Dat Amerika en Rusland de Koerden voor de zoveelste keer in de steek laten, na dat ze hen functioneel gebruiken, wil niet zeggen dat Amerika en Rusland hun vrienden in de steek laten. Beter gezegd Amerika en Rusland laten hun eigen belangen niet in de steek, nooit en daar mee is alles gezegd.
In de afgelopen twee jaar hebben Amerika en Rusland de Koerden van Rojava (West Koerdistan, Syrië) gesteund met wapens en adviezen omdat zij effectief zijn in het bestrijden van ISIS. Ik hoef niet uit te leggen wie en wat ISIS is. Want officiel vechten alle landen van de wereld tegen ISIS maar laat ik me beperken tot de betrokken landen die tegen ISIS vechten en min of meer een coalitie vormen.
1. De Iraakse regering vecht tegen ISIS want ISIS heeft veel Iraaks grondgebied bezet en houdt Mosel als een van de drie grootste steden van Irak in haar grijp. Hierbij krijgt de Iraakse krijgsmacht Amerikaanse en geallieerde steun van uit de lucht en op de grond.
2. De regionale Koerdische regering in Zuid-Koerdistan (Officieel Noord-Irak) vecht in een lengte van 1000km front tegen ISIS die delen van Koerdistan hebben veroverd, etnische zuiveringen uitgevoerd en nog steeds duizenden vrouwen in gijzeling houdt. Amerika en de geallieerden helpen de Koerden vooral met wapens die lengte tijd via de officiële Iraakse kanalen moest komen. Ook vanuit de lucht werden de Koerden geholpen.
3. De Syrische regering van Assad bestrijdt ISIS met man en macht omdat ISIS grote delen van Syrië bezet houdt, haar hoofdkwartier in de stad Raqqa plaatst en noemt het de hoofdstad van het Kalifaat. Syrië wordt gesteund door Rusland met wapens maar ook met grote Russische lucht- en landmacht.
4. De zelf uitgeroepen Koerdische Federale kantons en de diverse Koerdische legereenheden in Rojava in West-Koerdistan (noord Syrië) zijn de meest effectieve strijders tegen ISIS en ze staan op het punt om de hoofdstad van ISIS te bevrijden. Amerika en Rusland zijn gecharmeerd van de vechtkracht van de Koerden en steunen ze met wapens en advies.
5. Turkije, een NAVO lid, vecht officiel (met name op papier) tegen ISIS om de steun van NAVO te blijven krijgen. Wat Turkije in feite doet is het uitschakelen van Koerdische eenheden in Syrië en in Turkije. De laatste dagen bombarderen ze zelfs van uit de lucht de Koerdische troepen (binnen de Syrische grenzen) en daarbij maken ze ISIS sterk. Turkije laat haar vrienden niet in de steek...
Amerika en Rusland laten de Turken hun gang gaan. Er wordt zelfs beweerd dat die bombardementen de goedkeuring van Amerika en Rusland heeft. Maar dat er een aantal Amerikaanse militaire adviseurs door die bombardementen omkwamen had Amerika geen rekening gehouden en probeert dus dat nieuws niet in het openbaar te laten verschijnen. Ze doet nu zogenaamd een onderzoek naar de toedracht. Wat is dat het echte doel van Amerika?
Blijkbaar worden de belangen van Amerika en Rusland beter door Erdogan en zijn Turkse staat behartigt dan door Koerden die nog onderling niet eens kunnen worden over de toekomst van hun land(en).
Koerden zitten niet alleen moeilijk met de bezetters van hun land(en) te weten Turkije, Irak, Syrië en Iran maar ze zijn ook nog onderling dubbel verdeeld. Om een voorbeeld te noemen. De Iraakse Koerdische partijen zijn niet alleen onderling verdeel over hoe ze moeten omgaan met de toekomst van hun land (Zuid-Koerdistan) dat nog een deel vormt van Irak maar ook verschillen van gedachten met andere Koerdische partijen in de andere landen die de andere delen van Koerdistan bezetten. Soms staan ze lijnrecht tegenover elkaar en bestrijden elkaar.
Ik zie helaas geen rooskleurige toekomst voor Koerden en dat is met name omdat ze onderling heel ver uit elkaar liggen. Hun vijanden, de bezetters van hun landen, zijn slimmer dan zij en kunnen helaas de grote machten als Amerika , Rusland en Europa tegen de Koerden manipuleren.
Straks als de Koerden iedereen hebben geholpen om ISIS te verdrijven moeten ze met grotere machten gaan vechten die de legitimiteit hebben om hen te bestrijden. De wereld zou die strijden dan als interne aangelegenheden beschouwen. En de Koerden gaan weer vanaf 0 beginnen. En de gezegde 'De Koerden hebben geen vrienden maar alleen hun bergen.' Zal weer van toepassing zijn.

S

Beste Mustapha,
Vanmorgen, vroeg in de ochtend, viel de krant op de deurmat. Dit is geen bijzonderheid, hij valt zes dagen per week op de deurmat en ik raap hem elke keer op. Elke keer lees ik, zonder leesbril, de hoofdtitels terwijl ik me droog scheer. Vanmorgen had ik geen zin om de krant op te rapen want na het wakker worden ging ik naar de kamer waar mijn telefoon altijd ligt en zag ik een messenger bericht. Het bericht was van de schoondochter van Annie (Aline in mijn roman Laatste Vlam). Het bericht vertelt: Annie is overleden. Ik had dus, dat begrijp je, geen zin in meer slecht nieuws. Want zoals in het Midden-Oosten gezegd wordt:'slecht nieuws komt niet als enkel'. Ik deed alle ochtendrituelen behalve de krant oprapen en de hoofdtitels tijden het scheren lezen. Vóór ik aan tafel ging zitten raapte ik de krant op en opende hem terwijl ik een hap nam van mijn geroosterde brood met amandelpasta. Ik bladerde en zag je foto met grote letters 'Getuige van de wereld achter het nieuws' en dacht 'leuk, eindelijk wordt hij erkend'. Ik was blijkbaar niet goed wakker. Ik had de kleine letters, eigenlijk de cijfers, niet gelezen. De cijfers, vooral de tweede deel van de cijfers achter het streepje, de cijfers 2017 sloeg hard toe. Ik had ook nog het kleine kruisje niet gezien, het kruisje dat voor jouw naam afgedrukt was.
Natuurlijk had ik je bijna geen twintig jaar niet gezien. De laatste keer dat ik je zag gingen we van theater de Balie naar een restaurant bij Singel lopen. We liepen samen maar we waren niet alleen. We waren met een groep "allochtone intellectuelen". Je vertelde over een liefde, jouw toekomstige liefde maar je vertelde ook over je naam, je achternaam die de 'Lelijke' heet. We lachten erom en we waren cynisch over alles wat allochtoon heette. We wilden ons niet in een hok wilde sluiten en daarom waren we bezig met iets dat we eigenlijk al wisten dat het geen zin had. Daarna heb ik je niet gezien. Ik heb je wel gesproken. Je belde me op 8-4-2004 vanuit Caïro. Ik zat in een taxi tussen Diyarbakir en de Turkse grens met Koerdistan. Het was laat op de avond. Je was in mijn belevenis dronken en we lachten. De lijn was slecht, je beloofde weer te bellen want je was van plan naar Bagdad te komen en we zouden elkaar daar zien. Je belde niet meer, nooit meer.
Dat was onze laatste contact. En nu zie ik je in de krant. Jij kijkt recht in mijn ogen alsof je weer een mop wil vertellen. Alsof je wilt zeggen:'Er zijn hier geen Horia's, geen hel of hemel. Hier is een totale duisternis.
Voor het geval dat er daar toch nog een leven is wens ik je al het beste in de eeuwigheid.

Voetbal, ik kan mijn fascinatie voor voetbal wel én niet begrijpen. Een tegenstrijdigheid in me. Als ik rationeel denk zie ik het als een spelletje waar elf jongens tegen andere elf jongens spelen. Niets bijzonders zou ik zeggen maar het voetbal houdt me toch bezig. Ik kijk niet alleen naar de samenvattingen maar als Ajax speelt luister ik live naar de radio. En er is geen dag als ik niet naar de teletekst kijk en de stand zie terwijl ik eigenlijk al weet. Al twee jaar heb ik ook een aantal voetbal-apps. Ajax-App is er een van. Ik lees de berichtjes en de commentaren van de supporters. Soms grinnik ik en soms vind ik dat bepaalde supporters te grof in de mond zijn, althans in wat ze schrijven.
Waar haal ik de tijd vandaan om me met voetballen bezig te houden? Bepaalde mensen die dit lezen zouden denken dat ik raar iemand ben, een oude man die in een midlifecrisis leeft. Nee, dat is het beslist niet tenminste als je iemand van achtjaar ook als iemand in de midlifecrisis ziet want ik ben sinds mijn achtste levensjaar gefascineerd door voetbal. Ik wilde voetballer worden. Ik speelde straatvoetbal, ik heb hele diepe littekens in mijn voeten en benen omdat ik met blote voeten speelde, niet op grasvelden maar op dorre plaatsen, afstort plaatsen en in gewone (asfalt) straten.
Als kind heb ik rake klappen van mijn vader gehad maar dat hield me niet van voetballen weg en ik was genoodzaakt in het verzet te gaan en voetbalde stiekem. De wonden die ik kreeg moest ik ook verborgen houden. Als die wonden te groot waren kreeg ik een oorveeg en moest in de woeste ogen van pa keken. Ik wilde altijd winnen en dat geldt denk ik voor elke voetballer. Ik kan dan gewoon niet begrijpen waarom spelen sommige voetballers met angst in de benen of niet gemotiveerd.
Gisteravond, tijdens de wedstrijd tussen Shalke 04 en Ajax zat ik me op te verten omdat de wil om te winnen ver weg van hun schoenen was gezakt. Ajax was niet de Ajax van een week eerder, de vurige, de stralende en over Shalke walsende Ajax. Binnen een paar minuten gaf Ajax twee doelpunten weg en daarmee dwong Shalke een verlenging op. Bij de verlening zag ik een zeer slappe Ajax en ik kreeg door onmacht, spanning en frustratie bijna een hartstilstand maar gebruikte op het juiste moment mijn verstand. Ik zapte naar een andere programma en wilde de eerste verlenging niet zien. Ik heb stiekem op teletekst gekeken. De moed zakte naar een bodemloze punt. De boekdruk steeg naar ongekende hoogtes want Ajax stond, na 110 minuten spelen, met 0-3 achter.
Ik besloot om toch live te gaan kijken, eenzaam voor de tv. Er waren nog tien minuten te gaan. En opeens zag ik Shalke spelers met loods in de schoenen en Ajax danste weer, walste. Er was één speler (Nick Viergever) die in zijn eentje, met bijna suïcidale pogingen scoorde en liet mij springen en oerkreten laten. Gelukkig was niemand die me zag, niemand die me hoorde want de wind buiten was razend en ik kon de wind niet overstemmen.

Tussen mij en de (Nederlandse) ziekenhuizen wil maar niet boteren. In 1983 ben ik geopereerd aan de tussenschot. Een totale mislukte operatie uitgevoerd door een student in het AMC. Hoe het die student lukte mijn neus zo dicht te timmeren mag Joost weten. De tussenschot moest met een gewone boormachine geboord worden en zo kon ik weer een kleinbeetje door mijn neus ademen.
In 1999 moest de liesbreuk operatief herstelt worden. Eerst ging de narcose naald in mijn ruk stuk en moest met een tang uitgetrokken worden. Tijdens de operatie die weer door een student uitgevoerd werd hoorde ik twee keer, tijdens de operatie, de chirurg tegen zijn pupil zeggen:'je doet het weer fout, je raakt de zenuwen'. En daar lig je dan, half verlamd. Het matje waarmee ze de liesbreuk hebben "hersteld" is los, opgerold en ik voel het regelmatig.
Vanmorgen moest ik even in slaap gebracht worden om slaapapneu te onderzoeken. Lopend naar het ziekenhuis likt de koude wind mijn gezicht alsof hij afscheid van me neemt. Bij de lift komt een mollige man staan. We nemen de lift naar de dagcentrum behandeling. Hij loopt voor me en we wachten. Ik probeer te ontsnappen maar er fluistert een duiveltje in mijn oor en zegt dat ik terug moet gaan. Dat gefluister hoorde ik gisteravond, gisternacht, in de ochtend en tijdens het lopen naar het ziekenhuis. Ik gehoorzaam geen gefluister.
Mijn naam wordt geroepen door een enthousiaste verpleegster op leeftijd. Ze steekt haar hand uit en ik geef haar een hand maar tegelijk zie ik iemand die in de handen wreeft en zegt 'ik ga je lekker pijn doen'. Ze begeleidt me naar een kamer waar twee mannen liggen. De ene heeft al een naald in de bovenkant van zijn hand en de ander wordt nog bewerkt. Ik mag op bed gaan liggen, zonder schoenen. Dat doe ik. De aardige verpleegster met korte krullend haar komt naar me, stelt zich voor, geeft me een hand en zegt dat ze aan het leren is. Als ik moeite zou hebben kan haar ervaren collega me helpen. Bij het binnenkomen zag ik haar inderdaad erg voorzichtig met behandeling omgaan. Ik zeg dat ik geen succes heb in ziekenhuizen maar dat zij mag die prik in mijn hand proberen. Ze begrijpt me en haalt haar ervaren collega bij, een zeer slanke vrouw. Beide dames buigen zich over de bovenkant van mijn linkerhand. De linker bovenarm wordt ombonden zodat de aderen zichtbaar worden. Mijn linkerhand moet van zichzelf een vuist maken. De aderen worden zichtbaar. De zeer slanke verpleegster zegt:'wreef het met alcohol dan worden de aderen snel zichtbaar. Ik denk:(gelukkig worden de gedachten niet gehoord) 'mijn aderen zijn toch geen alcohol verslaafden'. Met de toppen van hun vingers slaan ze op de aderen in de rug van mijn hand en onderarm. Ze ontdekken een "mooie" ader die geprikt kan worden. De aardige onervaren krullebol vraagt van welke kant ze moet prikken, van boven naar beneden of andersom. Het moet andersom. De prik doet pijn en mist de ader want er komt geen bloed uit. De tweede poging met een nieuwe naald gaat wel in de ader direct boven mijn linkerduim. De ervaren verpleegster gaat iets anders doen en de aardige meet mijn bloeddruk op. Ze zegt dat het iets aan de hoge kant is maar dat ik bekend er mee ben. Ik zeg inderdaad in heb altijd hoge bloeddruk en vraag hoe hoog is die? 167/116. Een kleurloos vloeistof gaat door mijn ader heen. Ik vraag wat het is. Het is zout. Zout? Ik heb tot hoge bloeddruk, vraag ik? Voor ik een antwoord krijg voel ik me niet lekker. Mijn lichaam begint heftig te transpireren. Mijn maag wil zich legen via de twee uitgangen tegelijk. Ik roep dat ik me niet lekker voel. Een koude natte wasdoekje wordt op mijn voorhoofd gelegd, handen aaien mijn armen, er wordt met me gepraat en het bed wordt op de platte stand gebracht. De dood wandelt even in mijn ingewanden. De bloeddruk is zeer laag hoor ik en mijn hart klopt maar niet harder dan 49 keer per minuut. Mijn rechterhand wordt geprikt door een echte ervaren verpleegster, dat voel ik. Er stroomt vloeistof in mijn ader en maakt me sterk. De dood die even binnenin me wandelde raakt benauwd en vlucht.
Liggen op een rijdend bed is heel bijzonder en fijn. In de onderzoekkamer, de OK, staan drie dames om mijn bed. De KNO arts en twee "verpleegsters" ze plakken iets op mijn borst. Ik wil zeggen dat ik niet voor epileren hier ben maar zwijg. Ik voel het vloeistof in mijn hand omhoog stromen. Ik voel niets. Ik wordt in de gang wakker in het rijdende bed.
Terug in de "slaap"kamer waar de drie mannen aan het moppentappen geslagen zijn hoor ik de mollige man naast me een 'homo' mop vertellen gevolg door een mop over een man met een kleine piemel. Ik hou niet van vooroordelen maar ik denk dat hij problemen heeft met beide onderwerpen en wanneer hij met zijn kleine pik uit de kast komt mag hij zelf weten. Ik vertel ook een mop die ik al vijftig jaar herhaal. Mijn mop gaat over een bezoek aan een moskee.
Onderweg naar huis denk terug aan de operatie van de tussenschot die ik in AMC onderging. Als AMS mij in 1983 niet door een student maar door een goede KNO chirurg had geopereerd had ik sindsdien niet gesnurk, had ik geen slaapapneu en ik zou niet elke avond slapen met mijn hand die mijn wang naar buiten trekt om wat lucht in die dichte neusgaten te krijgen.

In de ochtend, tijdens het ontbijt, kijk ik naar het nieuws. Behalve Trump die bezig is Amerika in de afgrond te storten is Erdogan ook nog steeds bezig Turkije in een ravijn te duwen en daarom blijft hij het nieuws ook domineren. Als ik zie dat de (ja)Turken en de (nee) Turken elkaar te lijf gaan denk ik:'Bravo Erdogan, het is je gelukt je volk te vernederen. En waarom? Puur omwille van je persoonlijke verheerlijking.'
Want Erdogan heeft de macht, hij kan alles doen waar hij zin in heeft. Waarom zou hij zijn macht verder uitbreiden? Hij gelooft blijkbaar niet dat zijn macht voldoende basis heeft om eeuwig te regeren, als een Sultan in een soort koninkrijk.
Het is niet leuk voor Turken dat ze nu ook in Europa tegenover elkaar staan en elkaar te lijf gaan met messen, misschien straks met vuurwapens. En zoals onze beste voetballer ooit, wijlen Johan, zei: 'Elke nadeel heb zijn voordeel' heeft de wil van Erdogan om super president te worden voordelen. Hij opent (misschien) de ogen van vele (nationalistische) Turken hoe het is om in je eigen land gehaat te worden, geen vrijheid te hebben en uit elkaar verscheurd te worden. Misschien beseft de meerderheid van de Turken, uiteindelijk, wat de Koerden al eeuwen wordt aangedaan. En misschien beseffen de Koerden in Turkije dat de zogenaamde broederschap voor hen geldt als ze alleen maar voor de grote Turkse broers buigen en hen bedienen. Zou dat de Koerden er toe drijven om te streven naar onafhankelijkheid? Er zijn er die bij het lezen van deze laatste zin denken 'hoe zo, de Koerden strijden toch altijd voor de onafhankelijkheid?' Voor diegene die dat denken zeg ik:'Nee, de Koerden hebben nooit officiel duidelijk gemaakt dat ze strijden voor de onafhankelijkheid van Koerdistan. Dat geldt niet alleen voor Noord-Koerdistan dat officiel Turkije heet maar ook voor alle delen van Koerdistan. Bepaalde Koerdische leiders en politici zeggen dat het een droom is van elke Koerd om in een onafhankelijke Koerdistan te leven maar ze zeggen niet duidelijk, niet officieel, dat ze willen vechten voor de onafhankelijkheid. Een van de reden hiervoor is dat de Koerden onderling, in elke deel, verschrikkelijk verdeel zijn. En dat hebben de bezetters van Koerdistan er voor gezorgd: 'Verdeel om te heersen.' Dat laatste geldt nu nog steeds. Helaas.
Misschien stemmen meer Koerden 'ja' voor Erdogan dan de Koerdische 'nee' stemmers. Dus Turkije wordt intern verscheurd en dat leid niet tot uitvallen van Turkije mits dat ooit een Turkse leider komt en zegt: 'Ik wil niet dat Koerden in mijn land wonen, ik ga een grens trekken en nieuwe grenzen van Turkije maken. Een kleinere maar eensgezinde Turkije.'
Het zou me dan niet verbazen als de Koerden dan heftiger gaan protesteren om bij Turkije te blijven. En dat is niet nieuw en niet uniek.