18. dec, 2014

Leedvermaak is een soort haat, een laffe moord...

Politiek Nederland is in rep en roer. Er dreigt een crisis, een crisis die de val van het huidige kabelnet kan inluiden en straks het volk naar de stembus verwijst. Terwijl men slapeloze nachten maakt om de val van het kabinet te voorkomen gebeuren elders in de wereld nog ergere dingen. Dingen die niet zo maar voorbij mogen gaan, in dit geval weg geklikt worden of weg gezapt worden. Ik heb het over twee gebeurtenissen die me bezig hebben gehouden. Het eerst en het dringendste is de aanval van de Taliban op de school in Noord Pakistan, dicht bij de Afghaanse grens. Daar werden kinderen in koele voelde gedood. Kinderen die dachten dat ze vredig hun examens konden doen. Kinderen die net hadden ontbeten, hun ouders geknuffel, gekust en gezwaaid. Kinderen waar de ouders de hoop vestigden hadden hen grot te brengen, met een mooie toekomst. Niemand had gedacht dat ze even later door gewapende mannen doodgeschoten worden. Mannen die beweren Allah te dienen en in Zijn naam goed handelen. En die mannen hadden een excuus. De ouders van die kinderen zouden militair zijn en bestrijden de Taliban. De Taliban wilde dus een koekje van eigen deeg geven. Misschien heeft deTaliban strategisch gedacht. Misschien gingen ze ervan uit dat die kinderen later militair worden en dan is het moeilijk om ze te bestrijden, dus maar zo. Maar is dat niet laf? Als je in oorlog bent heeft de oorlog ook bepaalde waarden en normen. Dat je je vijand wil verrassen kan ik me wel indenken. Maar zijn scholieren van 8 tot 14 jaar oud vijanden? Ze zijn niet gewapend, ze zijn bezig met pen en papier. En de terroristen haten pen en papier. Dat is hun grootste vijand. Ze hebben ook aanslag op het meisje Malala  gepleegd, de Nobelprijs winnaar. Het meisje dat sterker was dan hun kogels. 

Hou toch op mensen met dat kleinzielige miezerige gedoe. Hou op met die ongekende haat en drang tot het vernietigen van de vooruitgang. Ga zelf iets ondernemen. Ga naar school en ontdek de macht van het lezen en schrijven. De profeet, als jullie echt in geloven, had zelf gezegd dat je opzoek moet gaan naar leren, naar de wetenschap. 

Meer woorden vuilmaken aan die kindermoordenaars is niet nodig. 

Wat wel nodig is om het leedvermaak onder de aandacht te brengen. Elke leedvermaak is een uiting van zwakte, van jalousie en laagheid. In west-Koerdistan (Syrië) zijn twee journalisten van de Koerdische zender Rudaw ontvoerd. Twee jongemannen. Een verslaggever en een cameraman. Beide zijn freelancers. De ontvoerders zijn ISIS strijders. Dus het einde van die twee jongemannen komt niet alleen snel in zicht maar de gruwelijkheid waarmee ze aan hun einde zullen komen zal hartverscheurend en verwerpelijk zijn. 

Ik had niet verwacht dat zelfs onder Koerden mensen zijn die vorm zullen geven aan hun leedvermaak. Het is geen leedvermaak maar pure haat. Ik kan me indenken dat je politiek niet eens bent met een zender maar ik kan niet begrijpen dat je de gruwelijke dood van twee Koerdische jongemannen toejuicht. En dat staat gelijk aan de haat van de mensen die het vermoorden van die kinderen op die Pakistaanse school toejuichen en zeggen: 'hun verdiende loon. Waarom gaan ze naar zo'n school.'