Als je bekeert mag je toch iets van je oud geloof houden?

De verhalen, de menselijke, poëtische en soms bizarre verhalen uit Istanbul zijn opgedroogd. De schrijver Erdal Balci die elke maandag een column schreef is naar Nederland gekomen. Nu verslaat 'Onze vrouw in Teheran, Calolien Omidi' vanuit standplaats Teheran het leven in Iran. Een mooie visitekaartje. Menselijk, cultureel, politiek en dat als met bijna een vleugje cynisme. Ik hou van cynisme, van humor. Die dringen beter door dan klagen. Ik verheug me op meer verhalen uit Iran en ik hoop dat zij de vrijheid blijft behouden om er over te schrijven. Dat Erdal uit Turkije vertrok wil niet zeggen dat hij opgedroogd raakt. Gelukkig blijft hij schrijven voor Trouw. En zaterdag waren zelfs twee artikelen van hem, een (interview) met Kemal Öztürk de ideoloog van de Ak partij die nu van mening is dat zijn islamisme niet heeft bereikt wat hij en de zijnen beoogden. Interessant. De tweede artikel met de titel: 'Langzaam groeit het besef: wiet biedt alleen ellende' is ook een interview met de schrijfster Hülya Cigdem die als 15 jarige als een importbruid uit Turkije kwam en zich ontwikkelde tot romanschrijver en gaf haar eerste boek dezelfde titel die van haar van toepassing was toen ze hierheen kwam. Haar tweede roman 'De val van Mehmet' gaat vooral over de wietteelt onder de Turken in Tilburg. Erdal begint zijn artikel met een bijzondere zin:'Zelf heeft ze (De schrijfster) ook moeite moeten doen om haar dochter uit de omgeving van wietplanten te houden.'
Ik wist wel dat 'Turken gevoelig zijn voor de praatjes van drugshandelaren' maar ik wist niet het met die grote mate was en dat Brabant het epicentrum was. Het positieve is dat de Turken nu wel beseffen dat het verkeerd is. Dat men moet teruggaan naar de moraal van de eerste generatie die hard heeft gewerkt en het geld eerlijk verdiende. Maar kan dat zo maar. In ieder geval als het besef er is, als men erkent dat men verkeerd bezig is dan biedt dat perspectieven. En dat optimisme straalt de schrijfster en de artikel. Maar wat een schrijver schrijft wil niet persé dat dat gelezen wordt laat staan gehoor aan gegeven. Ik kan me niet voorstellen dat de dealers zich massaal de schrijfster gaan bedanken en zeggen 'o, wat mooi. Dank je wel. We houden er onmiddellijk mee op en we gaan onze centjes eerlijk verdienen.' Ik geloof niet dat die Turkse kwekers, bouwers en dealers van wiet niet weten van het bestaan van de schrijfster en als ze het zouden weten zouden haar uitmaken voor iets dat ik niet wil noemen.
Dat geldt min of meer voor de islam ideoloog Kemal Öztürk die vindt dat de imago van de islam is gekidnapt door ISIS en dat je het heel erg moeilijk de Europeanen kunt overtuigen dat de islam het geloof van rust en vrede is. Misschien willen de Europeanen die ideoloog geloven maar wie houdt ISIS tegen, van het verder kapen van de islam en haar zogenaamde rust. Ja het zal ideaal zijn als de islam rust kan geven. Er zijn er die rust vinden via religie. En ik zag onlangs in dezelfde krant een foto reportage over moslims die overal bidden. Een bijna ontroerende foto van een ex-katholiek die moslim is geworden. Hij zat op een skatebaan op een bidmanteltje met de schoenen aan. Ik geloof niet dat moslims met de schoenen aan mogen op het bidkarpertje zitten. Ach ja, wat maakt het uit. Hij mag toch iets van zijn oud geloof meenemen?!
Als ik even de krant naast me leg besef ik dat de strijd tegen die imago's gaat lang duren.