Hiddink maakt Oranje kapot...

Zijn gezicht is rood, vuurrood! Hij luistert naar de vragen en probeert kalm te blijven. Het vet in zijn gezicht, vooral zijn onderkin trilt zachtjes. Hij probeert de onrust te verbloemen. Hij draait met zijn ogen in de ruimte. Zijn handen zoeken naar het fles water. Hij probeert zich te beheersen. Hij neemt een slok water. Hij geeft korte antwoorden. De regisseur schakelt af en toe naar archiefbeelden van de man in het veld. De man in trainingspak spelend met jonge mannen. De man kijkt en trapt af en toe een bal. De regisseur komt terug bij de man met het rode gezicht, met de vette schuddende onderkin. 

Mijn gedachten gaan terug, jaren terug. De man was de voetbaltrainer van een van grootste land ter wereld, kwa opervlakte. De man was de trainer van Rusland. Rusland speelde in de kwartfinale tegen Nederland. Nederland had van alle grote voetballanden als Frankrijk en Italië gewonnen. Rusland scoorde en de man met het rode gezicht juichte, hij juichte uitbundig. Zijn gejuich zag ik en ik zie het nog steeds als een steek in de rug van zijn vaderland. Ik kon er niets aan doen dat ik hem als een collaborateur, een landverrader zag. Toen ik hoorde dat hij de Nederlandse bondscoach werd was ik kwaad, woedend en (hou je vast hart vast) ik wilde dat hij verloor. Voor alle duidelijkheid, ik houd echt van voetbal en ben in hart en nieren een supporter van het Nederlandse voetbalelftal. Maar de mannen die leidinggeven, de mannen die het voetbal besturen en beslissingen nemen hadden ze dat moment moesten koesteren, het moment van zijn uitbundige toegejuich van de overwinning van Rusland op Nederland. Als zij dat moment hadden gekoesterd hadden ze die man niet aangesteld. Ik wil niet zeggen dat die man een kontdraaier is. Ik heb het over dat ene moment, het ware moment. Het moment dat als een dolk in mijn hart voelde omdat hij de nederlaag van zijn land uitbundig vierde. Ik kan me voorstellen dat je als coach mag blij zijn dat je team wint maar het gaat bij mij niet in dat je in zo'n evenement het verlies van je land zo uitbundig toe kan juichen. 

Ik hoop dat Nederland zich kwalificeert voor het Europees kampioenschap maar ik gun de huidige coach die eer en het plezier dat daaruit voortvloeit niet. En ik twijfel ten zeerste of hij er plezier aan heeft om Nederland kampioen te maken. 

Hij is niet de weg kwijt, zoals de kranten schrijven, maar hij wil bewust Nederland een natrap geven. Hij wil Nederland diskwalificeren anders moet hij opstappen. Hij heeft de pensioenleeftijd ruim bereikt. Hij is rijk en heeft alles. Waarom stopt hij niet?