Mmmmmm, positief blijven...

In alles wat negatief is sluimert iets positiefs. Dat moet je tenminste zo zien. Dat kan je namelijk niet altijd doen want wanneer er iets onverwachts gebeurt kan je in paniek raken. Stel je voor; je gaat de volgende ochtend heel vroeg naar het buitenland en je hebt nog spullen nodig. Je denkt dat je dat zo, hooguit, in een uur kunt kopen. In ieder geval ik kan niet shoppen en als ik een stuk kleding wil kopen dan ga ik gericht er voor. Voor het kopen van een broek heb ik geen tijd meer nodig dan ik een kop je thee drink en mijn thee drink ik snel. Maar goed, je parkeert je auto bij de pont, je loopt ontspannen naar de pont en neemt een kauwgum om het gevoel van ontspannenheid te benadrukken. De pont meert aan. Het is druk maar je blijft ontspannen. De pont opent zijn klep. Je wacht tot iedereen afgestapt. En ineens voel je iets hard in je kauwgum. Je haalt het uit je mond. Je ziet stukjes kies zich in de kauwgum graven. Je voelt met je tong je kies en je voelt er een gat, een diepe gleuf. Neem je de pont of niet? Je moet sowieso bellen met de tandarts. Je belt de tandarts. Je treft een voicemail aan je hoort een telefoonnummer dat gelukkig twee keer wordt herhaalt. Je moet concentreren om het nummer te onthouden. Je onthoudt het nummer en je belt. Je krijgt een vrouw aan de lijn die weer een nummer geeft om te proberen, dat moet je ook onthouden. Dat doe je. Je bent inmiddels aan de andere kant. Moet je uitstappen of niet? Je belt en de tandarts die een paar honderd meter van de Pont verwijderd is kan je op zijn vroegst vier dagen alter helpen. Je belt weer de bemiddelingsbureau en je krijgt weer een nummer en weer onthou je dat. Maar je bent inmiddels uitgestapt en je loopt het centraal station in. Je belt naar het nieuwe nummer. Ja, ze kunnen helpen als je binnen een half uur er bent. Je vraagt naar het adres. 'Het is in oost en je kunt de tram nemen', zegt de vriendelijke tandarts-assistente. Je, denkt even na. Je vertrouwt het openbaar vervoer niet en je rent naar de pont, op de pont wurm je je een weg naar het voorste stuk. Iedereen vindt het asociaal en irritant. Maar niet iedereen heeft zijn kies gebroken. Niet iedereen heeft haast. Een paar minuten eerder zou ik ook geïrriteerd geraakt zijn als iemand haastig naar voren wou en mij passeerde.
Je rijdt en geeft aan de navigatie dat hij de snelste route moet nemen. Hij begint met je op het verkeerde pad te krijgen. Hij zegt dat je de IJtunnel moet nemen maar omdat je weet dat die dicht is blijft hij zuren om terug te keren. Na de Zeeburg tunnel adviseert hij weer verkeerd. De Navigatie met een hese vrouwelijke stem zegt dat je links moet houden. Ik zeg: 'Echt niet. Watergraafsmeer is met koeienletters aangegeven en dat is rechts afslaan. Dus je gehoorzaamt weer niet. Gelukkig de navigatie past zich aan en geeft van af dat moment de goede route. Je wordt behandeld en moet meteen betalen. Op de terugweg besluit je toch die broek met zijzakken te gaan kopen. Je parkeert weer bij de pont. Je vaart weer mee naar het centraal station. De hitte brengt veel mensen op de been. Amsterdam is vol van toeristen. Je baant je een weg erdoor en je komt bij de zaak die broeken heeft die je zoekt. De winkel is propvol. Je staat in een sauna en omsingeld door kleding, vooral broeken. Het is snikheet. Het zweet vlucht zonder enkele géne. Je koopt in plaats van één twee broeken. Je betaalt en loopt verder. In een grote kledingzaak, dicht bij de Dam, ga je naar binnen en je koopt twee overhemden, met korte mouwen. Als je weer helemaal terug bent bij de pont wil je iets lezen en je merkt dat je leesbril er niet hangt. Je weet dat die achtergebleven is, in de paskamer. Je rent terug maar de massa is rustig, ontspannen. De sluitingstijd komt dichterbij. De stres groeit. Je komt buitenbaden aan en je bril ligt op een verhoging achter de bij wie je even eerder betaald had. Je bent opgelucht. Je loopt terug. Je weet niet dat er weer een vervelende gebeuren staat je te wachten. Je kan niet slapen, hooguit twee uur. Je moet vertrekken. Bij de incheckbalie wacht een verrassing. Je moet niet alleen half uur lang van de ene balie naar de andere maar je wordt ook bijna 200€ lichter. Je levert een speciale koffer bij de ODD in de hoop dat ze voorzichtig er mee omgaan. Later bij de landing met een kleine vliegtuig sta je in de bus en je ziet de fel-gele koffer met een Drone erin op een kar gesmeten wordt. Je hart bonkt. Je wil spontaan schreeuwen en rennen om die bagage medewerker een oorveeg te geven. Maar dat blijft alleen bij de gedachte. En die gedachte groeit als bij een ander vliegveld je hele Drone in beslag wordt genomen. Je krijgt keurig er een bewijs van en als je geluk hebt mag je binnen twee dagen weer gaan ophalen.
Geluk kan je soms niet dwingen. Je moet ook het positieve maar blijven inzien.