26. sep, 2013

De uitmarkt van de politiek, vals...

Je kijkt even naar de samenvatting van het nieuws, van de eerste dag van de Algemene Politieke Beschouwingen. Je ziet een geblondeerde politicus achter een katheder staan praten met een stapel papier, gebonden met een Nederlandse vlag. Je hoort niet wat hij zegt. Het is een show, het kan ook zonder geluid, denk je. Je denkt als maar de politici zonder stem waren, niets konden zeggen dan lieten hun daden het uitmaken. Dat kan niet. Helaas ze kunnen praten en praten kan meestal onzin zijn als het van een politicus die probeert populair te doen. Het is maar beter dat ze praten. Toen je het geluid aandeed en luisterde zei hij tegen een andere fractievoorzitter: ‘ik ga verder niet reageren op deze ultieme miezerigheid. U bent te klein en miezerig om ook maar een minuut serieus te nemen.’ Kan je je voorstellen wanneer men niet kon praten en deze woorden in daden wilde uitoefenen dan zouden we hadden gezien twee worstelende mannen die schoppen en slaan en elkaar uitkleden en naakt verder gaan. Want op dezelfde dag begint het Nederlandse film festival en dit jaar gaat het over naaktheid in de film en er bestaat nauwelijks een Nederlandse film die zonder naakt is. 

Je denkt: ‘is dit het niveau van onze grootste populaire oppositieleider? Als hij in de oppositie zit en deze taal aanslaat wat zou hij doen wanneer hij de macht in de handen heeft en het land gaat besturen?’
Een waardig mens die respect voor zichzelf heeft, een mens die niet miezerig is en die miljoenen aanhangers vertegenwoordigd kan niet zo maar een taal aanslaan. Je kunt je collega die jou met feiten confronteert niet zo maar miezerig noemen. En als een ander vraagt om met respect je collega te behandelen zeg je "U bent net zo miezerig." Ja, iedereen is miezerig en het kabinet moet naar huis. Bravo!
Men probeert in de pers niet de hoogste aandacht aan te geven. Dat is misschien nobel bedoeld maar gaat men zwijgen over dat incident. Als de geblondeerde politicus niet tot orde wordt geroepen kan hij verder zijn gang gaan. Is dat goed voor democratie?
Je doet de tv uit. Je wil niet zo iets miezerigs zien. Het mag amusement leveren maar voor amusement kijk je liever naar iets anders, naar een cabaretier bijvoorbeeld. Of hebben onze politiek leiders de ambitie cabaretiers te worden?

25. sep, 2013

De droom die akelig dichtbij de nachtmerrie komt

Een droom kan je moe maken, bijna breken. Je wordt wakker, je kijkt even naar de stille klok die licht straalt en tijd aangeeft. Het is iets voor zes uur en je wilt nog even slapen. Nog een halfuurtje. Je draait je om en valt weer in slaap. Je rekent er op dat je een ingebouwde klok in je hoofd hebt. Je hebt geen wekker of alarm aangezet. Je valt in slaap, een diepe slaap. En dat had je niet moeten doen. Je wist niet dat je ging dromen. Een droom die akelig dichtbij de gres van de nachtmerrie komt.  

In je droom ga je op bezoek bij een bevriend echtpaar. Een echtpaar dat je al meer dan tien jaar niet gezien hebt,  niet er aan dacht maar wel af en toe iets er over hoort. Een echtpaar dat meer dan acht jaar geen echtpaar meer is maar twee individuen die kilometers omlopen om elkaar niet tegen te komen. Je belandt in een huis. Het is niet hun oud huis. Een ondefinieerbaar huis dat je kent. Of liever, het is een appartement, een rommelig appartement. Je spreekt de vrouw die een tweeling heeft en daarmee in de weer is. Je vraagt naar haar ex. Ze zegt dat hij toevallig op visite was en bij haar logeerde. Ze waren samen op een verjaardag en hielp haar met de tweeling te dragen. Hij zou zelfs nog in het appartement zijn. Op de grond ligt een matras en nog dekens en spullen die van alles kunnen zijn. Ze vertelt dat ze naar het ziekenhuis moet. Je hebt daar ook een afspraak en je zou haar een lift kunnen geven. Je merkt dat het appartement leeg is. Je roept maar krijgt geen antwoord. Je zoekt je spullen, je laptop en de sleutel van de auto. Je kunt niets vinden. Geen mens en geen spullen. Je staat buiten, zomaar en opeens. Alles kan in een droom. En je hebt een tas bij je. Je denkt dat de laptop erin zit. Je denkt dat of zij of haar ex zullen komen opdagen. Nee, niemand komt. Het lijkt of je opeens in een derdewereldland bent maar dan in een spokenstad. Je loopt door straten die opgegraven zijn, in puinhoop. Je herinnert je opeens waar je auto zou staan. De auto had je ergens geparkeerd waar veel graafwerkzaamheden en verkeerswerkzaamheden waren. Opeens ben je in de parkeergarage met honderden mensen, allemaal in paniek. Ze rennen alle kanten op. Je vraag iemand waar je je auto kunt vinden, hij negeert je en rent verder. Je komt op een plek waar je een overzicht hebt en je ziet dat het verkeer vast zit. Je weet dat je naar een afspraak moet, dat je te laat bent. De chaos is compleet, de paarkeerplaats is een doolhof. En je zit achter het stuur maar er is geen uitgang. Je kijkt tegen een muur aan. Je wordt wakker. De stille klok geeft aan dat je te laat bent opgestaan. Je stapt je bed uit en veegt het zweet van je lichaam, onderweg naar de badkamer. 

24. sep, 2013

Uitzonderlijk!

Het zou je overkomen. Je vraagt er niet om om geboren te worden. Maar de pa en de ma hebben zin in een potje seks of door religie moeten ze ook leven op aarde brengen anders is het voor hen een plekje in het paradijs niet zeker is. En wat als je geboren wordt zonder armen. Dat je ouders je weg geven omdat ze onheil in je zien, in het lichaam en de geest die zij hebben geproduceerd? 

Als baby wordt je weggeven, gelukkig denken andere mensen niet als je biologische ouders. Ze zien je niet als een zonde maar een zege. Ze voeden je op als hun kind, van eigen vlees en bloed. Als je geen armen hebt wil niet zeggen dat je niets bent, niets kunt. En bewijst dan dat het anders kan. Je nieuwe, goede ouders, sturen je naar muziekschool. Ze willen dat je muziek speelt maar wat dan als je geen armen en handen hebt. Hoe speel je een instrument? Gelukkig beschik je nog over de voeten. En de voeten kunnen zich ontwikkelen tot handen, ze vervangen de armen. Met voeten moet je eten en drinken. Met voeten moet je leren muziek spelen. En dat doe je. Je hebt talent. Je hebt wonderbaarlijk veel talent. Je geeft concerten, je wordt beroemd en je gaat verschillende landen bezoeken.
Wat doe je dan als je je biologische ouders je zien en je herkennen. Je ouders die je als zonde hadden gezien en je weg hadden gegeven? Kan je ze vergeven? Beschouw je ze als je ouders? Wil je met ze nog spreken, zien?
Dat is wat een jonge overkwam. Dat heb ik vanmorgen op het tv nieuws gezien. Ik zag hoe een jonge muziek met zijn voeten en tenen speelde. Het was hartverwarmend en dwong respect op. Hij is nu beroemd!
Het leven kan raar lopen. Wat bizar klinkt is niet bizar. Scoren de kinderen die opgroeien zonder een of beide ouders beter dan gewone kinderen? Staat ze sterker in het leven? Zijn ze zelfverzekerder en kunnen de hele wereld aan? Of zijn uitzonderingen?
Als je denkt dat Ronald Reagan als een basterd tot een Amerikaanse president heeft geschop omdat hij blond was kan je dat niet van de huidige president van Amerika Barak Obama zeggen. Barak Obama werd geboren als een zwarte jongen in het decimerende Amerika en zag zijn vader niet, nauwelijks.
Je kunt bijna zeggen: ‘hou op met opvoeden van kinderen, geef ze zelfstandigheid en vertrouwen zodat ze beter scoren en beter toekomst bouwen.’
Nee, doe maar niet. Het zijn zeker uitzonderlijke gevallen. 

22. sep, 2013

Liever in een kerk in Nederland dan in een kerk in Pakistan...

Je krijgt een persoonlijke uitnodiging, van de predikant. Je wordt geacht aanwezig te zijn in haar kerk. In haar kerk zal een theatervoorstelling plaatsvinden op zondagmiddag, georganiseerd, samen met de vluchtelingenwerk Noord. Een voorstelling die over drie geloven gaat, drie gevluchte mannen die hun vertellen wanneer ze hun vaderland verlaten. Ondanks de sluimerende griep die zijn hakken in het zand van je lichaam houdt, neem je een paracetamol en je gaat. Je parkeert vlakbij de kerk, in een te krappe plek. Je ziet mensen met hun kleurrijke feestelijke kledij richting de kerk gaan. En je gaat in dezelfde richting. De kerk is bijna vol, je denk: ‘dat is wel bijzonder.’ Als je het nieuws gelooft dan lopen de kerken leeg. Je wil op een plek zitten, dicht bij de uitgang, voor het geval de griep je gaat beroeren. Je ziet de drie acteurs, je kent een van hen en je geeft hem een hand. Je vraagt of de voorstelling lang duurt. ‘Ruim een uur.’ Je zegt dat je misschien halverwege de voorstelling weg moet, dat hij niet moet denken dat aan de voorstelling ligt. Hij begrijpt het en zal niet teleurgesteld zijn.
De voorstelling wordt door de predikant ingeleid, gevolgd door de stadsdeel wethouder die de voorstelling eerder had gezien, onder de indruk was en blij het voor de tweede keer te zien. De kolossale ruimte leent zich niet echt voor een goede akoestiek. De acteurs hebben microfoons aan hen wangen geplakt gekregen. De voorstelling begint met een soera uit de Koran, in het Arabisch. Acteren, zang en muziek wissen elkaar soms en soms volgen elkaar op. Ze vertellen dramatische gebeurtenissen. Alle drie. Er is geen enkele lucht, relativering of humor. Je twijfelt of je blijft of gaat. Je hoopt dat een lichtpuntje komt en snakt naar humor maar de tragische gebeurtenissen in vertelvorm zetten zich voort. Je wrijft aan je ogen. Je was vergeten dat je eerder Spaanse rode hete pepers had gesneden en gegeten. Je oog brand. Je oog traant en kind die niet kon concentreren kijkt je aan. Hij denkt dat je aan het huilen bent. Je wil lachen met betraande ogen, veroorzaakt door hete peper. De jeuk en de tranen vluchten van de ernst in de kerk. Je wil in de ogen van de acteur kijken die je kent en hem aan het lachen brengen maar hij kijkt niet. Er is geen oogcontact. Elke paar minuten gaat iemand weg. Je kunt niet niet kijken. Je oog valt elke keer op de achterste van een vrouw met feestelijke ne kleurrijke kleding aan. De achterste valt op door de grote omvang.
De voorstelling die twee jaar een prijs won komt aan zijn einde en krijgt applaus.
Je loopt naar buiten maar je komt weer terug. Je bedankt de predikant en vertelt spontaan even je bevindingen. De predikant heeft haast, ze neemt deel aan een praat groep, samen met de makers en de vluchtelingen. Je vind het mooi dat idealisme nog bestaat.
In de auto hoor je het nieuws over een gijzeling die in een Afrikaanse land gaande is, die levens heeft geëist. Het twee nieuwsitem gaat over een zelfmoordenaar die zich opblies in een kerk, in een islamitisch. Je weet dat idealen en werkelijkheid staat ver van elkaar. Je kunt je niet voorstellen dat in de kerk met die voorstelling waar mensen uit drie verschillende geloven, vreedzaam bij elkaar zitten naar theater kijken, elders niet mogelijk is, nog lang niet.
Je bent blij dat je in Nederland bent! 

22. sep, 2013

Na opening volgt leegte...

Een mooie dag moet het worden. De intentie is er, de wil en de ingrediënten. De opening van de nieuwe bibliotheken in Amsterdam-Noord zal in de middag plaatsvinden. Je hebt een afspraak om kwart over twee voor een geluidtest. Maar je moet nog een artikel voor een boek (her)schrijven. Je moet een hoofdstuk van het Mysterie Rob van Liempt schrijven. Je wil de krant lezen met de extra katernen. Je wil een column schrijven, voor je blog. Je wil zo veel dingen doen in een paar uur. En je moet boodschappen doen, niet alleen in Noord maar ook naar Amsterdam-Oost gaan. Kortom het is een gevecht, haast, haast en haast.  

Je staat om vijf uur op. Je werkt aan het artikel dat een deadline heeft. Je maag knort. Linzen soep die van kou in de koelkast bibbert smeekt als je de deur van de koelkast open doet. Voor verandering neem warm je de soep op. Lekker! Thee en even later ook koffie glijden naar de buik. En tussen door blijf je schrijven. Je verzend het artikel. Je leest de krant en zoekt inspiratie voor je column. Vele artikelen lenen zich maar je interesse, je fantasie wordt niet echt geprikt. Je gaat boodschappen doen.  Het verhaal van miljonairs die een verblijfsvergunning in Nederland krijgen blijft hangen. De meeste oppositie partijen in de tweede kamer vinden het besluit van de staatssecretaris Teeven om miljonairs een verblijfsvergunning te geven verwerpelijk. Men vergelijkt dat met de geringe toelating van de vluchtelingen uit Syrië.
Je weet dat meestal de positie bepaalt wat je van iets vindt. Als oppositie permiteer je van alles roepen tegen iets waar je hetzelfde zou doen wanneer je niet in de oppositie zit. Wanneer je regeert. Dat is niets nieuws, dat is politiek.

De miljonairs en de vluchtelingen zijn twee verschillende zaken. Feit is dat miljonairs geld mee brengen. Ze creëren banen en meestal blijven ze niet lang in Nederland. Nederland voor hen is een van de werkplekken waar ze hun zaken doen en hun vermogens vergroten. Daarentegen kosten de vluchtelingen geld, zeker in het begin. Ze blijven langer en gaan misschien nooit terug. Ze nemen hun culturen en religiën mee. Ze nemen hun trauma’s ook mee.
Het is humanitair om hen te hulp te schieten. Ze hebben acute hulp en veiligheid nodig. Of ze beter uit zijn met de komst naar Nederland weet ik niet, misschien op korte termijn. Alles heeft voor- en nadelen, voor beide kanten.
Je rond een hoofdstuk van Het Mysterie RvL af maar de column kan zelfs niet aan beginnen. De lunch gaan snel naar binnen, teveel eten bezorgd maagpijn. Dat weet je en dat voel je elke dag, opnieuw.
De horloge tikt door. Je durft niet te lopen of fietsen. Je bent bang dat de verkoudheid zich tot griep gaan transformeren. Je neemt de auto en bent net op tijd. Je wordt vriendelijk ontvangen met een kopje thee. De drukte wordt steeds groter. De eerste groep loopt binnen, vele kinderen van groep 1 t/m 4, dat denk je. Je leest je gedicht voor. De stilte heerst. Nog twee groepen lopen binnen. Je hebt nog bijna een uur voor de echte opening. De officiële opening begint, de sprekers doen het goed. Je wordt aangekondigd door de stadsdeelvoorzitter dat je met je gedicht de opening verricht. Je wilt kalm blijven. Je gaat zitten en je leest voor. De stilte heerst. Je krijgt warm. Het einde nadert. Je hoort applaus. Je zucht. Je schudt de handen. Je wisselt woorden. Je drinkt en je neemt een hap.
Buiten voelt het fris. Je voelt je leeg.