van de verslaggever wordt door de salvo's overstemt. De camera loopt op een dak van een huis en daar zit een oude man, een bejaarde dekens om zijn benen heen heeft gewikkeld en kijkt door een gat in de omheining naar buiten. Hij houdt zijn kalasjnikov op zijn schoot vast. Hij geeft antwoorden op de vragen van de verslaggever. De oude man vertelt dat hij al een maand niets over het lot van zijn twee zonen weet. Zijn leven bestaat uit observeren en als hij een terrorist ziet schiet hij. Of hij een terrorist gedood heeft weet ik niet. Hij ziet er niet uit als iemand die de beste ogen heeft. Hij veegt af en toe zijn ogen, soms door de emoties maar het kan ook door de vermoeidheid en irritaties komen. Als ik de man daar zo zie herinner ik me een anekdote, een soort waargebeurd mop uit de tijd van de Koerdische strijd van jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. De troepen van de Koerdische milities die Djash (ezels) heten vochten op de eerste linies voor het Iraakse leger. Ze leden veel verliezen door een sluipschutter. Uiteindelijk ging een groep "commando's" van de Koerdische milities en via een omweg kwamen ze achter de Koerdische schutter, de sluipschutter. Ze schoten hem dood. En de commandant draaide de sluipschutter op zijn rug en zag dat die een oude man was met een ouderwets geweer. Hij gaf hem een schop tegen zijn zool en zei: 'Sta op oude, je mag onze oudere mannen gaan pakken die de hele dag niets doen behalve roken en roddelen.' 

Ja, die oude in de reportage heet Xalil (lees Galil). Hij is een bewoner van Kobané, verdedigt zijn huis, zijn straat en zijn eer. In een andere shot zien we een jonge vrouw, een tiener, met een zwaar geweer schieten. Daarna lacht ze in de camera, verlegen. Ze heeft een charmante lach. Als de verslaggever vraagt wat voor een wapen ze heeft. Ze zegt ook bijna verlegen dat ze het veroverd had op de ISIS strijders.

Je kunt haast niet geloven het die mensen zijn. Mensen als die oude man Xalil en die jonge verlegen vrouw die de stad verdedigen, al heel lang, tegen al dat macht en de agressie van ISIS strijders die beschikken over zware wapens.