Avondje Funda 2

Vanaf het begint betrekt Funda het publiek bij haar voorstelling, ook fysiek. Liggend op haar buik, op de heilige vloer, vraagt ze hulp van twee sterke mannen. Ze krijgt er drie.
Funda lijkt vastbesloten een pittige avond van te gaan maken. Daarvoor schuwt ze niets en niemand. Ze laat alle remmen los. Het gevolg van haar ongeluk en haar fietstocht van 90 dagen van Amsterdam naar Istanboel wisselen elkaar om. Twee lijnen die bijna apart van elkaar staan. Ze vertelt op de ene lijn van alles en doet van alles maar ze beleeft op de andere lijn een benauwde dag tijdens haar fietstocht. Ze raakte op die warme dag geïsoleerd van de buitenwereld en kon geen contact krijgen met haar partner en haar zwager die haar vergezelden met de fietstocht. Ze zat namelijk vast op een zandpadje op een helling en kon niet verder. Ze had angst en dorst die ruim negen uur duurden in een totale alleenzijn. Door een oude gastarbeider die Turkije "vluchtte' om naar Duitsland te keren waar hij in zijn jonge jaren werkte wordt ze gered. Hij duwt haar fiets van de helling. Aan de andere kant stonden haar begeleiders te wachten en van bezorgdheid op te vreten terwijl de afstand in al die uren maar 400 meter was. Ik kon niet begrepen dat haar hulpkreten die mannen niet hadden bereikt want Funda heeft beslist goede stembanden. Haar stembanden zijn zeker multifunctioneel. Ze kan zingen, leuke grappen vertellen, sensuele acts doen maar ook schreeuwen. En ik kam me goed voorstellen dat ze in die angstige situatie een oerkreet kon laten die geen 400 meter maar 4km konden bereiken.
En zoals zij, haar vader, Johan Cruijff en zijzelf zeggen dat elk nadeel zijn voordeel heeft heeft dat incident haar voordeel gehad, het gaf namelijk een structuur aan haar voorstelling. Als een van die mannen haar had gehoord of even op de helling ging zoeken hadden zij en Funda zeker niet de ellende niet meegemaakt maar dan was het verhaal misschien minder interessant.
Als Funda het verkeersongeluk niet had gehad kon ze niet vertellen over wat wel en niet mankeert in de organen en ledematen van een vrouw met een dwarslaesie. Gelukkig alles werkt in haar lichaam, vooral de seks attributen. En misschien hebben de verlamde benen een voordeel, namelijk dat de sensuele gevoelens zich in de (semi) heilige plaatsen gingen concentreren.
Funda vertelde verhalen, zong uit haar tenen en danste. Ze legde vele aspecten van de menselijke psyche bloot vooral de valsheid, leugens en hypocrisie. Ondanks het genot dat Funda tijdens haar voorstelling beleefde had ik soms het gevoel dat ze heel af en toe weg staarde. Dat overkomt zelfs de grootste artiesten, dat je heel even weg wilt. Ik denk dat de voorstelling veel vlotter en krachtiger kon worden ervaren wanneer het ipv 110 minuten maar 80 minuten duurde. Een solo van 110 minuten, zonder pauze, is zwaar en vermoeiend zelfs voor iemand die twintig is en zonder dwarslaesie. Ook voor de toeschouwers is moeilijk om bijna twee uur lang hun plas op te moeten houden. Trouwens het onderwerp plassen kwam tijdens de voorstelling regelmatig voor. Als je moet plassen en iemand steeds over plassen heeft ga je daar aan denkend en niet iedereen kan dat volhouden daarom gingen er een paar toeschouwers, tijdens de voorstelling, de toiletten opzoeken.
Ik zou willen aanraden om de voorstelling zonder rolstoel te doen. De changementen die de echtgenote van Funda moest uitvoeren had hem (Engel volgens haar vader) en het publiek bewaard gebleven. Want de tempo zakte hiermee naar beneden misschien omdat die changementen veel te laat in de voorstelling plaatsvonden. Haar echtgenoot kon wel de rol van de grijze migrant spelen die haar over de helling heeft gekregen en daarmee bijna uit de dood gered. Het had meteen een dubbele betekenis kunnen hebben.
Ik geloof dat Funda na de voorstelling opgelucht zou zijn, opgelucht en leeg. Ze heeft alles gegeven, alles gezegd wat haar dwars zat en met die intentie moet je inderdaad theater maken. Ieder mens is en blijft een eenzame individu die zichzelf als het centrum van de wereld ziet maar altijd bedrogen uitkomt, vooral als je een andere kleur hebt of van een andere origine bent.
Alles is relatief en vergankelijk, niet alleen wat je bereikt maar je hele leven.
Aan het einde van de voorstelling kon Funda op haar benen staan. Mooi. Hopelijk voor haar dat ze dat ooit zonder steun van haar stoel kan. De luide en lange ovatie was meer dat terecht.
Ik vertrok vrijwel gelijk. Bij de uitgang groette ik Chris en zijn geliefde. Chris, de ras idealist die de eeuwige positieve vriend van de "ontheemden" blijft.
Bij het parkeren voor mijn thuis arriveerden tegelijkertijd de buurvrouw (arts en zangers) haar muzikale dochters en de vriend van haar oudste dochter. Ik vertelde dat ik zo juist van de voorstelling van Funda Mujde heb genoten. Er viel een stilte.
In bed staarde ik in de leegte en dacht: 'Vertrek uit je geboorteland is een soort dwarslaesie, je kunt er mee leven, je kunt heel veel meedoen en bereiken maar je blijft met een beperking, tot aan je dood.'