4. jul, 2017

Voorbereiden op voorstellingen vanaf september

Ik weeg 88 kilo en dat zijn tien kilo's te veel, te zwaar. Er zijn er die beweren dat een paar kilo's extra op een respectabele leeftijd geen kwaad kan, juist goed voor je weerstand. Het zal allemaal wel maar als ik naar de combinatie buik en lichaam kijk wil ik die buik laten stofzuigen , hem transformeren van een berenbuik naar een platte buik. Ondanks het feit dat hij een knuffelbuik is zie ik mijn buik als de spelbreker. Hij verbergt namelijk mijn buikspieren door de vetten die alleen maar ziektes kunnen bevatten en veroorzaken. Hij geeft mijn lenige gespierde atletische lichaam een nare look. Natuurlijk als ik zo iets zeg kijken mensen met een bepaalde blik naar me, schudden het hoofd en zeggen:'wat zeur je nou man, je ziet er hartstikke goed uit voor iemand in de tachtig'. Precies, ja. Voor iemand in de tachtig. Ja, dat wordt lachen als ik, wanneer ik de tachtig bereik, zo een gesprek mag voeren. Ik geloof niet dat ik de tachtig zal halen. Als ik mijn gezondheid analyseer en alles op een rijtje zet dan is het bereiken van tachtigjaar onmogelijk blijkt. 

Laat ik maar met het hoofd beginnen. Toen ik een jaar of acht was werd ik achtervolgd door horde jongens. Ik kon ze allemaal onmogelijk aan dus ik zetten op rennen. Ik werd met stenen bekogeld en raakte er een mijn achterhoofd. De steen kleef mijn achterhoofd. Als mijn tante niet op dat moment me zag en mij niet had behandeld was ik zeker doodgebloed. Het litteken in mijn hoofd is nog diep, je kunt de top van je vinger erin verbergen. Ik overdrijf niet. Gelukkig wordt de gleuf afgedekt met haar. Wat hoofdhaar betreft ben ik gezegend. Ik heb dik haar van mijn moeder geërfd. Nu dat het haar langzaam dunner wordt zal de gleuf in mijn achterhoofd te voorschijn komen. Mijn hoofd is eigenlijk vervormd. Dat kwam namelijk door de kinderarbeid. We vluchtten van ons door Koerdisch dorp naar Bagdad en daar hadden ze geen sociale uitkering of kinderbijslag. De kinderen moesten werken anders stond de ondervoeding op de loer te kijken. Op mijn tiende jaar werkte ik. Ik moest een zware wijde mand op mijn hoofd dragen waarin een soort pizza's in stonden. Daarmee liep ik door de markten en winkelstraten van Bagdad. Ik werd regelmatig bestolen. Want ik was klein. Met mijn volle mand op mijn hoofd kwam ik tot het midden van een gewone volwassen en sommige van die vond het leuk om zo maar een pizza van de mand, van die kleine jongen, te pikken. 

Het dragen van die zware mand maakte dat mijn hoofd, van boven plat werd. En als Koerd had ik al een platte achterhoofd. De Koerden hebben allemaal platte achterhoofd omdat ze in de wieg vastgebonden worden. De Koerdische baby's worden bijna vierentwintig uur per etmaal in de wieg vastgebonden. Ze kunnen geen kant op. Zelfs borstvoeding en poepen en plassen gebeurt in de wieg die van een "toilet" is voorzien. Ze worden af en toe gelucht maar dat mag niet baten, althans niet om een plat achterhoofd te krijgen. Daar ligt waarschijnlijk de oorzaak van het ongeduld en de heethoofdigheid van de Koerden. 

Dus ik heb een hoofd dat bijna de vorm van een kartonnen-doos heeft, met een gleuf. Daarnaast lijkt de rechterzijde mijn gezicht Nierop de linkerzijde. De linkerzijde van mijn gezicht is slap, de lippen zijn dunner, de neus is langer, helt naar rechts en ik heb een litteken bij mijn slap. Dat litteken is het verblijfsel van een ziekte dat één op de miljoen trof. En ik werd verkozen om die ziekte te kregen die zeer dodelijk was. De kans op overleven was trouwens ook één op de miljoen. Ik leef nog. 

Mijn oren kregen regelmatig klappen van de leraren die me sloegen niet ivm domheid of luiheid maar ivm mijn afkomst en onbuigzaamheid. Ik geloof dat het gesuis in mijn oren (ik hoor constant krekels zingen) is het gevolg van al die klappen. Mijn rechteroog kreeg toen ik een jaar of twaalf was een volle rechtse waardoor het een paar weken bloedde. En omdat ik niet van mijn vader mocht huilen wende ik er aan en heb veertig jaar niet gehuild. Dus het is logisch dat ik zeer droge ogen heb. Ruim twintig jaar geleden begon ik een leesbril te dragen. Mijn rechteroog was altijd sterker dan de linkeroog. Nu hebben de oogartsen ontdekt dat mijn ogen onderling de sterkte hebben gewisseld. Hierdoor hoef ik bijna geen leesbril meer te dragen. Yes!

Dit wordt een onderdeel van een voorstelling die ik in September ga uitvoeren.