Rust, zucht...

Wanneer de zon fel als een jonge hond in de hemel huppelt wees op je hoede. Hij brengt de wind in de war. Die wordt ook hyperactief. Van een gevecht tussen twee jonge honden moet je niet gerust zijn en ga niet achterover leunen. Misschien juist wel. Dat heb ik besloten te doen. Een dag zonder activiteiten. Niet lopen. Niet veel trappen klimmen. Niet fietsen. Niet naar het strand gaan. Niet naar het bos gaan wandelen. Gewoon lekker luieren. Zelfs niets lezen. Nu de middag zijn einde nadert. Het water onder het balkon eindelijk in de schaduw ligt en de bomen worden geschut voel ik de behoefte iets te zeggen, te schrijven. Ik zal je sparen van verhalen of meningen over de ellende van de wereld en wat er zich afspeelt. Ik zal het niet over de natuur rampen vertellen. Ik zal je niets over de menselijke vernietigende krachten willen vertellen. Ik voel me net als het water, het rustige water dat nog even met rust gelaten wordt. Sterker nog, ik denk zelfs dat buiten mijn zicht niets bestaat. Helemaal niets. Als ik even een vliegtuiggeluid hoor, naar boven kijk en zie een vliegtuig niet groter dan een duif die probeert het balkon van de buurvrouw te onder poepen haal ik mijn schouders op. Maar ik ben ook afhankelijk van mijn gedachten, van mijn herinneringen. Ook als ik niet wil denken en probeer me de momenten niet te herinneren als ik zelf in een vliegtuig zit herinner ik me die momenten toch. Als je inderdaad hoog zit en naar de aarde kijkt zie je geen spoor van mensen, van geen enkele leven. Je ziet steden, bergen, zeeën maar dat is het. Als ik boven zit op de hoogte van meer dan tien kilometer denk ik ook aan de schepper, vanuitgaande dat er een schepper is. Ik vraag me dan af of hij al dan niet het leven op aarde ziet. En als ik probeer de wetenschap te geloven die vertelt dat de aarde maar een korrelzand is in een heelal vol planeten dan denk dat de schepper moet verdomd goede ogen hebben om op afstanden van miljoenen lichtjaren te zien.
Ja, het is misschien niet goed om op een mooie zondag, zittend op het balkon en kijkend naar het water zulke vragen te gaan stellen. Het is niet goed om aan zoiets te gaan denken. Want de rust vlucht en voor dat je het weet ben je niet gelukkig want je beseft uiteindelijk dat het leven niets voorstelt. Dat de mensen en dieren zich bezighouden met de dagelijkse realiteiten van leven en dood. En dat alles eindig is.
Zittend aan het water, een kop koffie drinken en in de verte staren geeft soms berusting maar niet altijd. Niet als je hoofd verder wil dan de huizen aan de andere kant van het water. Niet als je over het leven begint te denken. Het leven dat altijd bejaarden, ouderen, jongeren en babi's gekend heeft. Het leven waar de seizoenen terugkeren met dezelfde regelmaat. Soms niet met dezelfde intensiteit maar ach ja, wat kan dat me schelen.
Als je gedachten verder willen dan de wolken en de oneindige blauw boven is heter om niet omhoog te kijken. Maar hoe kan je je hoofd op nul zetten, resetten? Niet alleen het zien maar horen, voelen horen bij je als een mens. Soms kan dat rust geven en soms niet. De laatste 'soms' is vaak dominanter dan de eerste.
Hoe dan ook ik ben van plan positief te blijven door geen nieuws te kijken of horen. Ik probeer me te beperken tot het hier en nu. Tot mijn balkon, het water er onder en het groen er tegenover. De hemel laat ik voor wat hij is. Ik zal hem vandaag alleen maar als een oneindige blauw zien en zal er niets achter zoeken.
Rust, zucht...