Ziekenhuizen en ik hebben geen chemie met elkaar

Een vriendin van me die aan kanker lijdt werd geopereerd. Haar beide borsten werden weggehaald. Na de operatie moest ze voor controle naar diverse artsen in het zelfde ziekenhuis. De arts die haar voor de vierde keer had gecontroleerd en zou moeten weten, dat ze geen borsten meer had, zei dat haar borsten opnieuw gecondoleerd moeten worden. De vriendin was natuurlijk verbijsterd en zei tegen de vrouwelijke arts: ‘Dan moet je jouw eigen borsten controleren in de plaats van de mijne of weet je nog steeds dat ik geen borsten meer heb?’
De arts haalde haar schouders op en zei terwijl ze in haar computerscherm staarde: ‘Sorry, ik zie het ja.’

Natuurlijk zijn er allerlei (politieke en financiële) redenen die de medische zorg soms belemmeren waardoor het medisch personeel veel tijd kwijt is aan bv de administraties maar je moet in alle omstandigheden de patiënten serieus nemen want die zijn hulpbehoevend.

Mijn ervaringen met de ziekenhuizen zijn eigenlijk wrang. Ik ben huiverig als ik straks voor meerde (grotere) gebreken afhankelijk ben van de medische zorg.
Voorgeschiedenis: AMC 1983 geopereerd aan de tussenschot. Ik zou na 2 dagen naar huis kunnen maar het werden 10. Resultaat: totaal mislukte operatie. Uiteindelijk werd een gat geboord in de tussenschot zodat ik enigszins door mijn neus kon ademen.
OLVG 1999 geopereerd aan liesbreuk. Ik wilde een plaatselijke verdoving. De verdovingsnaald brak in mijn rug. Tijdens de operatie hoorde ik twee keer de chirurg tegen de opererende chirurg (blijkbaar in opleiding) zeggen: ‘Je doet het fout, zo raak je de zenuwen.’ En daar lig je dan. Nu, na 19 jaar voel ik af en toe stekende pijn in mijn lies.
Later weigerde ik een operatie bij het VUMC te doen, bang dat de tussenschot weg geschaafd zou worden. Een collega grapte: ‘snuif cocaïne dan wordt de tussenschot dunner.’
Vorig jaar moest ik van de orthoptist een multivocalen bril aanschaffen. Ik kocht een hele dure. Na drie keer wijzigen van de glazen bleef de bril niet goed functioneren en ik werd een bal, werd geschopt tussen de optiekrinkel en het ziekenhuis. Uiteindelijk na het inschakelen van een juridische intermediair en raadplegen bij een second-opinion besloot ik maar geen staaroperatie te doen en zonder bril door het leven te gaan. Gaande het proces met de optiekrinkel en het ziekenhuis begon mijn kuitbeen, na mijn meditatiewandelingen signalen af te geven. Ik wandelde gemiddeld 10km per dag. Waarschijnlijk door het dragen van zware schoenen in de koude dagen raakte mijn kuitbeen vermoeid en aanvankelijk negeerde ik de pijn tot die onverdraaglijk werd en ik niet meer kon (normaal) lopen. Dat gebeurde tijdens mijn vakantie in een warm Zuid-Europees land. Adieu vakantie. Daar werden röntgen foto’s gemaakt en ik moest voor peesontsteking behandeld worden. In NL is het advies overgenomen en ik werd in totaal 5 weken door een fysiotherapeute behandeld. De pijn zakte niet maar verhevigde. Ik raadpleeg een bevriende sportarts die vermoede een stressbreuk. De MRI bevestigde die vermoedens en ik ging naar de orthopeed, in het ziekenhuis, met de MRI gegevens op een disc in de hand. De dame achter de balie keek in haar computer en zei dat ik 24 uur te vroeg ben voor mijn afspraak. Ik vond het geen probleem dat ik verkeerd geïnformeerd was en gaf de disc met MRI gegevens aan de afdeling radiologie zodat die in het systeem van het ziekenhuis komen. 

De volgende dag vroeg de assistente van de orthopeed mij om plaats in de behandelkamer te nemen. Dat deed ik. Na vijf minuten stilzitten kwam mijn slaapapneu in actie en ik viel in slaap. Bijna een half uur later wandelde de orthopeed de kamer binnen en maakte me wakker. Hij staarde vluchtig naar de MRI beelden en vertelde tussen neus en lippen dat mijn been gegipst moest worden en dat het herstel maanden gaat duren. Het stond blijkbaar op mijn voorhoofd dat ik niet snel genezen word. Binnen twee minuten stond ik bij de balie en moest naar de gipskamer.
Er was geen beschikbare gipsschoenmaat en de behandelende jonge dame maakte voor mij een gipsschoen, opmaat. Vakwerk.
Thuis informeerde ik de sportarts dat ze weer een röntgen foto voor mijn been maakten. Ze riep ‘WAT?’ En voegde er aan toe: ‘Ik had gezegd een C-scan maar blijkbaar hebben ze die daar niet.’
Met een zware been ging ik in bed liggen en zette mijn slaapapneu masker op. Er zijn er die jaloers op me kunnen worden omdat ik zo snel kan slapen. Ja, ik viel meteen in slaap maar in de ochtend vroeg ik me af of die gips wel helpt. Want ik had meer pijn dan normaal!