De leider is de ander!

Op je flexdag wil je iets langer in bed blijven maar wat als ‘langer in bed blijven’ je migraine bezorgt? Dan stap je uit je bed en je doet alsof je naar je werk gaat. Toch, iets langer in bed, denk je doet geen kwaad, het lichaam verlangt er naar, naar de knuffel van je bed. En de zon komt binnen, zich uitrekkend en zegt: ‘Ik ben al lang wakker.’ Zelfs de zon overdrijft, al vroeg in de ochtend.
Ja, de kleine hond in het mandje wil zijn tijden aanhouden. Hij kent immers geen flexdagen, weekenden en dergelijke. Hij moet op dezelfde tijd uit. Ach, hij zal zeker even door zijn klauwen kijken als het om een paar minuten gaat. Bij de deur, op de deurmat, ligt er een stevige vuist met de mededeling: ‘Boos volk wil nu een sterke leider’.
Je denkt niet direct aan Nederland. Nederlander heeft een sterke democratie. Wat moeten ze met een sterke leider? Dat rijmt waarschijnlijk niet. Maar first thinks first. De hond komt op de eerste plaats en omdat je een kwartier langer in bed bent gebleven moet je die tijd inhalen. Je neemt je scheermachine mee. Twee dingen kunnen tegelijk. Scheren en de hond aan de lijn houden. Maar je kunt niet scheren, de hond aan de lijn houden en in je smartphone kijken. Er zijn grenzen.
Je komt terug, je bereid het ontbijt voor je kleine logeer, die overigens erg leuk is maar heel veel energie en aandacht kost.
De vuist, de gebalde vuist, schreeuw: ‘Sterke leider nu!’ Je laat het water koken, je legt de eetspullen op tafel en de vuist wordt steeds brutaler.
‘Schiet op, kom en lees!’
‘Ho, ho, ho, jij wacht en je wordt niet brutaal. Je mag Stalin zijn, je mag Hitler zijn, je mag Assad zijn maar je ligt in mijn huis. En in mijn huis heb ik bepaalde prioriteiten. Dit volk moet eerst ontbijten. Zelfs het hondje komt eerder dan jou. Oké, dus blijf liggen en ik bepaal wanneer ik je lees. Trouwens welk volk ben je, boos volk?’
Ja, je zou niet denken dat het om het Nederlandse volk gaat, dat om een sterke leider smacht. Na de thee die in het kopje tot op de bodem zakt en na dat de hond vredig in zijn mandje ligt, zet ik mijn lees bril op en lees. Zestig procent van het volk wil een sterke leider. Het volk is boos. Het volk is op zoek naar een Michiel de Ruyter. Het is crises in de wereld, in Nederland regeert een slappe goedlachse democratisch gekozen premier. In crises tijden werkt dat niet.
Je zucht. Men moet denken aan wat de sterke leiders hebben bereikt en wat bereiken ze nu? Een sterke leider zal krachtig zijn, hij zal in actie komen maar elke actie vraagt op een reactie. Hoe krachtiger de actie is kan de reactie ook net zo krachtig zijn, misschien nog krachtiger. De reactie kan soms op zich laat wachten maar die komt altijd. Je zou de meerderheid van het volk, je zou ze (dat boos deel van zestig procent) aanraden twee weken, slechts twee weken, in Syrië te gaan bivakkeren. Je zou dan de onderzoekers willen vragen: ‘ga opnieuw je stel je vragen.’ Je zou benieuwd zijn naar het resultaat.
O Nederlands volk, wees gelukkig met de democratie die je hebt. Wees kritisch maar hoop niet te veel van een sterk leider, hoop niet te veel van de ander, zeker niet van een sterke leider. De leider is de ander. 

In het donker raapt je de krant op, van de deurmat. Je doet het licht aan. Je negeert normaliter de hoofdtitels op de voorpagina, een gekke gewoonte. Toch was de hoofdtitel zo dominant dat je, met ogen dicht en zonder leesbril er niet omheen kunt. ‘Verzetsheld verantwoordelijk voor bloedbaden…’
Je wilt niet zo vroeg in een bloedbad terecht komen, zeker niet als dat door een verzetsheld gepleegd was. Je draait de kant om. De gehele achterkant is reclame. Een jonge vrolijke dame in een tweepersoonsbed met een boek in de hand. Dat is beter beeld om de ochtend ermee te beginnen dan de voorkant, het nieuws.
Maar als je niet van reclame houdt en überhaupt niet van winkelen en dingen kopen dan kan je niet lang blijven kijken naar de achterkant. De krant begint in je handen zenuwachtig te worden. De jonge vrouw in dat grote bed wordt nerveus en zegt: ‘kijk je of staar je, zie je mij of het mooie bed? Het gaat om het bed.’
Als je dan wakker geschut word dan zeg je: ‘Hé, sorry, ik was aan het staren.’
En dan open je echt de krant. Je leest je favoriete auteurs die soms briljant schrijven maar soms bagger produceren. Al bij de eerste zin weet je of je door wil gaan, met lezen van je favorieten.
Je bladert verder. De pagina ‘Nederland nieuws’ biedt zich aan. Een foto met een hoofdtitel die over provoceren gaat en een terrorisme-expert wil liever dat de politie ingrijpt dan de politiek. Je merkt dat de twee woorden (politie en politiek) hetzelfde zijn behalve dat bij het tweede het letter k staat. Dat is geen groot verschil maar inhoudelijk wel, als het verschil tussen de hemel en de aarde. Je word niet vrolijk van het artikel maar de krant informeert je niet om je alleen te amuseren. Tegenover de foto waarop rare Arabische teksten op zwarte vlaggen staan en die op hun beurt door mannen gedragen worden, mannen met rare kleding en bedekte gezichten die niet bij een stad horen, als Den Haag, staat een mooie schilderij dat rust en liefde uitstraalt. Het lijkt of de krant zegt: ‘als je kwaad wordt door het lezen van de eerste kan je tot rust komen door de ander. En andersom, mocht je van rechts naar links de krant bladeren.’
Je bladert verder en je leest een opvallende artikel over organendonatie. Je kunt er niet omheen en je leest over het meisje dat vijf jaar geleden vijf levens had gered, na haar dood. De twee nieren behoeden twee vrouwen op leeftijd van de dood. De lever heeft een jonge vrouw gered. De darmen en de rest zijn onbekend. Alles moet in Nederland anoniem blijven zoals de mannen op de foto met vlag, ze blijven anoniem maar maken reclame voor de vlag, voor de tekst op de vlag. Alleen de ogen van het meisje werden niet als donatie aangeboden. De ogen van negenjarige Irene, een mooi en lief meisje, dat leven na haar dood aan anderen gaf. En dan denk je kon ze misschien een beetje van haar hersens, van haar liefde en haar menselijkheid, aan die mannen kon geven. De mannen die het extremisme verheerlijken, daarmee provoceren en geweld aanwakkeren. En waarvoor? Voor een plekje in het hiernamaals? Irene zal er eerder komen, de redende engel. Misschien gaat ze daar die mannen op de foto die zonder gezicht en zonder namen wat liefde bijbrengen, leren liefde geven zonder geweld. Ze zou hen misschien leren van elkaar te houden en bouwen aan een mooie maatschappij. Als ze dat daar doen is te laat.
Je vraagt je af wie maakt het verschil? De anonieme mannen op de foto of Irene, zonder organen meer, maar met haar mooie eeuwige kinderlijke lach? 

Ik schreef gisteren onder de titel ‘Kindermoordenaars uit verschillende culturen’ over het achtjarig Jemenitische bruid die tijdens haar huwelijksnacht door seksueel geweld om het leven is gebracht. Een paar minuten eerder had ik een foto van het meisje gezien en op facebook gedeeld. Die link werd weer door FB-vrienden verder gedeeld. Ik zag hetzelfde verhaal met een andere foto. Een foto en een verhaal dat ik maanden geleden er aandacht had besteed. Ik wil helemaal niet tasten aan de ernst van de zaak want die blijft. Mijn vragen over cultuur en religie en dat de staat zulke huwelijken toestaat blijven van kracht, als een paal boven water. Alleen ik ben bang dat we met zijn allen een foto van een meisje hebben verspreid, een meisje dat MISSCHIEN helemaal niet Jemenitisch is, helemaal geen achtjarige bruid is geweest en helemaal niet vermoord is. Ik hoop dat we met zijn allen ongelijk hebben en dat ze bij haar ouders dolgelukkig leeft. Maar goed, de aandacht van de zaak is gemaakt, terecht of niet terecht. We waren met zijn allen overdonderd door dat nieuws. We hebben ons geuit op de achterlijke gewoonten van bepaalde culturen en religiën. Een dergelijke gruwelijkheid heeft met de mens en zijn zieke geest te maken. Natuurlijk is cultuur en religie een goede grond die bepaalde dingen toestaat maar het is uiteindelijk het individu dat uitvoert. In onze westerse culturen gebeuren regelmatig van die gruwelheden. We moeten Robert M, de kinderverkrachter en handelaar in kinderporno had ruim tachtig kinderen tussen 1 en 3 jaar verkracht. Gelukkig zonder dodelijk gevolgen. Ik schreef een essay over die zaak in Letter&Geest van dagblad Trouw over het leed van de ouders een van de slachtoffers van Robert M. Robert M’s daden hadden niets te maken met zijn religie of cultuur. 

En die Oostenrijker die zijn dochter 24 jaar in een kelder had opgesloten en kinderen van haar baarde handelde ook niet volgens zijn cultuur of religie.
Het tweede deel van mijn verhaal over de drie vermoorde zonen door hun eigen vader dat niet zo veel reacties kreeg, is wel een rotsvast feit, zonder foto’s. En dat verhaal bleef toch in mijn hoofd malen. Hoe een man tot een dergelijk besluit kan komen. Hoeveel tijd gaat vooraf. Hoe durft hij zelfs het idee te hebben om zijn kinderen van het leven te beroven? Ik denk dat zijn daad niet het resultaat van een blinde woede was maar een wraak is geweest. Wraak op zijn eigen partner, de moeder van zijn kinderen. Hij offerde dus het aller mooiste en liefste van het leven, het leven van al zijn kinderen en van zichzelf voor de wraak op zijn (ex) geliefde. Misschien hield hij tot op het laatste moment van haar maar dat hun relatie zodanig verziekt was dat er geen terugweg was, dat hij die stap nam en die onmenselijke brute daad uitvoerde. Ik weet het niet. Ik kan wel gissen. Ik moest aan het toneelstuk Othello denken, van Shakespeare, wanneer Othello zijn geliefde vrouw Desdemona om het leven brengt en een monoloog houdt, terwijl ze slaap. Zou de vader uit Schoonloo een monoloog voor zijn kinderen hebben gehouden en zijn liefde had geuit. Had hij hen eerst slaappillen gegeven zodat ze geen pijn voelden of protesteerden. Zou hij tot op het laatste moment twijfels hebben gehad? Zou hij gehuild hebben. Hoe vaak zou hij hen gekust en geknuffeld hebben, voor hij hen dode? Heeft hij eerst de tweeling van 10 omgebracht hebben en dan rustig de tijd had genomen om alleen met de jongste van twee gepraat te zijn? Feit is, hij en de drie zonen zijn weg, voorgoed. Ze komen nooit meer terug. Ze blijven wel de moeder achtervolgen, misschien ook niet. Ik weet het niet. 

Kindermoordenaars
Je staat voor zes uur in de ochtend op. Onderweg naar de wc neem je de smartphone mee. Je kijkt op facebook. Het eerste wat je ziet is een foto van een meisje in bruiskleding. Je denkt: ‘wat een mooi bruidmeisje’. Je hebt nog niets gelezen. Je ziet dat de foto bij een link hoort, een link die door een FB-vriend is gedeeld, met commentaar in het Arabisch. Je leest dat het meisje door seksueel geweld op haar huwelijksnacht, door haar veertigjarige bruidegom, om het leven is gekomen. Je ogen raken vol, je kan niets meer lezen. Je zit machteloos. Het enige wat je kunt doen: deel de link. De link met de foto van dat mooie achtjarige meisje delen. Je sluit je telefoon. Je trekt door. Je hoopt dat je wat je las niet waar kon zijn. Dat je elk vuil door het doortrekken ongedaan kon maken. Je gaat je scheren, douchen en de blik van de kleine bruid blijft op je netvlies hangen. Je begin je weer af te vragen over wie de schuld zou hebben. Wie heeft vuile handen? Is dat een achterlijk cultuur die het huwen van een achtjarig meisje toe laat? Zijn dat de wetten van het land? Op welke gronden zijn die wetten gebaseerd? Wat is de rol van de religie in die wetten? Voor alle duidelijkheid: het door seksueel geweld vermoorde kleine bruid is  een Jemenitisch meisje. 

Je gaat aan tafel, je ontbijt en je slaat de krant open. Je leest: een vader van 47 jaar doodt zijn drie zonen (een tweeling van 10 en hun halfbroer van 2) en zichzelf. Hij heeft alles voorbereid, dus met voorbedachten rade. Hij plande dat zijn melding bij de school en van de moeder van de kinderen simultaan aankwam.
Je fantasie gaat verder en je denkt wat zou hij de kinderen verteld hebben? Zou hij hen over zijn financiële en relationele problemen hebben verteld? Zou hij hen verteld hebben dat ze samen op een eeuwige reis gaan om deze vuile wereld voorgoed te verlaten. Zou hij hen voorgelezen hebben, paartjes gespeeld, gelachen geknuffeld? Wat zou hij aan de tweejarige verteld hebben, gekust? Geknuffeld? Gehuild? Gefluisterd? Het zijn allemaal vragen die door je hoofd razen. Of zou hij over hun moeder(s) verteld hebben. Dat hun moeder een deugniet iemand is. Zou hij haar zwart hebben gemaakt? Zou hij haar hebben vergeven? Zou hij ook haar wilde vermoorden, haar meenemen naar het hiernamaals? Of wilde hij dat niet omdat ze de problemen mee naar de hemel zou nemen en daar voor eeuwig hem martelen?
Met die vragen in je hoofd ga je naar buiten, je laat je kleine hond uit. Je laat de regen zijn eigen gang gaan, want je kunt het gedrag van de regen niet veranderen. Je kunt hooguit een paraplu gebruiken.
Je probeert alles te vergeten wat je hebt gelezen. Je gaat naar je werk. Je zet er een glimlach op. En je roept: goedemorgen allemaal. Je hoopt op een mooie productieve dag. Je weet dat de kleine Jemenitsche bruid en de drie zonen uit het Nederlandse Schoonloo deze dag niet zullen beleven.
     

In Sinaï woedt een oorlog, tussen de moslims onderling. Het Egyptische leger, een moslimleger, voert daar de grootste militair operatie, sinds de oorlog met Israel in 1973 tegen andere moslims, de djihadisten, die trachten van de Sinaï een thuis basis te maken, een enclave waar ze de Sharia willen toepassen. Ik lees in de krant dat ze van ver komen en hebben lange haren. Dat ze bruter en brutaler worden. Ze schieten iedereen dood die kritiek op hen heeft of in hun weg staat. Ze beschuldigen bewoners van Sinai, normale moslims, die elke dag vijf keer bidden en alle islamitische regels naleven dat ze géén goede moslims zijn.
Dat is, op zijn zachts gezegd. een dilemma voor de bevolking daar. Je zou je afvragen waar het heen gaat? Welke kant het ook mag gaan zal het veel slachtoffer opeisen. En oorlog brengt noot vooruitgang en ontwikkeling, alleen vernietiging en haat en bloedvetes. Het bizarre is dat bepaalde mensen, het doden, de vernielingen en de redenen die de oorlogen brengen, rechtvaardigen. Dat is blijkbaar de mens eigen en van alle tijden. En die mensen wonen en leven overal, ook in Nederland.
Hoe werkt de doctrine van een geloof of een ideologie op mensen? Wie zijn die mensen die in simpele dingen geloven? Spelen de economische, culturele, religieuze aspecten een rol? Of zijn het alleen mensen met simpele geesten?
Simpel of niet ze zijn mensen, hebben gevoelens, worden verliefd, raken gefrustreerd net als elk mens. Maar er zijn er die daarin extreem in gaan, tot het doden in staat zijn en de dood verheerlijken. En daar ligt de crux. De crux die eigenlijk niet mag komen maar wel opgevoed wordt, door mensen met geesten die niet simpel zijn. Mensen die intelligent zijn maar in het kwade en geweld geloven.
De wereld had in 1945 genoeg van geweld en oorlogen. De vernietigen van de tweede wereld oorlog liet bijna de hele wereld smachten naar vrede. Maar omdat het in de mens zit gaat de oorlog nooit voorbij.
In dezelfde krant las ik dat het ‘Manusje van alles bij Hitler, Rochus Misch, op 96 jarige leeftijd is overleden. De man die van alles deed bij Hitler, de laatste die bij hem was in de bunker voor hij zelfmoord pleegde. Misch vond alles wat Hitler deed goed. Hij twijfelde aan de vernietiging van de Joden omdat hij Hitler daar over nooit hoorde iets vertellen. Misch was verdrietig toen hij na zijn tachtigste ontdekte dat zijn echtgenote een Jodin was, dus automatisch ook zijn kinderen. Oeps!
Zouden onder de djihadisten Joden zijn, van Joodse moeders geboren zijn?
Mensen in het Midden-Oosten geven alle schuld, van alles, zelfs van hun diaree en verstoppingen aan Israel en Amerika.
De mens is zo fascinerend, zo leuk.