Kaukasus gaat het verschil maken...

Op een mooie dag als vandaag. Het weer is aangenaam. De zee en de bossen doen de armen wijdopen en roepen: 'kom, geniet. Als je niet kunt genieten ontspan een beetje op weg naar het genot dat ooit zou moeten komen.' Alles zou vandaag eigenlijk staan in het teken van vrede, liefde en geluk. Maar het hoofd dat info vergaart wil het soms niet. Je leest, hoort of ziet het nieuws. Dat moet je eigenlijk niet doen. Niet op een mooie aangename dag, niet op een zonnige zaterdag. Je kunt de dingen niet terugdraaien. Het nieuws is een ziekte, een virus die je hoofd in bezit neemt en het mooie weer laat omslaan in onweer. Je kijkt niet meer naar buiten. Je ziet de zo'n niet meer. Je ziet de dansende bladeren niet meer. De frisse wind blijft alleen buiten waar je niet komt, figuurlijk niet. De macht van het egoïsme van de fanatici, politici en geestelijken laat de mens niet met rust. Ze willen de mens in een keurslijf dwingen. En de mens wil niet in een keurslijf gedwongen worden. De mens verzet zich tegen elke vorm van dwang en gaat de strijd aan om het mooie weer te laten gelden maar de tegenpartij die meestal sluwer en steker is zet het het mooie weer in onweer. De strijd gaat door en je wordt door het nieuws een onderdeel van.
Kaukasus is the place to be. Je, Kaukasus gaat het verschil maken. Nu spelen figuren als Omar Al-Shishani (de Tsjetsjeen), de huidige minister van oorlog van de ISIS en het brein achter de inname van de Iraakse stad Mosel vorig jaar. Hij komt uit het uiterste noorden van Georgie. Een gebied dat samen met Tsjetsjenië het Kalifaat wil vormen, al heel lang. Het Kalifaat is dus eigenlijk niet uit het brein van de atheïst Al-Bagdadi gekomen die een volgeling van Saddam Hussein was maar uit Kaukasus.
Praktisch gezien zit Turkije middenin de twee gebieden vast. Als ISIS Turkije verovert of meekrijgt dan is het kalifaat niet meer te verslaan. Het gebied (ze erkenen de grenzen niet) zou dan van Saudi-Arabië tot diep in Rusland bevatten, lopend door Turkije en het huidige Koerdische gebied.
Dat beseft Amerika. Dat beseft Rusland. Dat beseft Turkije maar die is tweeslachtig. De huidige president wil diep in zijn hart de Kalief worden, de nieuwe sultan die onbegrensde gebieden wil beheren. Maar zouden Rusland en Amerika nu de geschillen over Oekraïne en de koude oorlog opzij leggen? Moeten ze Turkije vertrouwen? Gaat Turkije niet haar eigen gang zoals ze nu al doe? Dat zijn moeilijke vragen voor een zonnige dag als vandaag.