Zaterdag is warm. Hier en daar raakt een wolk gefrustreerd en kan zijn water niet boven de stad spuiten. Door de warmte maak ik een korte wandelroute. Temeer reden om lopend, met Ozzy, het oude hondje, naar het winkelcentrum te gaan. Op het plein ga ik tussen twee oude mannen zitten. Aan de linkerzijde houdt de oude man zijn klein hondje vast. Beide hondjes kijken elkaar aan. De neuzen bijna tegen elkaar. Mijn hond gromt en gaat in verdedigingspositie staan. De man wordt door zijn vrouw gesommeerd te gaan. Mijn hondje kijkt ze na. De oude man aan mijn rechterzijde, een forse dikke blonde man met een geelachtig gezicht draagt een pet op en zegt:'Honden zijn net mensen. Ze kijken elkaar en wachten wie het eerst knippert met de ogen.' Ik probeer een gesprek te mijden maar hij blijft praten en ik kink beleefd 'ja en hmmm'. Hij heeft het over het gedrag van de mensen waarom hij duidelijk maakt dat hij niet tevreden is. Binnen een paar minuten vertelt hij zijn geschiedenis en ik kijk in zijn blauwe ogen die klein lijken in zijn bolle gezicht. Hij is drieënzeventig, 52 jaar getrouwd, heeft twee kinderen van  51 en 44. Zijn kleindochter is 19 maar kleedt en gedraagt zich netjes. Hij heeft een herseninfarct overleefd en zijn vrouw een grote hartoperatie. Op zijn 15de kwam hij naar Nederland, hij is een blonde Spanjaard. Zijn half Italiaanse vrouw komt met haar rollator van de winkels en gaat tegenover ons zitten, op haar rollator. Ze vult het verhaal van haar man aan en als ik een vraag stel verstaat ze me niet omdat haar rechteroor doof is. Ik excuseer me en loop terug met het hondje. 

Onderweg zit ik op een bank en staar naar het water. Er loopt een vrouw met een zwarte lange jurk. Ze draagt een witte colbert en een witte hoofddoek. Ze loopt samen met haar dochter die tussen twaalf en viertien jaar zou zijn. De dochter is zomers en modern gekleed. De vrouw groet me en zegt of alles oké is. Ik antwoord enigszins verbaasd maar beleefd. 

'Ik zie u vaak met uw hond lopen. Gaat goed?'

'Ja, natuurlijk. Altijd met deze lieve vriendelijke hond.'

'U bent toch die schrijver, de dichter?'

Ja, ik ben die'

'Ik ken u van heel lang geleden.'

'Uit universiteit? Was u een studente van me?'

'Nee, nee. Ik maakte radioprogramma's en heb u een keertje geïnterviewd'.

'Ah, oké. Dat kan.'

'U bent toch vluchteling en moslim.'

'Ja, dat was ik.'

'Bid u niet?'

'Nee. Nooit gedaan.'

'Dat is jammer.'

Ik wil zeggen dat het jammer is dat ze zich met mijn (on)geloof bemoeit. Ik wil zeggen dat het jammer is dat zij haar mooie zwarte krulharen moest verbergen. Ik wil zeggen dat Allah niet zo kinderachtig is en Hij zou vrouwen niet gesluierd wil zien. Ze gaat door en zegt dat de regels van de islam belangrijk zijn en die moeten nageleefd en gerespecteerd worden. Ze vraagt of mijn familieleden wel praktiserend moslim zijn. Haar dochter begint de bemoeienis van haar moeder vervelend te vinden en begint zich te schamen. Ik wil aanvankelijk het gesprek mijden maar mezelf kennende wordt mijn hoofd snel heet en alle diplomatieke kanalen gaan op slot. Ik vertel dat ik uit mijn Koerdische dorp gevlucht ben omdat moslim straaljagers mijn dorp bombardeerden en ik naar Bagdad ben gevlucht. Ik vertel haar dat ik daar regelmatig door Arabische moslims in elkaar ben geslagen. Ik vertel dat het de moslims waren die chemische bommen op de Koerdische stad Halabdje gooiden en duizenden slachtoffers maakten. Ik vertel dat alle Arabische en Islamitische staten achter die bombardementen van Saddam stond en er geen Arabische of Islamitische land hiertegen protesteerde. Ik vraag haar waarom doen de moslims dat? Waren die Koerdische kinderen, vrouwen en bejaarden vijanden van Allah, ze waren toch ook moslims? 

Ze ziet dat de wond diep bij me zit. Ik zeg op een vriendelijke toon dat ik goede dingen doe, dat ik mensen help en dat ik nooit iemand kwaad wil doen, zelfs de vijanden niet. Zou dat niet voldoende zijn voor Allah om mij in het paradijs te accepteren?  Ze herhaalt dat er regels zijn en die moeten nageleefd worden. We stoppen met die discussie en ik vraag naar haar gezondheid. Ze zegt dat ze herstellende is van een hartoperatie die ze ruim twee maanden eerder onderging. Ze begint te klagen over waarom haar dat overkwam. Ik zeg: 'waarom moest die lieve voetballer Nouri van 20 jaar die dat overkomen (Nouri is bijna nu hersendood)? Welke kwaad heeft Nouri gedaan? 

Ze staart in de leegte, in de verte. Haar dochter vraagt om te gaan. Ik wens ze een mooie dag toe. Ze loopt weg, langzaam. Aan haar loop zie ik dat ze twijfelt. Misschien heeft dat te maken met haar operatie. 

Thuis lees ik de afwijs brief van het Nederlands Filmfestival waarin ze geen reden geven behalve dat er 500 inzendingen waren en ze slechts 230 geaccepteerd hebben. Ik besluit om de film verder nergens heen te versturen. Het is een lijdensweg. Je vult zo veel formulieren in, je besteedt zo veel tijd aan en je wacht zo lang in de stress tot je een korte afwijzing krijgt. Dus ik maak de film openbaar. Ik stuur hem ook via de messenger naar bepaalde mensen die niet vaak op FB of linkdin zitten. Een van die mensen, een Koerdische vriend, reageert meteen door een "grappig" filpmje naar de groep te sturen. Een derde verlaat meteen de groep. De lieve man stuurt weer een "grappig" link naar de groep. Nog een derde verlaat de groep. De man was in 1976 naar Nederland gekomen. Ik bel hem voor hij niet weer een "grappig" link stuurt. Ik vraag of hij de film gezien heeft. Hij weet niet eens dat de link een film bevatte. Ik zeg: luister vriend, ik heb je aan die groep toegevoegd omdat je Nederlands verstaat en uit dat gebied komt en mijn achtergrond kent. Ik wilde van jou feedback krijgen maar je stuurt alleen maar "komische" links naar iedereen waardoor bijna de hele groep vluchtte. Hij bied zijn excuus en zegt: waarom zei je dat niet eerder.' 

Pfffff, dat is humor. 

Mocht je mijn film nog niet gezien hebben, kijk dan:  

https://vimeo.com/217850129

Wees voorlichting er mee, kijk en luister aandachtig....

Je mag ook feedback geven maar niet door een grappige link te sturen:) 

'

Op de weg langs het kanaal waar ik dagelijks loop, hardloop of fiets kijk ik voorzichtig om geen slak te doden. De slak is, volgens mij, het enige dier zo die zijn huis op zijn drug draagt en op avontuur gaat. De slak is ook dapper maar dapper zijn betekent soms dom, dat je onnodig de weg opgaat om vermorzeld te worden. Ik denk dat de slak een eenzame die is want ik zie nooit een paar samen de weg opsteken. Een slak gaat altijd alleen op weg, en het oversteken van de weg is een grote levensgevaarlijke avontuur voor de slak. De kans dat de slak de twee meter brede weg veilig kan afleggen is minder dan vijf procent. Toch haast de slak zich nooit, hij is nooit gestrest en laat zich niet opjagen. Wat dat betreft is hij de meest eigenwijze dier op aarde. De kadavers van de slakken liggen verspreid op de weg maar levende rustig kruipende slakken oversteken de weg, vooral in de ochtend.

Ik las dat er vele tientallen soorten slakken zijn. De meest bekende soorten zijn de huisjesslakken en naaktslakken. Tijdens het (hard)lopen en fietsen dwingen die slakken me na te denken. Ik denk dan bijvoorbeeld of de slakken ook een soort geloof of religie hebben. Toen de almachtige hen schiep gaf Hij ze de verschillen die Hij aan de mens gaf, in de sterkte van het geloof. Zijn er agressieve gelovigen onder de slakken en ook milde. Zijn er slakken die insect plegen, anderen onder druk zetten, elkaar bedriegen en elkaar opeten. Van het laatste is het zeker: slakken eten elkaar op. Maar de slakken, net als alle andere dieren, martelen elkaar niet, lichamelijk noch geestelijk. Ze doen elkaar geen pijn omdat ze de ander pijn willen doen. Ze doden elkaar om te overleven maar pesten kennen ze niet.

Ik blijf me wel afvragen wat het nut is van de slak. Wat wilde de schepper met het scheppen van de slakken bereiken? Dat de slakken oorspronkelijk in de zeeën en oceanen leefden en er als voer voor andere soorten dieren dienden kan ik me iets bij voorstellen maar waarom? Zijn de slakken geschapen om hun huis op de rug te dragen, een beetje gras of aas eten en eenzaam op de wegen plat getrapt worden. Ik begrijp de logica niet maar er zijn meerdere logica's die ik niet begrijp.

Ik ben blij dat de president van Amerika Donald Trump niets van de ontmoeting van zijn zoon Donald Trump met de Russische advocate wist. Ik ben blij dat zijn zoon die ontmoeting een etage lager dan die van zijn vader had gepland. Ik ben blij dat Amerika uiteindelijk door een succesvolle en rijke familie bestuurd wordt. 

Ik ben blij dat Trump en Poetin elkaar hebben gevonden. Ik ben blij voor de mooie handdruk tussen beide heren en vooral ben ik blij met die blik in hun ogen, de veel betekende blik. Ik ben blij dat de twee heren de wereld beter en veiliger gaan maken. 

Ik ben blij voor de bevrijding van Mosul. Ik ben blij voor de Kalief Ibrahim Abu-Baker Al Bagdadi die eindelijk van zijn verdiende 72 maagden gaat genieten.

Ik ben blij dat niet alleen de bevolking van het zwarte Afrika richting het noorden komt maar ben net zo blij voor de grote ijsberg op de sneeuw witte Antarctica die eindelijk besloten heeft afscheid te nemen en de wijde wereld gaat intrekken, richting het noorden. 

Ik ben blij dat ik een burger ben geworden van een land waar democratie regeert. Ik ben blij dat ik in een land woon waar een rechter geldboete geeft aan een school die niets kon regelen voor twee Marokkaanse schootkindjes die op de schoolfoto wilden maar door offer-feestvieren niet op school konden. Ik ben blij voor die school in Den Haag die niet 10.000€ maar slechts 500€ moet betalen. 

Ik ben blij voor de vader van Insiya die van zijn dochtertje, die hij ontvoerd heeft, geniet en dat hij niet aan NL mag geleverd worden. Ik ben blij voor de moeder van Insiya dat ze zo veel steun en media aandacht krijgt. Ik ben blij voor haar omdat ze de hoop koestert om om zich met haar dochter te herenigen. Ik ben blij voor Insiya, het driejarige meisje dat ze zo veel levenservaring beleeft dat ze ooit in een mooi boek of in een film kan verwerken.

Ik ben blij voor de nagellak-actie van Tijn die meer dan een miljoen euro ophaalde.

Ik ben blij dat het met iedereen zo goed gaat. 

Ik ben zo gelukkig dat ik me eenzaam voel, verschrikkelijk eenzaam in mijn troon, op de top van het geluk.

Van een FB vriendin krijg ik een link uit de digitale Telegraaf. Ik citeer: 'De politie van Vaticaanstad is afgelopen maand binnengevallen in het huis van de secretaris van een van de belangrijkste adviseurs van paus Franciscus terwijl er een homoseksuele orgie aan de gang was. Dat meldt de Italiaanse krant Il Fatto Quotidiano. Er zouden ook drugs zijn genuttigd op het intieme huisfeestje.  Omdat buren hadden geklaagd over lawaai, besloot de politie in te grijpen. Ter plekke bleken diverse mannen seks met elkaar te hebben.

De priester werd opgepakt en is ondervraagd. Het appartement behoorde tot de secretaris van kardinaal Francesco Coccopalmerio. Zijn departement is mede verantwoordelijk voor onderzoek naar seksueel misbruik door klerken.

Volgens Il Fatto Quotidiano zou de paus woedend zijn geweest toen hij het nieuws vernam. De krant suggereert dat hij wellicht Coccopalmerio gaat verzoeken met pensioen te gaan.'

Einde citaat.

Waarschijnlijk hebben de onderzoekers naar seksueel misbruik door klerken bepaalde details gelezen die hen stimuleerde intiem met elkaar om te gaan, dat ze gevoelens begonnen voor elkaar te krijgen en begrip voor de klerken. Misschien hebben ze een paar van die misbruikte kinderen en de klerken bij elkaar gebracht om ze met elkaar te verzoenen door de zaak re reconstrueren. Misschien is het tijdens de reconstructie die ze daadwerkelijk hebben uitgevoerd tot conclusie zijn gekomen dat ze allemaal zo vreselijk van god houden dat ze met hem één willen worden, dus in elkaar gaan. En mannen kunnen in elkaar gaan alleen via de anus en de mond. Om de combinatie van deze twee penetraties te uitvoeren kan alleen plaatsvinden via de bekende missionaire stand. Echter moet daarbij de onderliggende man, de man die zijn anus gebruikt, erg lenig zijn en is het misschien daarom dat ze drugs gebruikten om dat te versoepelen? 

Arme klerken, priesters en kardinalen. Ze hebben het moeilijk. Ze moeten het met de liefde van god doen. Ze moeten dat ook erg stiekem doen. Seks met vrouwen is niet mogelijk, althans niets als je een positie dicht bij god wil bemachtigen. Waarschijnlijk worden de vrouwen gereserveerd voor moslimmannen die in het hiernamaals er los op kunnen gaan. 

Ik vraag me toch af, ondanks het feit, dat geen schandalen bij hoge moslim geestelijken, openbaar zijn gemaakt of zij die praktijken ook gebruiken. Het moet, denk ik, haast wel. Als de orthodoxste joden het doen, als de priesters het doen waarom zouden de imams en de Mullah's niet doen. Of concentreren die zich alleen op vrouwen? Gezien het feit dat er vele verhalen de ronde doen dat de Arabieren uit Saudie Arabië en de golfstaten erom bekend zijn dat ze liever met jongens doen dan met vrouwen wil zeggen dat de homofilie daar ook aanwezig was en daarom werd die in de Koran verboden net zoals in andere heilige boeken die de Koran zijn voorgegaan.

Stel je voor dat het hiernamaals bestaat en dat daar alles mag. Ik ben dan benieuwd hoeveel mannen uit de kast komen. Het wordt dan een echte massale en kolossale homo orgie waar mannen uit alle geloven elkaar niet meer via het vizier van een geweer zien maar het vizier dat zich naar de anus van andere gelovige mannen gaat verleggen. Ik ben benieuwd naar de opluchting van die priester die onlangs opgepakt is en hoe hij opzoek zou gaan naar bijvoorbeeld ISIS strijders. Niet om hen te laten bekeren maar een seksuele relaties aan te gaan.

De kans bestaat dat het hiernamaals niet toegankelijk zou zijn voor gematigde hetero's, mannen en en vrouwen. Want ik ben bang dat de almachtige en zijn mannen tot de conclusie komen dat het experiment met Adem en Eva is mislukt. Dat ze alles terugdraaien...

Ik weeg 88 kilo en dat zijn tien kilo's te veel, te zwaar. Er zijn er die beweren dat een paar kilo's extra op een respectabele leeftijd geen kwaad kan, juist goed voor je weerstand. Het zal allemaal wel maar als ik naar de combinatie buik en lichaam kijk wil ik die buik laten stofzuigen , hem transformeren van een berenbuik naar een platte buik. Ondanks het feit dat hij een knuffelbuik is zie ik mijn buik als de spelbreker. Hij verbergt namelijk mijn buikspieren door de vetten die alleen maar ziektes kunnen bevatten en veroorzaken. Hij geeft mijn lenige gespierde atletische lichaam een nare look. Natuurlijk als ik zo iets zeg kijken mensen met een bepaalde blik naar me, schudden het hoofd en zeggen:'wat zeur je nou man, je ziet er hartstikke goed uit voor iemand in de tachtig'. Precies, ja. Voor iemand in de tachtig. Ja, dat wordt lachen als ik, wanneer ik de tachtig bereik, zo een gesprek mag voeren. Ik geloof niet dat ik de tachtig zal halen. Als ik mijn gezondheid analyseer en alles op een rijtje zet dan is het bereiken van tachtigjaar onmogelijk blijkt. 

Laat ik maar met het hoofd beginnen. Toen ik een jaar of acht was werd ik achtervolgd door horde jongens. Ik kon ze allemaal onmogelijk aan dus ik zetten op rennen. Ik werd met stenen bekogeld en raakte er een mijn achterhoofd. De steen kleef mijn achterhoofd. Als mijn tante niet op dat moment me zag en mij niet had behandeld was ik zeker doodgebloed. Het litteken in mijn hoofd is nog diep, je kunt de top van je vinger erin verbergen. Ik overdrijf niet. Gelukkig wordt de gleuf afgedekt met haar. Wat hoofdhaar betreft ben ik gezegend. Ik heb dik haar van mijn moeder geërfd. Nu dat het haar langzaam dunner wordt zal de gleuf in mijn achterhoofd te voorschijn komen. Mijn hoofd is eigenlijk vervormd. Dat kwam namelijk door de kinderarbeid. We vluchtten van ons door Koerdisch dorp naar Bagdad en daar hadden ze geen sociale uitkering of kinderbijslag. De kinderen moesten werken anders stond de ondervoeding op de loer te kijken. Op mijn tiende jaar werkte ik. Ik moest een zware wijde mand op mijn hoofd dragen waarin een soort pizza's in stonden. Daarmee liep ik door de markten en winkelstraten van Bagdad. Ik werd regelmatig bestolen. Want ik was klein. Met mijn volle mand op mijn hoofd kwam ik tot het midden van een gewone volwassen en sommige van die vond het leuk om zo maar een pizza van de mand, van die kleine jongen, te pikken. 

Het dragen van die zware mand maakte dat mijn hoofd, van boven plat werd. En als Koerd had ik al een platte achterhoofd. De Koerden hebben allemaal platte achterhoofd omdat ze in de wieg vastgebonden worden. De Koerdische baby's worden bijna vierentwintig uur per etmaal in de wieg vastgebonden. Ze kunnen geen kant op. Zelfs borstvoeding en poepen en plassen gebeurt in de wieg die van een "toilet" is voorzien. Ze worden af en toe gelucht maar dat mag niet baten, althans niet om een plat achterhoofd te krijgen. Daar ligt waarschijnlijk de oorzaak van het ongeduld en de heethoofdigheid van de Koerden. 

Dus ik heb een hoofd dat bijna de vorm van een kartonnen-doos heeft, met een gleuf. Daarnaast lijkt de rechterzijde mijn gezicht Nierop de linkerzijde. De linkerzijde van mijn gezicht is slap, de lippen zijn dunner, de neus is langer, helt naar rechts en ik heb een litteken bij mijn slap. Dat litteken is het verblijfsel van een ziekte dat één op de miljoen trof. En ik werd verkozen om die ziekte te kregen die zeer dodelijk was. De kans op overleven was trouwens ook één op de miljoen. Ik leef nog. 

Mijn oren kregen regelmatig klappen van de leraren die me sloegen niet ivm domheid of luiheid maar ivm mijn afkomst en onbuigzaamheid. Ik geloof dat het gesuis in mijn oren (ik hoor constant krekels zingen) is het gevolg van al die klappen. Mijn rechteroog kreeg toen ik een jaar of twaalf was een volle rechtse waardoor het een paar weken bloedde. En omdat ik niet van mijn vader mocht huilen wende ik er aan en heb veertig jaar niet gehuild. Dus het is logisch dat ik zeer droge ogen heb. Ruim twintig jaar geleden begon ik een leesbril te dragen. Mijn rechteroog was altijd sterker dan de linkeroog. Nu hebben de oogartsen ontdekt dat mijn ogen onderling de sterkte hebben gewisseld. Hierdoor hoef ik bijna geen leesbril meer te dragen. Yes!

Dit wordt een onderdeel van een voorstelling die ik in September ga uitvoeren.