Tussen de wal en het schip betekent vermorzelen

Het is geen droom, geen nachtmerrie maar werkelijkheid en die werkelijkheid wil ik niet geloven. Sinds augustus 2014 komt het nieuws elke dag heel hard binnen. Eerst was het Shingal, de bezetting van Shingal. Met ongeloof keek ik machteloos naar de stroom vluchtelingen, vrouwen, kinderen en bejaarden die in de hitte en door wanhoop dagen lang liepen om een veilig heenkomen te bereiken. Daarna kwamen de beelden van executies, massale en individuele executies. Het nieuws over verkrachtingen, het verkopen van vrouwen als slavinnen kon niet achterblijven. De ellende groeide met de dag. Paniek spreidde zich uit tot aan het witte huis toe. De Amerikaanse president riep dat er een kankergezwel is aan het toeslaan en dat moet gestopt worden. Er werden halve maatregelen genomen. Hetzelfde deden de westerse landen. Het land van de Koerden dat dreigden onder te voeten te lopen werd gezien als de dam die niet mag gebroken worden anders neemt de vloed de hele wereld mee. Met de halve maatregelen, de steun vanuit de lucht stopten de Koerden de opmars van het kankergezwel in zuid Koerdistan. Het leek of de strijd in balans moest blijven. Het kankergezwel, om de term van de Amerikaanse president te blijven gebruiken, zaaide zich uit, elders. Deze keer in de Koerdische stad van west Koerdistan Kobani. Een totale catastrofe kwam heel erg dichtbij. Met de halve maatregels bleef de strijd in balans. Kobani bood dappere strijd en viel niet, net niet, maar werd ook niet bevrijd. De strijd gaat nu daar onverminderd door. De stad is in puinhoop. De Koerdische cartoonisten moesten de pen voor het geweer ruilen. Aan de ene kant werd luchtsteun aan de Koerden gegeven maar aan de anderen kant gingen steeds duizenden strijders, de kankercellen vanuit Europa, Amerika, China en de rest van de wereld richting het Midden-Oosten om het kankergezwel nieuwe kracht te geven. De Koerden schreeuwden om hulp, echte hulp om de wereld te verdedigen. Ze schreeuwden in dove oren. De halve maatregelen werden zelfs zwakker. 

En vandaag, late middag op woensdag 7-1-2015. Ik kijk in de trein naar Facebook en zie een reportage van al-Jazeera over een aanslag op de Franse cartoonisten, op de bekende Charlie hebdo. De Arabische verslaggever die in Frankrijk woont kan zijn emoties niet beheersen en huilt. Hij huilt omdat hij vind dat die aanslag de hele islamitische en Arabische gemeenschap in Frankrijk in grote problemen zal brengen. Ik schrik. Mijn schrik lijkt op een heftige naschok van de aardbevingen die sinds augustus 2014 gaande zijn. 

Ik kom thuis en zet de tv aan. Ik zie beelden van rustig en beheerst schietende gemaskerde en zwaarbewapende mannen. Ik hoor ze de bekende leuzen roepen. Ik zie niemand ingrijpen. Ik hoor dat ze spoorloos zijn verdwijnen. Mijn kin hangt op mijn borst en mijn mond blijft open. Alle programma's besteden aandacht aan de aanslag. De meningen lopen gewoonlijk uiteen en soms lijnrecht tegen over elkaar. 

Een nieuwe reeks aardbevingen begint, veroorzaakt door het kankergezwel en heeft Europa bereikt. Ik denk aan die Huilende Arabische verslaggever en weet zeker dat de aanslag op Charlie hebdo is ook gericht op alle gematigde seculiere moslims en andere buitenlanders die in Europa wonen en een vredig leven proberen te leiden. Die komen straks tussen de wal en het schip te staan, bijna in de letterlijke zin van het woord.