Obama zit in een spagaat. Dat blijkt uit de analyses na zijn besluit de aanval op Syrië uit te stellen tot na de goedkeuring van het Amerikaanse congres.
Een slimme zet voor een democraat die oorlog schuwt. Een president die op het punt staat gezichtsverlies te lijden.
En dan krijgen de poppen aan het dansen. De Syrische regering gaat achteroverleunen. De Syrische regeringsmedia gaan een heldhaftige taal slaan. Ze gaan, net als Saddam in jaren negentig van de 20^ste eeuw en de eerste jaren van de 21^ste eeuw deed, de overwinning claimen. Syrische media beweren dat het Syrische leger kan elke buitenlandse inmenging aan flarden schieten, daarom de Amerikanen bang zijn. Wat een walgelijke bluf taal. Maar niets is het Midden-Oosten vreemd, niets is de Arabische mentaliteit vreemd. Een Midden-Oosten gezegde luidt: ‘Kraai als een dappere haan maar het echt menen is, geef niet thuis.’
De opposities en de rebellen zijn teleurgesteld. Ook de Franse president teleurgesteld. Ik geloof dat zelfs Rusland en China zijn teleurgesteld. Waarom? Omdat ze nu even niet in het nieuws kunnen komen. Ze verliezen de kans om Amerika zwart te maken. Ze vinden het jammer dat Amerika geen (geld en levens) gaat verliezen, voorlopig niet. Misschien wordt Amerika net zo sluw als Rusland, China, Iran en de Arabische landen. Die landen laten Amerika het vuile werk doen en ze profiteren ervan.
Waarom lossen de Arabieren zelf niet hun problemen op? Ze hebben veel geld, grote mond en zijn “gelovig”. Ze verdedigen toch de beginselen van de islam?
Over de beginselen van de islam gesproken, schijnt dat die de schoonheid niet wil accepteren omdat de schoonheid zou schadelijk zijn. Een vrouwelijke moslim politica in Iran die een zetel won, in een gemeente dicht bij de hoofdstad van Iran, Teheran werd afgewezen omdat ze te mooi is. Blijkbaar moet een politicus lelijk zijn, is dat dan de norm of denkt men dat de schoonheid niet voor politiek bestemt maar voor bed, en dan liever een geheim bed. Misschien is die jonge mooie vrouw die een zetel won gewoon mooi is, zonder haar neus te verkleinen. Over neusverkleining gesproken gaan de Iraanse vrouwen (staat vandaag in artikel in de krant) massaal hun neuzen verkleinen om een rijke man te scoren. Maar ik weet niet of de rijke mannen in Iran alleen op kleine neuzen vallen. Misschien is dit een onderzoekwaard voor mijn heer de Hond om het uit te gaan zoeken onder de Iraanse mannen in Nederland?
Vanaf vandaag kan ik niet normaal kijken naar de Iraanse vrouwen, jammer! Ik ga eerst kijken of ze al dan niet een kleine neus hebben. 

Ben je literatuur liefhebber? Lees je veel romans, als je tijd hebt? Koop je romans en laat je die staan, voor de show? Of lees je graag in stilte? Heb je toevallig de romans Stoner van John Williams en De Man zonder ziekte van Arnon Grunberg gekocht, geleend? Dan wil ik je graag adviseren om die twee boeken niet in die volgorde, die ik hier noem, te lezen. Andersom graag. Waarom ik je dit advies geef? Onlangs heb ik namelijk vijf romans gekocht om ze tijdens mijn vakantie te lezen, die twee romans waren erbij. Ik ben met Stoner begonnen. Stoner is een hele goede roman. Dat beaamt Grunberg zelf, althans staat er een citaat van hem als reclame voor Stoner. Hij beweert dat het boek je leven gaat veranderen. Ik las dus Stoner als eerste en was erg onder de indruk. Eigenlijk wilde ik een paar dagen niets meer lezen. Maar omdat ik besloten had tijdens mijn vakantie niets te doen, niet te werken en ook niet aan het werk te denken begon het weer te jeuken. Zwemmen, wandelen en hardlopen langs de zee gaven me rust maar geen voldoening. Ik greep dus weer naar een roman. Omdat ook heel veel lof van de recensenten er in stond van: ‘Hoe kan Grunberg deze roman weer overtreffen’ en dergelijke. Even voor alle duidelijkheid. Ik heb de meeste romans van Grunberg gelezen en meestal met veel plezier en bewondering. Maar toen ik zijn roman De man zonder ziekte na Stoner van Williams las viel me erg tegen. Die twee romans zijn van twee verschillende kaliber. Natuurlijk mag ik ze niet met elkaar vergelijken maar toch, mijn advies is, ik herhaal: als je die twee roman hebt en wilt ze lezen, lees eerst De man zonder ziekte en dan Stoner (met ziekte;-). Je merkt dat Grunberg halverwege moe van het schrijven is en van het verhaal afrafelt. Ik heb geen moeite met afrafelen maar dan zeg ik rond het snel af en ga niet eindeloze door. Je merkt dat hij moe van het schrijven is en had vele pagina’s moeten schrappen. Blijkbaar durfde de redacteur niet tegen de grote Grunberg te zeggen: ‘zullen we maar dit of dat….’.

Zaterdag. Mijn lichaam vraagt, smeekt, om even langer in bed te blijven. Er is geen kracht die mijn lichaam uit bed kan schoppen. Ik blijf langer liggen dan normaal. Met de ogen dicht tel ik de uren die ik in bed heb gebracht; zes en half. Ik schrik. De hond moet uitgelaten worden. De blaas moet geleegd worden enzovoort. Onder protest gaat mijn lichaam uit. Ik trek iets aan. Buiten is net een bui geweest. Nat is de grond. De bladeren trachten de regendruppels van zich af te schudden. De bloemen doen het zelfde en de hond telt zijn linker poot omhoog. Het gras dat zijn straal ontvangt zuipt, hopelijk niet dood.
De wolken, de zwarte wolken, haasten zich. Ze zijn vol als de uiers van een koe in de vroege ochtend. Ik zeg tegen de hond dat we ons moeten haasten. Het is meer om mezelf ervan te overtuigen dan de hond. Met stevige stappen zetten we de terugkeer richting huis. De laatste stappen gaan sneller, we voelen de natte adem van de wolken in onze nek. De sleutel glijdt soepel in de sleutelgat en de deur slaat open.
Als hij weer dicht is en ik de hond van zijn tuig bevrijd hoor ik de hemel in elkaar storten. De wolken kregen een wolkbreuk, een miskraam. Zonder bloed. Ik juich en kijk naar het water waarop de regen danst, ontploft.
Het ontbijt, altijd dat ontbijt. Waarom moeten we eten? Weer eten. Zonder gezeur, wel met een zucht, vul ik de waterkoker en zet hem in zijn contact. Het water kookt, het brood dat ik eerder uit de vriezer haalde is ontdooit.
Er wordt gesmeerd, thee gedronken en hapjes gegeten. En de krant ligt open. Eten en lezen gaat soms moeilijk maar het gaat. De dikke krant, interessant maar je kunt niet alles lezen, helaas. Ik kies dan voor een paar stukken die met gevoel geschreven zijn, lieve poëtisch en bevlogen.
Natuurlijk is het niet smakelijk als je bij het ontbijt naar de foto van een jonge kijkt, naakt bovenlichaam ingesmeerd met witte zalf tegen de brandwonden die een Syrische brandbom veroorzaakt heeft. De hap twijfelt in je keel, je gaat bijna kokhalzen. Maar je slikt door. We zijn aan alles gewend, ook tijdens het eten.
Je reist door alle facetten van het leven, in de krant. Kom je dan vrolijker uit? Nee. Wijzer? Weet ik niet. Maar het hoort bij het leven. Ja, het lezen van de krant hoort bij het leven. Je kunt het ook negeren.
Je wil iets mooie van je zaterdag maken. Je wil gaan hardlopen maar komt een telefoontje tussen door en je moet wachten. De hond moet medicijnen krijgen tegen wurmen. Pffff. Daarna heb je geen zin om te gaan rennen. Je wil naar de stad, de Uit Markt bekijken maar je twijfelt. Een stimulans om te fietsen ipv hardlopen. Dan heb je je dagsport gehad.
Waarom is de onrust? Ja, je had je lichaam moeten uitrusten. Je had naar haar kreten moet luisteren. Nee, maar dat doe je niet. Koppig als altijd. Ook een fijne dag...

Dit is een Koerdische gezegde, een cynische over de wanhoop. En dit gezegde is van toepassing (weer, of nog steeds sinds decennia) op de huidige situatie in het Midden-Oosten in zijn geheel maar specifiek op Syrië. 

‘Syrië, moet weten dat ze de rode lijn niet mag passeren.’
‘De rode lijn is het gebruik van chemische wapens.’

‘Niet alleen het regime van Syrië maakt zich schuldig aan misdaden tegen de menselijkheid maar de rebellen doen het ook, misschien nog erger.

‘Er zijn chemische wapens gebruikt.’
‘Het regime van Assad heeft het gebruikt.’

‘Er zijn aanwijzingen dat de rebbelen hebben de chemische wapens gebruikt.’  
‘VN moet het gebruik van de verboden wapens onderzoeken, uitzoeken en een schuldige aanwijzen.’
‘VN heeft geen toegang tot het gebied.’
‘VN was dichtbij de plaats van het gebruik van gifgas maar ze hebben niet gekeken.’

‘We moeten ingrijpen nu.’
‘We mogen niet ingrijpen.’
‘Geen sprake van…’
Enzovoort en enzovoort…
De diplomaten van de o.a. de vijf grote wereldmachten zitten ergens een glas whisky te drinken, te chatten en misschien een bezoekje aan een hoerentent brengen en komen dan met uitspraken.
Het Syrische volk voert een oorlog en er vallen slachtoffer bij bosjes.
Toch zag ik een paar dagen geleden een foto in dagblad Trouw van een zwembad in Damascus, de hoofdstad van Syrië, waar mensen heerlijk aan het ontspannen waren. Het kan zijn dat die gewone burgers zijn maar het kan ook betekenen dat ze militairen zijn die met verlof zich vermaken. Een sigaartje, een borrel en een hoertje, als een toetje.

Verrek, de laatste zin rijmt…

Op bepaalde punten blijft de wereld hetzelfde. Nu Syrië betrokken is bij het gebruik van gifgasbommen herhalen de reacties van de wereld zich van langgeleden over Irak. 
Toen in Irak op grote schaal chemische wapens in 1987 en 1988 gebruikt werden tegen Koerden zweeg de wereld, aanvankelijk.
Die zwijgzaamheid van de wereld gaf de Iraakse dictator het groene licht verder zijn despotisme uit te oefenen. 
Hij werd gestraft maar hoefde niet weg. Dat was in 1991.
Nu, 18 jaar later, lees is dat Assad, de dictator van Syrië, moet gestraft worden maar hoeft niet weg.
In de jaren negentig kon de democraat Clinton geen vuist maken tegen Saddam. Dat veranderde na de komst van Bush jr vooral na 11 september 2001. 
Opeens moest Saddam weg. Het leek eerder op een persoonlijke vete dan op een standpunt van een staat tegen het gebruik van chemische wapens, die er niet meer waren, vernietigd. 15 jaar na het gebruik van chemische wapens werd Saddam toch nog van de troon gehaald en later opgehangen.
Nu Assad, de man van dezelfde partij als Saddam lid was (de Arabische nationalistische partij Baath), die al heel lang aan de macht is, die de vriend van Sovjet en China maar ook van het westen was, nu van Rusland, China en Iran en misschien in het geheim van nog meer landen. 
Hoe lang gaat het duren tot de wereld ingrijpt? Niet dat ik zit te trappelen op de komst van een extreem islam regime in Syrië want die tak krijgt steeds meer macht.
Wat ik deze keer wel opvallend vind is dat de Nederlandse linkse partijen die toen tegen een ingrijp in Irak waren nu juichen voor het militaire ingrijp. 
Waarom? Heeft iemand een antwoord?
Tot het juiste antwoord komt is de bevolking in Syrië misschien gehalveerd en de overblijvenden een kolossale hekel hebben aan de hele wereld, misschien niet helemaal onterecht.