Het leven is een gedoetje, misschien wist de co-piloot dat...

Ik kan het beamen dat het leven een gedoetje is zoals de wijlen dekker des vaderland René Gude had gezegd. Voor je geboorte ben je negen maanden een parasiet, een wurm die aan de ingewanden van je moeder vreet, haar pijn, misselijkheid en andere ellendes bezorgt. Tijdens je geboorte breng je naast de onvermijdelijke pijn soms ingewikkelde zaken die tot de dood van je moeder kunnen leiden. In normale maatschappijen ben je de eerste achttienjaar afhankelijk van je ouders, als je die nog hebt en dat ze bij elkaar zijn. Soms ben je je hele leven afhankelijk van je ouders, soms in de letterlijke zin maar vooral figuurlijk tot aan je dood. 

Als je naar school moet, ga je pesten of gepest worden. Of je dom of intelligent bent het zal niet veel uitmaken. Je bent afhankelijk van de leerkracht, van de samenstelling van de klas en van de onderwerpen en het niveau. Je zult de verschillen merken. Als je zonder vader of zonder moeder of zonder beide bent kan je merken maar ook als je twee hele lieve ouders hebt zul je het ook merken misschien geraakt wordt door het lot van anderen. In ieder geval zit je in de ellende en de schooljaren kunnen een martelpraktijk worden, een soort gevangenis. Scholieren kunnen je beulen worden, je bewakers en je lotgenoten. 

Je komt in de puberteit en je merkt als je op iemand verliefd wordt en aandacht geeft dat die persoon op een andere verliefd is die niet van aandacht en betuttelen houdt omdat de moeder of vader die persoon betuttelen. Als je het geluk hebt om de juiste te vinden kan je geluk niet lang duren. Het wordt saai en jij en/of je geliefde zoekt een andere, soms stiekem en soms met je medeweten. Dat kan leiden tot botsingen, gevechten en martelpraktijken. Je studeert af en zoekt een baan, meestal krijg je de baan die je niet echt prettig vindt. Je gaat tegen je zin naar je werk om er van te kunnen leven. 

Ik heb het nog steeds over de mens in de ontwikkelde landen zoals de Europese of Amerikaanse. Als je in een arm land leeft en behoort tot een arme klasse dan is de ellende niet te overzien. Je moet dan van af je vijfde werken, als je je vijfde haalt. En als je werkt is het een soort gevangenis met verschrikkelijke martelpraktijken. De ontwikkelde wereld noem je je werk dan als kinderarbeid. Je hoopt dat de Europese en zogenaamd rechtvaardige mensen je te hulp gaan schieten door je te gebruiken als een werktuig in welke fabriek dan ook. Je moet meestal zwaar en vies werk verrichten om een mooie product te leveren. Denk hierbij aan de productie van de telefoons zoals iPhone. Je wordt misbruikt en dat moet je accepteren anders sterf je van honger. 

Ik ga weer terug naar de mens in de ontwikkelde landen, naar jou als een Europese persoon. Na je studie, als je werk vindt en je blij met het werk bent komt de strijd met je collega's. Noem je het ellebogen werk of concurrentie of wat dan ook. Het brengt je in ieder geval geen geluk. Als je thuis ook die strijd hebt met je geliefde dan moeten je soms rust zoeken, even uitgaan. Bij het uitgaan kom je meestal de verkeerde tegen. Je bezat je. Je ligt bijna in coma. Thuis krijg je de ellende over je heen gestort, van je geliefde, van je ouders of van je huisgenoten. En als je alleen bent krijg je die ellende van je zelf door je je te schamen en je waardeloos te voelen. Als je met vakantie gaat wordt je opgelicht door iedereen. Door de vliegmaatschappij, de verzekering, de huurautobedrijven, de verhuurder, de hoteleigenaar, de restauranthouder, de marktlui, het internetbedrijf en de rest waar je mee te maken krijgt. Kortom je wordt door iedereen genaaid. Je denkt dan dat het leven is 'naaien of genaaid worden.'

Als je piloot bent en in de lucht bewust wordt van al die ellende denk je dan: ik red mezelf en al die mensen van de gevangenis waarin ze leven, de gevangenis die leven heet. Je manipuleert je collega piloot en delegeert hem uit de cockpit, je doet de deur op slot en daalt zonder van de snelheid te verminderen. Je zoekt de hoogste berg in het onbereikbare gebergte of het diepste oceaangedeelte. En alles gaat voorbij. Je kunt het leven niet meer als een gedoetje zien. Je ziet en hoort niets meer want je ben hartstikke dood. Maar je hebt een diepe bron van ellende veroorzaakt, niet voor de doden maar voor de nabestaanden. Je familieleden zullen zich schamen, zich machteloos voelen. Want je bent ineens een massamoordenaar. Je was een "normaal" mens die op geen enkele wijze op een crimineel kon lijken. Een crimineel als Holleeder kan nooit zoveel onschuldigen (laten) vermoorden, zeker niet in een keer. 

Het is verstandig om niet te generaliseren. We kunnen zeggen dat elke crimineel zijn vrienden en familie terroriseert en laat vermoorden. We kunnen zeggen dat elk normaal mens kan "plotseling" een massamoordenaar worden. Maar onze beweringen zijn makkelijk falsificeer-baar!