Soms wil je de TV kapot slaan

Nathalie Mokoma is zangers en komt oorspronkelijk uit Congo. RTL5 maakt een serie over haar. Ze gaat trouwen met haar vriend met wie ze een kind heeft. Nathalies beste vriendin is een Nederlandse met een Afrikaanse ziel. Ze zegt dat ze in een verkeerd (blank) lichaam geboren. Haar ouders wonen op het platteland, in de buurt van Amersfoort. Daar hebben ze een boerderij waar de vader een autobanden zaak heeft. Nathalie zoekt een plek om haar bruiloft te vieren en vindt dat de boerderij van de ouders van haar beste vriendin zeer geschikt is voor haar Congolese bruiloft. Want er zouden misschien onverwacht honderd mensen meer komen dan wat ze uitgenodigd heeft. De culturele verschillen worden op een simpele wijze zichtbaar. Als kijker zit je ontspannen en word je aangenaam bij de hand genomen. Soms gaan je wenkbrauwen omhoog van verbazing. Verbazing over de simpelheid van mensen, de puurheid. Mensen die alles wat ze niet kennen willen aanvankelijk ook niet kennen maar als ze eenmaal bij betrokken raken het leuk beginnen te vinden. De nuchtere Nederlandse ouders van de beste vriendin van Nathalie gaan meteen een plek in je hart veroveren en blijven daar bivakkeren. Die ouders zijn nooit met vakantie gegaan en willen het ook zo houden. Als ze uitgenodigd worden door de ouders van Nathalie om naar Brussel te gaan willen ze niet. De moeder vindt dat Brussel ver weg is, ergens dicht bij België. De vader vindt zo'n reis erg vermoeiend. Maar de dochter overtuigd ze en ze gaan op reis van ongeveer 180km afleggen. Het is vertederend wat je ziet. Ze maken broodjes alsof ze voor een maand zouden gaan. En de rit naar Brussel duurt bijna vijf uur omdat ze na elke half uur stoppen om te eten en drinken. Bij de kennismaking met de Congolese familie is puur menselijk. De Nederlandse vader vertelt over een abonnement van drie etages. Hij denkt namelijk dat 'abonnement' een 'appartement' betekent. Het is moeilijk voor hem en ik kan het begrijpen omdat beide woorden zijn niet van Nederlandse origine. Zelfs DWDD zendt dat fragment uit. Maar dat is niet geheel terecht. Je zou de man in die fragment dom vinden en uitlachen maar in feite heeft die man een hart van goud en hij mag niet uitgelachen worden. Hij en zijn vrouw zijn mensen die je alle goeds toe wenst, je nooit zal toestaan als iemand ze wil uitlachen. Maar DWDD voelt zich soms verheven boven iedereen en dat is op zich erg dom en zal ze op den duur breken. Ik heb het specifiek over Lucky-TV die na een paar succesvolle grappige montages begint inspiratieloos en arrogant te worden, gericht op het afbreken en uitlachen van mensen. De maker van Lucky-TV probeert vooral van de koning en de koningin twee karikaturen te maken maar daarmee maakt hij alleen zichzelf plat en ongeloofwaardig.
In de kunst is simpelheid en originaliteit belangrijk. Wat simpel is gaat diep, erg diep. De simpele Nederlandse ouders van de vriendin van de zangers Nathalie Mokoma zijn verterend. Je wordt door hun simpelheid en puurheid vertederd. Die vertedering is anders dan de vertedering die bij je binnenkomt als je een beeld op het Facebook ziet. Als je een foto van het lijk van een jongetje dat uitgespoeld was op een Turkse strand ziet. Het lijkje was van een Koerdische Syrische jongen. Na het zien ervan word je stil. Je voelt je machteloosheid en dan komt een woede naar boven die nergens kwijt kunt. Hopelijk dat je op dat moment geen Lucky-TV, over de koning en koningin, ziet want de kans bestaat dat je jouw TV kapot slaat.