'Wanneer een geit zijn dood wil versnellen gaat hij het brood van de geitenboer eten.' Dit is een oud Koerdische gezegde. Het is van toepassing op mensen die te hooghartig en te arrogant worden waardoor ze levensgevaarlijke dingen ondernemen. Ik zag Erdogan Europa bekritiseren en aanvallen omdat die niet democratisch zou zijn en beschuldigde Duitsland van nazi-praktijken. Ik hoorde en zag opdat moment Saddam Hussein spreken. Ik zag Erdogan als de Saddam van eind jaren tachtig van de vorige eeuw. Erdogan begint letterlijk en figuurlijk op Saddam Hussein te lijken. toen die te hooghartig, te arrogant en te ver ging. Saddam maakte de Britse premier Thatcher belachelijk. Dat had hij niet moeten doen. Thatcher hielp hem toen, net als alle wereldleiders, tegen Iran te vechten en Irak stond toen op het punt om, naast de chemische wapens die hij werkelijk tegen Koerden had gebruikt ook kernwapens te produceren. En die belediging leidde tot Saddam's ondergang.
Nu beledigt Erdogan de premier van Duitsland mevrouw Merkel. Mevrouw Thatcher was een fenomeen, een ijzersterke leider en zo werd ze genoemd. Mevrouw Merkel is ook een ijzersterke vrouw en heeft heel veel voor Erdogan betekend en hem heeft gesteund.
De woede maar vooral de teleurstelling die ik op het gezicht van Merkel zag herinnerde me aan Thatcher toen die zich beledig voelde door Saddam. En we weten allemaal wat er daarna met Saddam gebeurde. En ik dacht:'O, o. Nooit een vrouw beledigen, vooral een vrouw op een machtspositie.' De kans is heel groot dat het te laat is voor Erdogan, dat hij echt te ver ging. Maar waarom? Wat wil hij verder bereiken? Wil hij de machtigste werfleider worden? Dat gaan hem nooit lukken! Hij is nu de machtigste in zijn land en heeft heel veel invloed in het Midden-Oosten en zelfs op de wereld maar met zijn hebberigheid om super president te worden gaat hij zijn rijkdom ondergraven. Die stap begint hij nu met het beledigen van Merkel.
Eigenlijk moet de democratische wereld blij zijn om de wolf, de echte grijze wolf te zien zichzelf ontmaskeren.

Ik kon het niet begrijpen dat de massa in Nederland niet zag, niet ziet wat voor onzin onze geblondeerde Geert uitkraamt als hij beweert 'Ons land moet weer van ons zijn'. Geert zegt zonder blikken of blozen dat hij het land weer gaat veroveren en hij bedoelt namelijk van de moslims die hier wonen.
Het is zo dat ik heel vaak door Nederland reis, van Groningen tot Limburg, van Friesland tot Gelderland, Zeeland en woon zelf in Amsterdam. Ik zie gelukkig nergens een checkpoint van Buitenlandse (moslim) machten die de boel controleren. Het is wel zo als je op vrijdagmiddag in Amsterdam oost wandelt en het vrijdaggebed is net afgelopen dat je denkt dat je in een arme Marokkaanse stad wandelt die nog in middeleeuwen leven. Maar verder is iedereen bezig, zo goed of kwaad, met eigen zaakjes.
Toch bekroop me gisteren een beangstigend gevoel. Ik zag een Turkse minister die een Turkse massa toesprak en daagde de Nederlandse regering uit om zijn bezoek aan Nederland te hinderen. Hij komt namelijk over een paar dagen naar Nederland om campagne te voeren voor meer machten voor zijn baas, de Turkse president Erdogan. Ik was benieuwd naar de reactie van Geert over de zaak. Geert die altijd extreem fel is reageerde rustig. Zijn gelaat sprak boekdelen. Het leek of hij blij is met de brutaliteit van de Turkse regering. En ik kon het niet begrijpen. Het ligt denk ik dan aan mij. Hoe kan je zo mild zijn tegen zo'n uitspraak van een Turkse minister die een moslimpartij vertegenwoordigd en naar Nederland komt om voor een super moslim-president te pleiten. Mijn onbegrip verdween na mijn schok. Onze Geert wil dat zo iets gebeurt, dat Turken de straatbeeld in Nederland gaan beheren en zwaaien met een zee van rode vlaggen. Dat is koren op de molen van Geert.
Maar ik zag ook de reacties van andere leiders. Ik zag Rutte, ik zag Pechtold en ik zag Klaver. Ik zag in hun ogen, woede, verdriet en een soort onmacht. Ze weten dat we in een democratisch land leven en in een democratisch land beslist de rechter over zulke zaken.
Ze kunnen praten met spierballen maar ze weten dat ze er bedrogen uitkomen want het is nog vers in hun geheugen wat er met de schreeuwlelijke Trump's besluit gebeurde. De zogenaamd de machtigste president van de wereld besloot moslims uit zeven landen te weren maar de rechter stak zijn middelvinger naar hem op en legde het besluit van Trump naast zich neer.
Wie geen commentaar gaf (althans heb ik niet gezien), op het bezoek van de Turkse minister naar Nederland, was de bruine Wilders, de niet geblondeerde Kuzu. Het is slim van hem want hij is sluw genoeg om, zo als altijd, van beide kanten te profiteren.
Eigenlijk een samenwerking of liever samensmelting tussen Wilders partij PVV en Kuzu's partij Denk (de niet elite partijen) hen in staat zou stellen om straks de regering in Nederland te gaan vormen. Alleen Wilders heeft een probleem namelijk hij is het enige lid van PVV en Kuzu beschikt over massa moslims....

Deze man met de lange jurk die ook nog de Arabische hoofddeksel de kofia en Aqal draagt is een van een minderheid, een elite, op aarde die alles is gegund. Hij is geboren als een prins en dat is genoeg, zegt genoeg. Hij is een van de rijkste mensen op aarde en heeft alles. Niemand durft hem te bekritiseren wanneer zijn landgenoten de extreme islam over de hele wereld verspreiden het zij via omkoperijen, scholen, moskeeën of terreuraanslagen plegen. Hij is de geest die uit de fles gekomen en bezit de magische lamp die al zijn wensen realiseert. Zelfs Allah en zijn allerlaatste profeet durven niets op zijn weg te leggen. Deze koning is op deze in Indonesië. De beveiligers dringen zich op om hem van een paar druppels regen te beschermen, het lijkt op een paraplu-oorlog waar de Indonesische president in het nauw komt en met een scheve ogen naar zijn gast kijkt.
Koning Salman. Zo heet de Saudiër. Hij is de prins van de (soennitische) moslimgelovigen en is met een delegatie van slechts 1500 personen in Indonesië. Bijna hetzelfde getal neemt hij mee als hij op vakantie gaat naar Malaga of andere vakantie oord. Hij huurt niet alleen een hotel, nee hij bezit een groot deel van de stad dat verklaard wordt tot een verboden terrein. Alleen zijn aanhang mag daar komen. Dat laatste is niet helemaal waar. Er mogen gasten komen en die gasten zijn, voor een groot deel, mooie jonge vrouwen. Niet alleen in het buitenland heeft de koning zijn privilegies. In zijn diverse paleizen in Saudie Arabia verblijven vele jonge vrouwen uit alle delen van de wereld, ook uit Nederland. Die vrouwen hoeven niets mee nemen, zeker geen condooms.
Ach, laat die man genieten van het leven. Hij is een bofkont. Of hij in het hiernamaals hetzelfde getal maagden krijgt als een normale moslim weet ik niet. Ik ben bang dat wanneer hij dit aardse paradijs verlaat daar boven niets aantreft maar mocht het hiernamaals echt bestaan en wat de religiën beweren klop zou hij denk ik, ook daar, een bofkont zou blijven. Daar hoeft hij niet alleen binnen zijn paleizen en met bewakers alcohol drinken en door jonge vrouwen verwend worden, daar kan hij alles open, bloot en zonder remmingen doen. Hij zou daar letterlijk in rivieren van wijn en vaginavocht kunnen zwemmen.

Mijn huwelijk met het theater is al lang voorbij. Dat dacht ik tenminste, een aantal keer. Ik besloot in 1989 te stoppen met theatermaken (Tussen 1982 en 1989 schreef, regisseerde, speelde ik diverse toneelstukken). Ik had net twee seizoenen 'De eeuwige officier' door het hele land gespeeld. De eeuwige officier (tekst, regie en de tweede seizoen ook een hoofdrol) is een aan satire grenzende theatervoorstelling, een zelfspot en het gaat over het dagelijkse leven van twee vluchtelingenechtparen. De twee echtparen verschillen van alles behalve dat ze Koerdische vluchtelingen zijn en voor de terreur van de Iraakse dictator waren gevlucht. De voorstelling werd geprezen door NRC en andere pers maar verguisd door de Volkskrant. De redacteur van de laatste krant wilde afrekenen met het zogenaamde allochtonen-theater en kon niets vinden behalve een vergelijking met Tsjechov. Omdat er, in zijn optiek, niets gebeurde en dat de vier spelers alleen maar thee, veel thee, zaten te drinken. Hij scheer dat zelfs Tsjechov niet zou durven zo iets te schrijven. Ik zag het als een compliment want er gebeurde in die lange pauzes, tijdens het thee drinken heel veel, soms subtiel en soms heel hard.
Mijn besluit om met theater te stoppen had twee redenen: 1. Ik dacht als ik ook de beste stukken schrijf en de beste regisseur ben, blijf ik maar een allochtoon waardoor ik nooit het normale theater kon bereiken maar slechts hulpverleners, antropologen en eventueel mensen die in de allochtone charme geïnteresseerd waren. 2. Met (dat soort) theater kon ik niet op de internationale podia komen. Dat kon misschien wel met de film.
Ik koos daarna voor film, uitsluitend films maken. Dat viel op zijn zachts gezegd niet mee. De eerste film die ik in 1991 maakte heet 'Drie gedaanten van een berg mens die zeehond wil worden' en werd in hetzelfde jaar op NL3 uitgezonden. Het was een productie van HUMAN en bleef bij die uitzending. Elf jaar later kon ik hem in het Koerdische filmfestival Londen vertonen. Twee jaar later kwam mijn eerste lange speelfilm 'De zwijgende reiziger' uit en ging in januari 1994 in het International Filmfestival Rotterdam in première. Van de deelgenomen Nederlandse films in dat jaar, in dat festival werd hij, door het publiek, gekozen als de beste.
In 2006 maakte ik, in eigen beheer, weer een lange speelfilm: TEMO. Deze was ook geen bekendheid gegund.
Omdat ik niet van het filmmaken, theatermaken of schrijven kon leven en mijn kinderen moest onderhouden moest ik werken. Drie jaar docent UvA, vijfjaar beleidsmedewerker bij het ministerie van WVC en sinds 1995 bij defensie waar ik gelukkig honderden diverse korte films mocht maken en won ook vele prijzen in militaire filmfestival.
Nu ik de leeftijd van pensioen nader stijgt mijn liefde voor het theater weer en probeert uit de vrieskast te komen. Die liefde bloeide heel kort in 2005 en ik maakte toen een korte solo onder de titel 'Saddam en Ik'.
Onlangs trad ik op met een soort cabaret/poëzie en dat beviel me wel. Ik wil verder er op bouwen. Onlangs fietste ik naar de stad en bezocht ik de oude plaatsten waar ik studeerde en theater opvoerde. De sfeer is hetzelfde. Vroeger kende ik bijna iedereen en andersom nu ken ik niemand. Maar dat kan veranderen. Het ligt aan ons om te zien of dingen voor verandering vatbaar zijn. Men moet bij zichzelf beginnen.

Dood hier. Dood daar. Dood overal.
Dat rijmt. Soms denk je iets, spontaan. Het blijkt dat je niet de enige bent die dat gedachte heeft of door die gedachten overvallen is. Je, je ontdekt dat er anderen zijn die zelfs boeken daarover schreven. Dat bleek de volgende ochtend al.
Dus vanmorgen vroeg toen ik de krant opende. Ja, gisteravond dacht ik zomaar aan 'stel dat ik ineens ongeneselijk ziek ben, dat ik te horen krijg dat ik kanker of iets anders heb waardoor ik terminaal word wat zou ik dan doen?' De gedachte heeft me bijna de hele avond tot aan mijn slaap beziggehouden. Dat had ik niet moeten doen. Uiteindelijk moest ik me even afleiden door iets te monteren. Creativiteit is de besefte remedie tegen (zwartgallige) gedachten en doodt de passiviteit die je antipathie, hoofdpijn en van al dat shit inspuit.
In de ochtend, na heerlijk acht uur lang slapen, lees ik de krant: 'De Amerikaanse Katie Roiphe portretteert in 'Het uur van het violet" zes schrijvers en kunstenaars in hun laatste maanden. Hoe iemand handelt als zijn laatste uur geslagen heeft'. Het onderwerp interesseerde Katie Roiphe omdat ze zelf op haar twaalfde levensjaar doodziek werd.
Ik werd ook op mijn vijftiende doodziek maar schreef nog geen boek (wel een kortverhaal) over dat onderwerp. Het verschil moet er zijn. Ze doet het beter. Maar misschien komt dat wel. Want het idee was begonnen, een avond vóór ik over haar las. Er is dus nog hoop voor me.
Ik heb dus in het verleden gevochten tegen de dood, de dood die in mijn longen groeide. Ik heb hem via behandelingen wel eruit gekregen. Behandelingen waarvan ik dertig jaar later steeds last van had. Zeven maanden lang kreeg ik toen, elke dag, een injectie in een van mijn billen. Mijn billen konden blijkbaar de injecties en de medicijnen niet verwerken, werden gekalkt en deden pijn. Mijn maag werd ook gevoelig door het slikken van grote tabletten die net zo groot waren als mijn duim.
Mocht ik nu, en dat kan iedereen overkomen, te horen krijg dat een infiltrant in mijn lichaam gekropen die de dood zaait zal ik zeggen:' ga je gang, doe maar zo snel als mogelijk, het lukt je toch niet.' En ik wil, beslist, niet in behandeling. Ik heb geen zin in al dat gif dat die schurk van die groeiende infiltrant zou gaan remmen. Mijn lichaam moet mans genoeg zijn om zich te verdedigen, tot de dood volgt.
De beste remedie, voor welke (geestelijke en lichamelijke) ziekte is: blijf creatief, word een schepper. Schrijf, creëer kunst, zing, dans en wandel maar niet passief op je reit blijven zitten of liggen. 

Laat de dood je niet manipuleren en kisten...