vogels observeren

Ik zeg het, zonder enkele vorm van cynisme of sarcasme, dat ik blij ben met mijn komst naar Europa en mijn verblijf in Nederland. Of ik gelukkig ben dat is een andere vraag. Of ik alles goed vind ik is weer een andere vraag. Ik word weleens vrolijk van bepaalde nieuwsitems in de vroege ochtend. Vanochtend heeft een tv verslaggever de moeite genomen om in het natte en mistige weer naar een natuurreservaat te reizen en daar een vogelobservator te interviewen. De verslaggeefster en de vogelobservatrice zijn jonge vrouwen, in de bloei van hun leven. Of ze aantrekkelijk zijn laat ik het in het midden want de smaken verschillen en het gaat hier niet of ze aantrekkelijk zijn. Aantrekkelijkheid is een persoonlijke smaak. Het gaat er om of er mensen zijn die bijna hun hele leven besteden aan het observeren van vogels en hun gedrag. Dat vind ik een erg nuttige waarneming. Zonder zulke mensen kunnen we de vogels namelijk niet waarderen en als stadsbewoners heb je alleen maar last van de vogels, of beter gezegd van de vogelpoep. Ik woonde ooit in een straat waar mensen veel last van bomen hadden. Waarom? Omdat ze hun auto’s niet durfden onder de bomen te parkeren ivm met de vogelpoep. Hierdoor ontstonden soms ruzietjes, er vielen klappen, auto’s werden gekrast en een enkele boom werd zelfs gekapt. De vogelobservatrice heeft gelijk als ze zegt: ‘hoe vaker en langer we naar de vogels kijken kunnen we iets moois zien. Je kijkt naar een vogel en ineens vliegt andere soort vogel voorbij, dat is verrukkelijk om te zien, daar word ik gelukkig van. En we komen meer te weten van de vogels en van de natuur.’

Logisch! Vogels observeren werkt ook therapeutisch, dus genezend en zeer zeker voor mensen die afkomst zijn uit oorlogsgebieden. Die mensen die bijna niet meer naar de hemel durfden te kijken kunnen hun angst overwinnen door naar de vogels te kijken en ze, met en door een verrekijker te volgen. En wanneer ze een vliegtuig horen of voorbij zien vliegen dan beseffen ze dat het geen straaljager is die gaat bombarderen.
Ik weet niet waarom maar toen ik naar die tv item keek moest ik terugdenken aan mijn vlucht, aan mijn verblijf in het Koerdische gebergte als vrijheidsstrijder. Dat is inmiddels heel lang geleden, gelukkig. Toen ik, begin jaren tachtig van de vorige eeuw, in het gebergte zat maakten we ook grappen. Een strijder zei een keertje: ‘was ik maar als een zoon van een hoer in Europa geboren, dan had ik beter leven en ik niet hoefde in in deze miezerige angsten en toestanden te leven.’
Die grap maakte toen indruk op me en ik heb het zelfs gebruikt in mijn eerste roman. Maar in Europa heb ik ook ontdekt dat niet iedereen gelukkig is met zijn Europese leven. Dat ondanks alles, alle faciliteiten en infrastructuur heelveel gebreken zijn, op alle gebieden. Dat er zeker verschillende hoeren zijn. Legale en illegale hoeren. Vrijwillige en gedwongen hoeren. Hoeren die plezier van hun werk hebben maar ook die eronder lijden omdat ze tegen hun zin in handel worden gebracht. En dat er in Europa ook schijnheilige hoeren bestaan en die zijn de echte diehards. Die doen alsof ze maagd-Maria zijn maar intussen.
Dus met de kennis van nu, over wat er in Europa leeft, zou ik die strijder die wenste de zoon van een Europese hoer te zijn willen zeggen: overal is de mens hetzelfde maar er is zeker een verschil: in Europa wordt niet gedwongen voor een dictator te kiezen. Je hebt in Europa het recht van spreken. En je hebt het recht om in de natuur de hele dag vogels te gaan observeren. Dat er af en toe ook een psychopaat daar wandelt, op zoek naar iets anders dan echte vogels observeren, moet je weten.