Deze foto die een Facebook vriend had geplaatst en honderden likes en hartjes kreeg, viel me op. 

De Franse president Macron loopt te midden van de president van de Regionale Regering van Koerdistan Nechirvan Barzani aan zijn linkerzijde en de premier van de Regionale Regering van Koerdistan Masrour Barzani aan zijn rechterzijde. De kleuren zijn warm en mooi. De drie heren dragen dezelfde pakken, de franse president en de Koerdische premier zelfs deze stroopdas kleuren. En ze lopen exact als militairen, de linkervoet op de grond en de rechtervoeten hangen in de lucht. 

De vriendschap tussen de twee presidenten bestaat al jaren. De Franse president Macron ontving in maart 2021 president Nechirvan Barzani in zijn presidentiële paleis in Parijs als een staatshoofd. En dat is bijzonder, een soort erkenning. 

Natuurlijk zal het mooi zijn als andere wereldleiders het voorbeeld van Macron volgen, niet alleen de Koerdische president ontvangen als een vriend, als een ambtgenoot maar er voor zorgen dat dat ook officieel gaat worden. Met andere woorden Koerdistan als een onafhankelijk land erkennen. 

En voor die erkenning heeft de wereld het JA woord van het Koerdische volk in 2017 gekregen. 

Ja, in een overweldigende referendum stemde de bewoners van zuid-Koerdistan met bijna 93% voor de onafhankelijk van Koerdistan. 

Maar alle wereldleiders (inclusief Macron die toen vier maanden aan de macht was) kozen voor de stilte toen Turkije, Iran en Irak hun militairen naar de Koerdische regio stuurden. Met die actie konden ze een scheuring in het Koerdische front maken en er koos een belangrijke Koerdische leider om de Iraakse regering loyaal te blijven waardoor de Iraakse troepen de stad Kirkuk en omgeving hebben op de Koerden veroverd. Het was een groot verraad, niet alleen van een Koerdische leider maar ook van al die wereldleiders die de Koerden tot dan toe als vrienden zagen en hen gebruikten tegen ISIS. 

Zou het bezoek van Macron te maken hebben met de val van Afghanistan in de handen van Taliban en toenemende dreiging van ISIS?

Ik hou mijn hart vast en kan helaas niet echt juichen omdat Macron bevriend is met de Koerdische president. Ik ben bang dat er toch een adertje onder het gras ligt. 

Wanneer Macron en de andere wereldleiders echt pogen om Koerdistan onafhankelijk te maken dan kan ik juichen en geloven in hun oprechtheid. Nu even niet.

Ik ben verbaasd dat het programma ‘Oases in de Oriënt’, Erbil, Irak (uitgezonden op NPO2, op de avond van 26 augustus 2021) niet op waarheden en etnische gevoeligheden, gecontroleerd is voor de uitzending. Het is duidelijk of de kennis van de programmamaker tekort schiet of hij bewust onwaarheden ensceneerde. In het programma beweert hij dat hij met zijn ploeg niet mag filmen in het christelijke dorp Al-Qush waar het oudste kerk staat. Ik heb onlangs een documentaire gemaakt in Al-Qush en in- en rond die kerk waar tientallen toeristen aan het filmen waren.
De presentator/programmamaker Kefah Allush baseert zijn hele programma op de visie van één racistisch persoon. Hij stelt geen wedervragen bijvoorbeeld wanneer de gids stellig beweert dat de Yezidi dorpen door Koerden bezet zijn neemt de presentator dat voor kennis aan. Terwijl iedereen weet dat de Yezidi’s de oorspronkelijke Koerden zijn en hun heilige boek in het Koerdisch is en dat honderdeden Koerdische strijders sneuvelde toen de Koerden, met de luchtsteun van de geallieerden de Yezidi grondgebieden hebben bevrijd.
Dat de heer Allush geen vragen hierover stelde wekte mijn ergernis.
De programmamaker en zijn bevriende gids gaan vrolijk door en genieten van een hapje in het christelijke dorp. Daar vertelt de gids dat christelijke dorpen zijn gescheiden van de Koerden. Dat is ook een leugen. Mijn geboortedorp ligt tussen twee christendorpen.
De gids van Kefah Allush beweert dat de Koerden de christenen slecht behandelen. Hij zegt letterlijk: de Koerden zijn als de kanker. Hij zegt ook als een Koerd een stuk goud is moet je hem niet in je zak doen anders gaat hij die kapotmaken. Tot slot zegt hij: Als ik macht zou hebben roei ik het hele Koerdische volk uit’.

De presentator die de EO vertegenwoordigd en die, tot dan toe, alles wat die gids zei, voor lief nam zegt bijna lacherig ‘maar dat is toch racisme.’
De uitspraken van die racistische gids doen geweld aan de goede relaties tussen Christenen en Koerden in Iraks-Koerdistan die samen hebben gestreden tegen de onderdrukking van de Iraakse Arabische regeringen, decennia lang. Ze werden ook samen slachtoffers van de onderdrukking.

Helaas zijn er vele Christenen, Yezidi en ook Koerdische moslims die in Europa asiel vragen alles uit de kast halen om de Koerdische regering in het kwade daglicht te stellen. Natuurlijk is het niet goed te praten dat de Koerdische partijen die in zuid Koerdistan regeren meer bezig zijn met hun onderlinge strijd en het verrijken van hun partijen dan het bouwen aan infrastructuur die de toekomst van Koerdistan beter maakt. Maar ondanks dat is Koerdistan veiliger, rijker en toleranter dan de rest van Irak waar de hel van de sektarische oorlogen en armoede heerst. 

Je staat vroeg op. Je gaat op de we-pot zitten en je opent je smartphone. Je bent benieuwd naar wat er tijdens je slaap is gebeurd. Je wilt natuurlijk weten of die bus met “vluchtelingen” die dichtbij het het vliegveld van Kabul niet verder mocht of die toch gearriveerd is. Die arme mensen zaten bijna 20 uur in de bus. Dat moet een hel zijn geweest, zeker voor de kinderen en mensen die snel een volle blaas krijgen maar nergens hun behoeftes kunnen doen. Over die details schrijft bijna niemand.
Ja, de bus is gelukkig op de valreep gearriveerd op het vliegveld Kabul. Goed nieuws voor de inzittenden van de bus. Eindelijk kunnen ze weg uit Afghanistan, uit hun oorspronkelijke land. Maar als je nadenkt het is diep en diep triest dat je blij bent om uit je land te moeten vluchten. Het is diep triest dat je voor je landgenoten moet vluchten. Het is diep triest dat je blij bent om elders terecht te komen waar je geen wortels hebt. Maar de urgentie van je vlucht is legitiem. Je moet je leven redden, je wil niet gemarteld en gedood worden. Je wil niet in een onterende gevangenis opgesloten worden. Nee, je wilt leven. Tijdens je vlucht droom je van een goede toekomst, je denkt niet aan de maagzuur die je van heimwee krijgt.

Je blijft ontspannen op de wc-pot zitten en je leest verder. Toevallig nog een “positief” bericht, althans voor de toekomst van drie miljoen Nederlanders die al jaren maagzuurremmers slikken. Het bericht vindt het idiot dat mensen zo lang die medicijnen slikken, met alle risico’s van dien.
Dat is inderdaad idiot. Bijna10 jaar gebruikte ik maagzuurremmers. Na de aanhoudende klachten wilde de huisarts de sterkte van de medicijn verdubbelen. Maar ik besloot om helemaal GEEN maagzuurremmers meer te slikken. Eerste dagen had ik ontwenningsklachten maar deze verdwenen met sporten en creativiteitswerk, als de sneeuw voor de zon.
Die stap moedigde me aan om de andere medicijnen ook niet te gebruiken. Bijna een decennia lang inhaleerde ik medicijnen tegen kortademigheid “astma”. Ik vroeg raad bij de longarts, een jonge vrouw, en die zei na onderzoek dat er niets mankeert aan mijn longen, dat de TBC ziekte, die in mijn puberteit mijn longen teisterde en me zeven maanden in een sanatorium opsloot, niet meer bestaat. Dat mijn longen schoon zijn. Het advies was dus: stop ermee. Als ik het benauwd krijg, als mijn longen beginnen te piepen stap ik op de fiets en bezoek mijn koeien en geiten in de groene Nederlandse weilanden.
Ik ben benieuwd hoeveel onnodige medicijnen zullen die afghanen die in de bus bij Kabul hebben vastgezeten, na hun komst in Nederland, gaan slikken. 

Een mooie dag zou je zeggen. De zon schijnt, de wind is aangenaam zacht en de weilanden openen hun armen wijd open. De natuur lacht je toe. Zelfs de koeien en de schapen willen voor je zingen maar je fietst snel voorbij. Je bent opgejaagd door een onzichtbaar verdriet dat je graag kwijt wilt. Maar dan moet je diep ademhalen, van de natuur genieten en niet over de ellende van de wereld nadenken. Neem dat niet mee naar de weilanden, de dieren voelen dat.
Natuurlijk doe er alles aan om niet gebukt te gaan over het onrecht en de catastrofes die de mensen voor elkaar veroorzaken. Probeer voor je dag te leven want met je machteloosheid en je verdriet kun je niets veranderen. Daarmee help je alleen jezelf in de depressies te krijgen. Wees gelukkig dat je na je fietsrit jouw zweet en de stress even weg kunt spoelen, alles van schouders laat afglijden, met een warme douche. Maar waarom zet je daarna de tv aan, waarom kijk je naar het nieuws? Weet je niet dat het nieuws een slechte boodschapper is. Weet je niet dat het nieuws je niet gaat opvrolijken of opbeuren? Je hele leven al volg je het nieuws dat a priori slecht is.
De politiek is een leugen en de politici zijn leugenaars, dat weet je toch. Grote wereld machten zijn niet groot geworden omdat ze zo lief en menselijk zijn, dat weet je toch.
Ruim dertig jaar geleden koesterde je jouw hoop op de Amerikaanse president omdat hij de dictator Saddam Hussein, waarvoor je gevlucht was, zou gaan onttronen. Maar dat deed hij niet en je hele volk sloeg op de vlucht met alle consequenties van dien; miljoenen vluchtelingen en duizenden doden. De Amerikanen hebben zelfs de dictator geholpen om aan de macht te blijven. En dat duurde nog 12 jaar van ellende. Toen de nieuwe Amerikaanse president in 2003 de dictator wel onttroonde ontstonden er meer dictators in het land dan koeien in de Nederlandse weilanden. Irak ging naar de mallemoer. En nu volg je het nieuws over Afghanistan. Waarom, je weet toch dat de oorlogen in de derde Wereld moeten doorgaan anders kunnen de grote machten hun wapens niet verkopen.
Natuurlijk is het kort door de bocht wat ik nu zeg. Je kunt niet alleen de schuld aan de grote machten geven. De machthebbers en zeker de benadeelde volkeren hebben ook schuld aan hun ellende. Niet alleen omdat ze onderling vechten en geen eenheid vormen maar ook omdat ze ideologieën en religiën volgen die beperkingen op hun ontwikkelingen leggen.

Hou op. Ga lekker genieten van de natuur en als je tv wilt kijken kijk dan naar klassieke films, kijk naar muziek en romantiek. Kijk geen nieuws.

Ik kijk graag naar Veronica Inside. Ik amuseer me met de onder-de-gordel grappen van Johan Derksen en René van der Gijp. Ik vind ze vaak, wat politiek en “politieke correctheid” betreft onbevangen. Ze houden geen blad voor de mond. Heerlijk. Ik geniet soms van de flauwe seksistische en “discriminerende” grappen van de heren. Bij het kijken naar hun programma hoef je niet te na te denken of iets achterzoen. 

Maandagavond 16 augustus kijk ik weer naar hun eerste programma van het nieuwe seizoen. Als ik ze zie grappen maken over het VPRO programma Zomergasten schiet dat bij mij in het verkeerde keelgat. Johan Derksen en René van der Gijp vinden het raar dat onbekende mensen drie uur de ruimte op de TV krijgen om hun verhaal te vertellen. Ze vinden dat die gasten hebben weinig tot niets te vertellen en dat voor drie uur lang. 

 Het is voor mij duidelijk dat Johan Derksen, René van der Gijp, de presentator Wilfred Genee het programma niet hebben gezien, niet in zijn geheel, maar ze proberen het te kleineren. Dat kan ze niet lukken en dat beseffen ze en dat zie ik aan de flauwe lach op hun gezichten die niet zeker klinkt zoals ze normaal zijn. Dan moet je nooit aan iets grijpen dat hoger is dan jouw niveau van denken en doen. 

 Ik heb tot nu toe bijna alle zomergasten van dit jaar gezien. Alle zomergasten zijn uitzonderlijk, hebben goede verhalen, maken goede keuze fragmenten en hebben allemaal indrukwekkende persoonlijke verhalen. Zeker de gast van zondag 15 augustus, collega schrijver Alfred Birney, maakte er een zeer mooie en indrukwekkend avond van. De tijd, de drie uren, vliegt snel voorbij. Niet alleen het verhaal maar de mimiek van de schrijver, zijn twijfels en het nadenken zijn voor mij erg interessant. Niet alleen zijn bekroonde roman ‘De Tolk van Java’ waarin hij zijn vader als beul en verrader schetst komt ter spraken maar ook het verhaal daar achter en vele mooie nuances. 

 Alfred Birney vertelt rustig maar bijna bloedstollend over zijn relatie met zijn vader die hem mishandelde. Alfred Birney is blij dat hij op zijn 13de in het internaat terechtkomt en daar niet geslagen wordt. 

 Als de heren van Veronica Inside naar het verhaal hadden geluisterd dan hadden ze wel een mooie tv-avond beleefd. Dan hadden ze geen flauwe en niet geslaagde grappen gemaakt over de schrijver Alfred Birney. Een dikke dommige gast van het programma Veronica Inside gaat zelfs onbeschoft de schrijver kleineren over diens relatie met zijn grote, enige levensliefde die hij moest verlaten maar na bijna 40 jaar steeds aan haar denkt, haar heeft gezocht en tot zijn grote verdriet ontdekt dat zijn grote liefde gestorven is. Dat zijn diepe intense verhalen moet je met je poten van af blijven. 

 Dat wil niet zeggen dat ik niet meer naar Veronica Inside gaan kijken, zeker niet. Elk mens heeft soms flauwe humor en ontspanning nodig en ik vind die bij Veronica Inside en de diepte en intense verhalen kan ik bij de Zomergasten vinden. 

#Zomergasten #VeronicaInside