Geen woord meer vuil maken over de domme en de sluwe...

Op reis gaan, elke keer hoe kort of lang die is krijg ik een merkwaardig gevoel. Ik word bevangen door melancholie en verdriet. Het lijkt of er iets binnenin me sterft of zou gaan sterven. Het komt niet door vliegangst. Vliegangst en ik houden elkaar in balans en we hebben een haat-liefde verhouding. Vanmorgen vroeg loop ik langs de zee, die rustig is. Ik kijk in de verte, in de weerspiegeling van de zon die niet erg hoog hangt. De rots waarop ik zit is koud, ijskoud. Het lijkt of ik, of iemand binnenin me, wil niet de oorzaak weten van mijn angst voor de reis. Ik noem het angst maar het is geen angst. Het is een ondefinieerbaar gevoel, een mengsel van melancholie, verdriet, heemwei en nieuwsgierigheid naar het onbekende.
Daar op die koude rots herinner ik me de reizen van mijn vader. Ik herinner me de angstige dagen en nachten, vooral de koude winternachten waar de sneeuw als een wilde wolf buiten de deur wachtte. De geluiden van die koude winternachten teisterden me maar die waarschijnlijk onschuldig waren van voorbijgangers. Door de onbekendheid met de toekomst, het wachten en vooral niets kunnen doen behalve wachten ontwikkelde ik een diepe haatgevoel. Ik haat wachten, zelfs het wachten op geluk. Het wachten in die winternachten op de terugkomst van vader ligt blijkbaar diep, te diep in me.
Elke keer als ik op reis ga vecht ik met dat gevoel. Natuurlijk win ik altijd maar niet zonder schade. En mijn reizen, de moeder van aller-reizen was niet één moeder maar twee, althans de moeder aller-reizen bestond uit twee etappes. Vluchten zonder een echte bestemming te vinden en vluchten naar een bestemming zonder te weten welke gevaren wachten op je.
Als ik de beelden zie van vluchtelingen denk ik dat ik ondanks de enorme gevaren een fijne reis heb gehad, een reis waarover ik zo vaak schreef. Want in de moeder van aller-reizen van de huidige vluchtelingen is een derde etappe, het bedrog van de zogenaamde vrije en democratische wereld die Europa heet.
Ja, ik kan het niet begrijpen dat vluchtelingen die alles achterlaten, alles verkopen om smokkelaar te betalen voor een onzekere reis die de dood impliciet in zich draagt wordt na het bereiken van Europa terugstuurt naar Turkije om in zijn plaats iemand anders, naar de democratische landen te sturen.
En nu geen woord meer vuil maken over de domheid van Europa en de sluwheid van Turkije.