Voetbal is oorlog

Ik ga niet beweren dat ik verstand van voetballen heb maar ik hou van voetballen sinds ik klein was, toen de grote jongens van ons dorp een bal trapten. Mijn liefde voor voetballen ontwikkelde zich in Bagdad. Tegen de zin van mijn vader voetbalde ik op straat en op stortvelden waar hele scherpe voorwerpen lagen. Ik voetbalde met blote voeten en hou steeds littekens over, van een intense liefde. Het was ook een verboden liefde en daarom niet wisbaar. Met voetballen schopte ik niet verder dan de straten en stortvelden van Bagdad. Nooit ben ik in staat geweest om echte voetbalschoenen aan te trekken en er mee te voetballen. 

Als puber volgde ik natuurlijk de finale tussen Engeland en West-Duitsland. Ik was voor West-Duitsland. En dat had pure politieke redenen. Mijn vader had me verteld over de terreurdaden van de Engelse kolonialisten, over wat ze tegen de Koerden gedaan hadden en hun land aan anderen gaven. Hij had me ook verteld over het beruchte verdrag van Sykes-Picot. Met dat verdrag bepaalden de Fransen en de Engelsen de nieuwe grenzen van het Midden-Oosten. Hierdoor werd Koerdistan verdeeld en toegekend aan de landen van de regio, aan Turkije, Iran, Irak en Syrië.  Nog steeds voeren de Koerden in al die delen een bittere strijd tegen hun onderdrukking. En, nog steeds steunen de Engelsen en de Fransen de onderdrukkers van Koerdistan.
Ik hoopte daarom op een finale tussen Kroatië en België. België stelde me teleur. De glans en en wil om te winnen die ze tegen Brazilië toonden ontbrak tegen de Fransen. Ze speelden meer horizontaal dan richting het doel. Ze waren niet dapper. Bijna alle ballen gingen Chadli op rechts en 98% keerde hij terug. Hij durfde niet richting het doel te gaan. De paar keren wanneer Hazard de bal op links kreeg ging hij meteen richting het doel en scoorde bijna. Als je niet dapper speelt verdien je ook niet te winnen. Ik was dan ook bang dat de finale een herbeleving van het verdrag van Sykes-Picot gaat worden, dat de Fransen en de Engelsen de laken gingen delen.
Maar ik ken de Kroatische dappere mentaliteit en ik wist dat ze gingen vechten.
De schrik was waarom groot toen de Engelsen in de vijfde minuut scoorden en de Kroaten als kippen zonder kop liepen. Ik wilde niet verder kijken. Maar er zijn vele dingen die je niet wilt doen maar doe je het toch. Gelukkig kwamen de Kroaten in de tweede helft terug als dappere mannen, allemaal mager en soms klein. Hun kleine captain weegt volgens mij nog geen 40k en is niet langer dan 1.60 maar wat een oerkracht heeft hij. Eigenlijk alle Kroatische spelers hebben een oerkracht en veerkracht getoond. Ze hebben de Engelsen uit elkaar gedreven, gewassen en gedroogd. De Engelsen wilden niet laf spelen maar daartoe werden ze gedwongen. Dat komt door de angst wanneer je onverwacht een felle tegenstand krijgt. De Engelsen speelden laf (in hun ogen slim) tegen België en verloren bewust om Braziel en Frankrijk te ontlopen. Ze dacht misschien: ‘Ach, de Kroaten kunnen we aan.’ Niet dus, gelukkig niet. 
Je kan alleen maar respect hebben voor zo’n klein land met maar 4 miljoen inwoners die dapper hebben gestreden en alle regels van de wetenschap aan hun laarzen lapten.
Nu hebben de Kroaten de kleinzonen van Sykes geslagen hopelijk sturen ze straks ook de kleinzonen van Picot, met gebogen hoofden, terug naar Frankrijk.

‘Aanvallen is de beste verdediging’, dat zei onze Johan Cruyff. Johan was altijd gecharmeerd van het aanvallende spel van de Kroaten. Ik denk dat de Kroaten in de theorie van Cruyff geloofden en het dapper hebben uitgevoerd.