Ik kan je zelfs geen cynische glimlach bezorgen...

Persoonlijk ben niet van demonstraties. Dat heb ik eerder gemeld. Niet van de stille en ook niet van de luide. Onze tijd vraagt om protesten tegen het gevaar dat de wereld dreigt te overlopen, richting een apocalyptische einde. In deze tijd kan je niet ontsnappen aan de drama's die de beschaving treffen. Je wordt omsingeld door het nieuws en soms word je zelf er een onderdeel van. Het gevaar komt steeds dichterbij, je bent geneigd niemand te vertrouwen. Je bent je leven niet meer zeker. Niet in een theater, niet in een voetbalstadion, niet op een gewone terras en zelfs niet in een straat of in je huis. De angst sluipt verder in je hart en maakt het leven anders, beangstigender. Onze Europese leiders willen ons nu overtuigen dat er een oorlog gaande is. Dat helpt echt niet tegen de angstgevoelens die er al zijn. Een oorlog voer je tegen een vijand, een bekende vijand. De oorlog heeft fronten, linies, loopgraven en zelfs regels, ethische regels. De oorlog kent krijgsgevangenen. De huidige oorlog tegen de terreur die Europa al een paar jaar treft heeft geen regels. Het zijn niet de soldaten op het front die aangevallen worden maar de gewone mensen. De kunstenaars, schrijvers, filmmakers, feestvierende, vakantiegangers, vliegtuig- en treinpassagiers. Men schuwt het doden van kinderen niet. Wat doe je tegen zo'n vijand? De mysterieuze vijand die steeds machtiger wordt, die met zijn ongekende geweld en haat aanhangers werft. Zit het geweld in de mens zelf of is dat de angst die de mensen ertoe drijft?
Je weet niet meer wat erger is. De massamedia dwingt je met een geweer tegen je hoofd om te kijken. Je krijgt veel keuzes. Je moet naar alles kijken, een filmpje van een ISIS vader die zijn kind, van twee jaar oud, leert hoe die, met een grote mes, een pop onthoofd onder de roep en kreten van 'Takbir'. Je moet kijken naar beelden van massagraven in het veroverde Shingal. Massagraven waar tientallen Yezidie meisjes en jonge vrouwen er liggen. Je zie ze niet. Je ziet delen van hun botten, kledingstukken, vervuilde haren en zelfs hun goedkope parfumflesjes. Je wordt gedwongen naar alles te kijken. Je kunt natuurlijk je ook van alles afsluiten maar als je tv kijkt of massamedia bezoekt ontkom je niet aan gruwelen.
Protesteren mag je wel. Doe wat je kunt, waar je goed in ben, maar het is geen fijne tijd, geen vrolijke tijd. Helaas ik kan je deze keer geen glimlach bezorgen, zelfs niet een cynische...