Amerika is de loverboy van Koerdistan!

Het liefdesverhaal tussen Koerden en Amerika is uitgedoofd. Als we tenminste van een liefdesverhaal kunnen spreken. Een echte liefde moet de twee kanten vlammen. Koerden zijn altijd verliefd op de machtige en rijke Amerika. Amerika die sinds honderdjaar machtig is, is nooit verliefd geweest op Koerdistan. De erfenis die Amerika van (de toen grote machten) Groot-Brittannië en Frankrijk had overgenomen sprak niet in het voordeel van Koerdistan, van geen enkel deel van de in vier gesneden stukken Koerdistan. Koerdistan was namelijk in 1916 door Groot-Brittannië en Frankrijk opgedeeld in hun beruchte verdrag dat heet Syks-Picot. Sindsdien probeert elk deel van Koerdistan zich van de onderdrukking van Turkije, Iran, Irak en Syrië te bevrijden. En sindsdien worden Turkije, Iran, Irak en Syrië (allemaal islamitisch en barbaars) geholpen door de grote machten om de Koerden verdeeld en onderdrukt te houden. 

Het lijkt dat God (als Hij bestaat) een enorme hekel heeft aan de Koerden. Het lijkt dat Koerdistan voor God het bekende schaap is, het schaap dat Hij ooit aan de profeet Abraham (Ibrahim) heeft gegeven om haar in plaats van zijn zoon Ismail, te slachten.

De rol van God is min of meer (waarschijnlijk meer) door Amerika opgeëist. En omdat Amerika weet dat Koerdistan een mooie naïeve sterke en vruchtbare vrouw is misbruikt hij haar, door haar intense liefde naar vrijheid af en toe aan te paaien. En Koerdistan gelooft Amerika, omdat ze bijna geen andere keuze heeft en omdat haar zonen eigenwijze kortzichtige narcistische kwallen zijn die  altijd paraat staan om elkaar in de rug aan te vallen, niet wetende dat ze nooit geliefd of beloond zullen worden voor hun verraad. 

Een simpel voorbeeld: In 1974 “hielp” Amerika, via haar agent (je mag hem ook pooier noemen) de Sjah van Iran om even Saddam Hussein, toen de machtige leider van Irak, een lesje te leren. Waarom? Omdat Saddam dreigde uit de loop van Amerika te gaan, door zijn nationalistische uitspraken, het nationaliseren van olie en het bedreigen van Israël. Dat duurde geen jaar en Amerika bracht haar echte agenten, je mag ze pooiers noemen, (Saddam en de Iraanse Sjah) bij elkaar en liet zuid Koerdistan als een baksteen vallen, met alle gevolgen van dien: een ongekende genocide die uitmondde in 1988 in het gebruiken van chemische wapen waardoor bijna de totale bevolking van de Koerdische stad Halabdje slachtoffer werd, letterlijk en figuurlijk. 

Amerika heeft vorig jaar zuid Koerdistan in de steek gelaten na dat ze hen jaren lang gebruikte tegen ISIS, de zogenaamde wereldgevaar. Ze trok haar handen van de Koerden af toen die geloofden dat Amerika aan hun kant zou staan, bij een democratische referendum om later als een waardige natie een vertegenwoordiging in de VN gaan verdienen. Want de Koerden hebben ISIS, de zogenaamde vijand van het westen verslagen. Maar Amerika liet haar agenten, zeg maar haar vechthonden, er op los. Het feest van de Koerden op vrijheid werd vernietigd, totaal.  Het bizarre is dat die vechthonden Iran, Turkije, Irak en Syrië normaliter de aartsvijanden zijn van elkaar maar ze werden even goede vrienden om de Koerden te bestrijden. Amerika moet dan een ongelofelijke hekel aan Koerden hebben, een onbegrensde haat. Amerika is de loverboy van Koerdistan, van al haar delen. 

En nu op dit moment staat Amerika te kijken hoe Turkije west Koerdistan (in Syrië) aanvalt. Amerika laat haar, zogenaamde bondgenoten, aan het lot over, sterker nog ze bestempelt nu haar bondgenoten als terroristen terwijl het bloed van die “terroristen” is nog niet afgedroogd tijdens de strijd tegen ISIS, naast de Amerikaanse militairen.

Schande is een mild woord voor Amerika, Rusland en Europa. 

Deze tekening maakt het dilemma van Koerdistan enigszins duidelijk.