De hele dag herinner ik me een examendag in Bagdad. Ik zat op vijf VWO. Het was de eerste dag van een zesdaagse examenweek. In Irak "werken" zes dagen per week en scholieren gaan zes dagen naar school, etcetera. Op die ochtend at ik een broodje kaas en dronk een kopje thee. Na een half uur met de examen bezig te zijn voelde ik me duizelig. Er begon iets in mijn buik te morren. Ik transpireerde. Ik wilde me op de examen concentreren maar het werd steeds erger en erger. Ik hief mijn hand op en vroeg de docent die de overzicht hield of ik dringend naar wc mocht omdat ik me misselijk voelde. Hij zag blijkbaar dat het erg was en zei oké. Ik rende de klas uit maar voor de deur braak alles uit. Er werd gebeld voor een ambulance maar een politieauto was sneller. Met de loeiende sirenes werd ik weg gebracht, op weg naar het ziekenhuis. In Bagdad waren in die tijd (1969) vier of vijf ziekenhuizen voor meer dan vier miljoen bewoners. De afstand naar het dichtstbije ziekenhuis was ministers tien kilometer. En Bagdad was altijd druk. In die drukte kon de politieauto geen vaart maken. Behalve dat ik een paar keer mijn hoofd uit het raam van de auto stak om het giftige voedsel in mijn maag tot op de laatste bittere geelachtige substantie te braken en aan de staat te geven botste de politieauto ook nog op een andere auto. Het was niet de gewoonte daar (misschien nog steeds niet) om te stoppen en formulieren te vullen. Verzekeren had geen zin. De politieauto reed verder richting het Ziekenhuis. 

Uiteindelijk tot ik in het ziekenhuis kwam was het ergste achter de rug. Ze gaven me een mengsel van suiker en zout zodat mijn maag schoon gespoeld moest worden. En inderdaad na de eerste teugen van dat vieze spul barste een fontein, ook door mijn neus, uit. 

Na die dag, in lange jaren, werd ik misselijk als ik maar de naam van kaas hoorde. 

Waarom ik vandaag dit gebeuren een paar keer moest herinneren? Waarschijnlijk omdat ik een satirische programma zag over de huidige situatie in Irak. Het programma liet hoe dom de Irakezen bezig zijn. Het is namelijk zo dat 250 kilo explosieven waren in Bagdad ontploft. Iedereen beschuldigde de regering van onoplettendheid. Hierna gaven de regering functionarissen, politici, de pers en de onderzoekers naar het incident een hond de schuld. De naar explosieven zoekende hond die op die dag dienst had zou niet deugen, hij zou sluw zijn en hij zou bewust de auto met explosieven door heeft gelaten. Maar de arme hond had zeven minuten lang bij de auto gezeten om aan te geven 'hier zijn explosieven'. Maar de begeleider van de hond liet de auto toe met alle gevolgen van dien. Niet de begeleider, niet de autoriteiten en beveiligers werden beschuldigd maar de arme hond.  Echt waar, dit is geen grap. 

Zo iets zou in het Koerdische gebied, in ("Iraaks") Koerdistan onmogelijk plaatsvinden. In Koerdistan waar onlangs de president besloot in september een referendum te houden voor de onafhankelijkheid van Koerdistan ligt hij nu onder vuur. Niet alleen de Irakezen zijn tegen het referendum maar Iran, Turkije, Syrië, de Europese Uni en natuurlijk ook Amerika. 

Als ik aan zulke onrechtvaardigheden denk word ik kotsmisselijk op alles en iedereen. Alleen ik kan niet braken, het gif wil niet uit, nog niet....

Familie kies je niet. je familie is je lot. Sommigen hebben geluk dat ze sterke genen erven anderen hebben pech omdat de kanker zich in hun DNA voort nestelt. Een goede vriendin is zo'n pechvogel. Omdat ik afgelopen weken erg druk had konden mijn herinner-cellen geen belletje laten rinkelen om even te gaan bellen. 

Toen ik vanmorgen terugkwam van het ziekenhuis ivm mijn slaapapneu (daarover schreef ik, voor mijn gevoel, zo vaak dat het uit mijn neus kwam maar helaas blijft het daar in de omgeving) krijg ik een telefoontje. De goede vriendin vertelde dat de operatie die over een week gepland was niet door gaat, niet hoeft. Ik riep meteen 'wat goed nieuws' maar ze riep met hetzelfde enthousiasme 'nee, helemaal geen goed nieuws'. Kortom ze legde het uit, in het Koerdisch en Nederlands door elkaar, dat ze grondig moet geopereerd worden. Ze moeten beide borsten en de baarmoeder verwijderen maar ze was blij dat de kanker haar darmen en andere ingewanden niet had aangetast. In ieder geval tot nog een licht puntje. Nog een licht punt is haar sterke mentale instelling en haar gevoel voor humor. Dat heeft ze blijkbaar ook geërfd. Toch hoorde ik aan haar stem dat er twijfels hebben zich geïnfiltreerd in haar sterke emotionele gesteldheid. Ze had het over god die blijkbaar de vrouw als bron van het leven en opvoeding straft, althans haar in de steek laat. Ik wilde zeggen dat de religie heeft ons geleerd dat god uitsluitend de mensen straft die Hij zelf lief heeft om de loyaliteit van Zijn geliefden te testen zoals hij dat met de profeet Jacob had gedaan. Maar ik vond de timing niet oké, zeker onder die opstandigheden. Daarnaast en bovenal vond ik te veel eer om eerst een god te creëren en vervolgens Hem de schuld van iets te geven waarmee Hij niets te maken heeft. Dat Hij, de zogenaamde almachtige, geen enkele macht over iets heeft. We moeten god niet de schuld van alles geven, we moeten niet partijdig zijn. Als we vanuit gaan dat god alles (alle soorten levens van mens tot bacteriën) geschapen heeft vindt Hij blijkbaar alles gelijk. Hij kan dan niet kiezen tussen kanker en de mens want beide zijn Zijn creatie. Maar dat Hij de kanker de baarmoeder én beide borsten laat veroveren vind ik een beetje te. Wat Hem daartoe drijft zullen we nooit weten. Het is een mysterie en dat moet zo blijven. Eigenlijk mogen we, volgens de religie, zelfs zulke vraag niet stellen want het hoort bij godslastering. 

Nu weet ik dat ik in de hel zal belanden. Dat mag, als ik maar voor de rest van mijn leven niet ga lijden aan vervelende ziektes die je lichaam of geest treffen. Die informatie kan geen enkele geestelijke vertellen. De wetenschap kan dat eventueel wel.

In de zomer komt de zon heel vroeg op. Ik word wakker, vóór vijf uur. Licht of géén licht, ik slaap overal en in alle omstandigheden. Het zijn namelijk de dromen of de gedachten die mij vroeg in de ochtend mij uit mijn bed schoppen. Van de dromen herinner ik me weinig, bijna niets. Dat geldt niet voor de nachtmerrie die me al een paar keer lastig valt. De nachtmerrie maakt zich zo vertrouwd waardoor wij het Stockholm-syndroom hebben ontwikkeld. Ja, ik ben gehecht geraakt aan mijn nachtmerrie, een heftige soort haat-liefde. 

Vroeg wakker heeft zijn voordelen. Je kunt filevrij rijden en in minder dan twee uur van Amsterdam in de buurt van Maastricht arriveren, ruim tweehonderd kilometer. En als je thuis werkt dan heb je uren voorsprong. Maar natuurlijk voor je aan het werk gaat ga je eerst de hond uitlaten. "Mijn hond" is klein en lief. Bijna de hele buur is verlief op hem. Hij houdt vreselijk van aandacht, aaien en knuffelen. Het maakt hem niet uit wie hem aait, als hij maar geaaid wordt. Bij het uitlaten zie ik een hele kleine gele bloem, eenzaam in een zee van groen. Het enige bloemetje in een lange rij struiken. Spontaan en gedachteloos pluk ik het gele bloemetje af. Ik krijg meteen spijt. Wat moet ik met het bloemetje? Even verder zie ik een mierenkolonie die hun zandheuvels op het voetpad hebben gestald. Ik leg het kleine gele bloemetje op de heuvels van de mierenkolonie in de hoop dat de mieren er wat aan zouden hebben. Wat? Geen idee. Het kleine bloemetje is vele malen groter van de mierenkolonie. Als de hond het ziet gaat hij snuffelen aan de mieren en ik ben bang dat hij ze opeet of opsnuift. Blijkbaar vind hij de geur van beide niet oké en gaat verder op het gras door zijn achterpoten zakken, naar de hemel kijken en een droge drol uitwerpen. Het woord relativeren overvalt me. Niet tijdens de blik van de hond richting de hemel maar wel toen hij met zijn neus aan de zandheuvels van de mierenkolonie snoof. Zo'n klein hondje is voor de mieren een reus. De mens is voor de hond een reus. Een olifant, vergelijken met de mens, is een reus. En hoe groot zal de schepper moeten zijn? Dat vroeg ik me af. Ik vraag me vanaf mijn zesde levensjaar al. Afgelopen tijd heb ik regelmatig gevlogen en in de lucht regelmatig de vraag gesteld of er één schepper is van het helemaal zoals de heilige boeken beweren. Als dat zo is moet Hij (misschien Zij) een gigantisch gevoel voor humor en drama hebben. Hij moet dan, ondanks zijn grote fantasie en creatievermogen, een groot kind zijn zoals Trump of de Noord Koreaanse Kim die ook van vernietigen houdt. 

Ik twijfel eraan dat het heelal door maar één schepper is gemaakt. Niet omdat het leven uit vele diverse wezens bestaat, variërend van bacteriën die onzichtbaar zijn voor het menselijke oog tot bijvoorbeeld giraffen en olifanten en daarvoor dino's. 

Als het verhaal van Adem en Eva klopt, het verhaal dat door alle religiën beweerd wordt, waarom zijn de mensen dan zo verschillend? Want als het verhaal klopt dan zijn we allemaal van en uit Adem geboren. Dan zou zelfs Eva uit Adam geboren zijn. Zij was immer een van Adam's ribben. En daar begon: 'Naai jezelf'. Wij zijn dus het product van incest. 

Kinderen die uit één en dezelfde man worden geboren kunnen geen verschillende kleuren en DNA hebben. Dat kan misschien wel maar dan hebben de heilige boeken niet verteld dat naast de enige bekende Eva die met een slang vreemdging de enige is die uit een rib van Adam gemaakt was maar dat er van alle andere ribben er verschillende Eva's zijn gemaakt. De schepper zou dus Adam en alle Eva's uit het paradijs hebben verbannen, niet naar dezelfde plek waar Adam met zijn vrouwtjes zijn gang kon gaan maar hij moeite moest doen om hen op te zoeken en te vinden. Dit zou een verklaring kunnen zijn voor de laatste wetenschappelijke ontdekking die beweert dat de mens, de oer mensen bevond zich eerst in Marokko, duizenden jaren eerder dan de andere oermensen elders. 

Het is niet mijn bedoeling om het Marokkaans feestje te verpesten.

Het ochtendlicht dringt zich in mijn kamer. Vijfuur is een paar minuten oud. Er is geen hinder op de weg naar de wc. Met halfgesloten ogen kijk ik naar mijn telefoon. In de ochtendberichten zit gif, veel gif in letterlijke en figuurlijke zin, met als gevolg dood en verderf. Maar als je het op afstand bekijkt en probeert het gif zelf niet te nemen dan valt het mee, sterker nog je kunt er om lachen. Geen leedvermaak. Relativeren en humor, relativerende humor of humor die relativeert zijn broodnodig voor het overleven.

Het eerst bericht, met gif, komt uit Koerdistan. Een FB vriend meld dat er velen ziek zijn geworden en er tientallen doden gevallen in een vluchtelingenkamp. Onhygiënische omstandigheden die gif produceren zou de oorzaak zijn. Ik ben vorig jaar september in zo'n kamp geweest en kwam tot de conclusie dat die mensen daar over ijzersterke magen beschikken en als ze toch nu bezweken dan is de concentratie van rotheid in voedsel moet erg hoog zijn. 

Het tweede bericht is van een collega dichteres. Ze schrijft over een kennis van haar die goed op weg is naar het licht van de hemel waardoor onvermijdelijk het aardse leven, binnenkort, zal moeten verlaten. De kennis van mijn collega dichters is een lid van een woongroep die het voedsel schuwen en proberen alleen van licht, lucht, muziek en liefde te leven. Op de foto die ze me stuurt zie ik vier zeer vermagerde mensen die muziek spelen, de meeste blazen op muziek instrumenten. Het lijkt er op of ze hun leven in het licht blazen cq spugen. De sekte groep komt in het nieuws omdat er een van hen (inmiddels de derde) is gestorven. Dat is niet bijzonder want als je niet eet kan je er gif op in nemen dat je niet van licht, lucht, muziek en liefde kunt leven. Maar wat wel bijzonder (zou moeten zijn) is, is het feit dat de vrienden van de dode geen enkel acht namen door de dood van hun kameraad. Moet is dat interpreteren als jaloezie? 

Na zulke berichten kan je niet terug naar bed om lekker te slapen terwijl de zon door het raam schijnt. Je gaat naar beneden en raapt de krant van de deurmat op. Een foto van vier partijleiders met sombere gezichten. Het lijkt of ze gif hebben ingeademd. Notabene verlaat de GroenLinks leider, voor de tweede keer, het gezelschap. Hij ziet geen brood in voor de migranten in de formatiegesprekken. In een flits denk ik waarom zo veel partijen, waarom niet als Frankrijk bijvoorbeeld. Zijn soms onze partijleiders beter dan die van Frankrijk, van Macron bijvoorbeeld?

Ik gooi de krant op de tafel en zet de tv aan. Daar wordt vertelt dat de gasten van een Grieks bruiloft in Nederland vergiftigd zijn. Gelukkig geen doden. De oorzaak: het eten van bedorven kip. Ik denk meteen: het zou toch niet waar zijn dat de organisator kippen voor hun Griekse gasten bij een Turk heeft besteld? Mocht dat zo zijn dan is die poging tot aansmeden van vriendschappelijke formatie tussen Grieken en Turken mislukt. Hij zou tot de conclusie zijn gekomen: 'nooit meer giftige Turkse kippen bestellen, zeker niet in Ramadan.' 

Warm. Tropische warmte. Beklemmende benauwdheid. Er zullen zeker wat oudere en zwakke mensen die er aan lijden en misschien ook eraan bezwijken. Mocht dat het geval zijn dan zijn ze op een mooie dag gestorven. 

Ik ga het niet hebben over het klimaat want daar heb ik, net als Trump, geen enkel verstand van. Ik probeer me aan het weer aan te passen want ik weet dat het weer zich niet aan mij aanpast. 

Het is nog vroeg in de ochtend, althans in de het weekendtermen want het is nog geen negen uur, maar de vele zon die het water onder mijn balkon zweept weerspiegelt in mijn gezicht. Ik ben te lui om op te staan en ergens anders te zitten wetende dat de zon niet eeuwig het water zal zwepen en in mijn ogen weerspiegelen. Ik daag de zon uit en probeer te concentreren op wat ik wil doen. Voor mij is het geen dag om naar het strand te gaan. Te warm, bijtend warm en ik ben niet van de smeren die hun lichaam smeren. De koelte in de bossen is een optie maar als je te lui bent dan verzin je wat om niet er heen te gaan. Take is een goed excuus. Naar de stad gaan heeft geen zin in die hitte en de smog zit te wachten. Kortom, ik wil gewoon een dag luieren. 

De dikke krant ligt als een slome hond. Hij voelt zich niet gepasseerd maar voldaan omdat hij een paar uur geleden door mijn handen gegaan. Wat kan ik nog herinneren van wat ik las. Bijna niets. Ik weet alleen dat de formatie is nog lang niet rond, dat GroenLinks is weer in het vizier, dat Erdogan Turkije en het Midden-Oosten gevaarlijker maakt en dat Trump niet snel verandert en een baby blijft. 

Als ik Trump zie denk ik aan Caligula. die zich alles permitteerde omdat hij de mensen verachtelijke hypocriete wezens vond en zichzelf als de enige vond die de waarheid durfde te spreken. 

Caligula, die in de eerste eeuw over Rome heerste werd in 1979 in een pornografische film verbeeld die in de Nederlandse bioscopen draaide toen ik pas in Nederland kwam. Ik kende Caligula, met dezelfde titel, als een toneelstuk van de Franse schrijver/filosoof Albert Camus, een toneelstuk dat ik graag wilde regisseren maar ik werd zelf een personage in het andere beroemde toneelstuk Wachten op Godot. 

De felle weerspiegeling van de zon is nu zacht. Het is nu een golvend en dansend licht....